Το διάγγελμα του πρωθυπουργού και τα όσα δήλωσε για τη μετάθεση της κρατικής ευθύνης για την προστασία της ζωής και της δημόσιας υγείας στο επίπεδο της ατομικής ευθύνης του καθένα μας, όπως αυτά εξειδικεύονται με τα ακραία και οριζόντια μέτρα αυστηρού περιορισμού και ελέγχου της ελεύθερης κυκλοφορίας στους δρόμους και τους δημόσιους χώρους, καθιστούν απολύτως σαφές και ξεκάθαρο ότι αντιμετωπίζουμε την πανδημία εντελώς απροετοίμαστοι και με πλημμελή οργάνωση και εξοπλισμό όσον αφορά στις υγειονομικές υποδομές, στα νοσηλευτικά μέσα και στον εξοπλισμό, καθώς και με μεγάλες ανεπάρκειες σε ό,τι αφορά στη διαθεσιμότητα ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.

Για όλα αυτά βεβαίως υπάρχουν ευθύνες. Πρώτα πολιτικές, για τις κυβερνήσεις εκείνες και συγκεκριμένα και για τους πολιτικούς εκείνους που συνειδητά και με πολιτικές αποφάσεις τους αποδυνάμωσαν το Σύστημα Υγείας, μειώνοντας τις δημόσιες επενδύσεις με τις οποίες θα ενισχύονταν οι υποδομές και θα εξοπλίζονταν τα νοσοκομεία με τα κατάλληλα μηχανήματα, διατάξεις και εργαστηριακό υλικό και ακόμη υποστελεχώνοντας τις μονάδες υγείας σε νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό.

Με μοναδικό σκοπό να προωθήσουν ιδιωτικές επενδύσεις και ΣΔΙΤ στον τομέα της υγείας. Οι οποίες όμως ιδιωτικές δομές, όπως σήμερα περίτρανα αποδεικνύεται, είναι ανεπαρκείς για την παροχή δημόσιας φροντίδας σε έκτακτες συνθήκες πανδημίας, όπως αυτή που ζούμε.

Προφανείς και αυταπόδεικτες οι πολιτικές ευθύνες των νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης κυβερνήσεων και δεν είναι ίσως η ώρα να αποδοθούν.

Αναρωτιέται όμως κανείς, δεν υπάρχουν και ποινικές ευθύνες για όσους βρίσκονται σήμερα σε θέσεις ευθύνης και με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους, οδηγούν το Σύστημα Υγείας ή τις Μονάδες ή τα νοσοκομεία που έχουν στην ευθύνη τους χωρίς πόρους, μέσα και προσωπικό, χωρίς φαρμακευτικό και υγειονομικό υλικό πρώτης ανάγκης, λειτουργώντας σήμερα, που όλοι χρειαζόμαστε την υποστήριξή του, με ανεπαρκείς ή και ελλειμματικές υποδομές, προσωπικό και εξοπλισμό;

Δεν υπάρχει ούτε ένας υπεύθυνος, ούτε μια παραίτηση, μετά την παραδοχή από τον ίδιο τον πρωθυπουργό ότι το Σύστημα Υγείας πλέον κατέρρευσε και δεν μπορεί να προστατέψει τη δημόσια υγεία;

Όλα αυτά τα στελέχη του «επιτελικού κράτους» που οδήγησαν το Σύστημα Υγείας στην κατάρρευση και που δεν πήραν μέτρα ενίσχυσης και υποστήριξής του στη δύσκολη στιγμή, εξακολουθούν να παραμένουν στις θέσεις τους, συνεχίζοντας την πολιτική των εγκληματικών αποφάσεων και παραλήψεων;

Δεν είναι περίεργο να έχουμε φόνο, αλλά όχι και δολοφόνο;

Δεν είναι εξαιρετικά περίεργο δηλαδή ότι δεν ασκήθηκε ακόμη ούτε μια δίωξη για εγκληματικές ευθύνες που οδήγησαν σε θανάτους στα νοσοκομεία και δεν υποβλήθηκε ούτε μια παραίτηση από τα στελέχη του πολυδιαφημισμένου «επιτελικού κράτους», το οποίο κατέρρευσε αβοήθητο στην πρώτη δύσκολη συγκυρία;

Η επίσημη αναγνώριση της κρατικής ανεπάρκειας

Υπάρχει πιο επίσημη αναγνώριση της ανεπάρκειας της κρατικής υγειονομικής φροντίδας, από το διάγγελμα του πρωθυπουργού στο οποίο ανακοίνωσε τη λήψη ακραίων και εξαιρετικά αυστηρών μέτρων περιορισμού και ελέγχου, ακόμη και της κυκλοφορίας στους δρόμους; Τη στιγμή μάλιστα που το Σύστημα Υγείας δεν μπορεί να ανταποκριθεί ούτε στα διαγνωστικά τεστ για την καταγραφή της εξάπλωσης του ιού, ούτε στην εξέταση και φροντίδα των νοσούντων και των υποψήφιων ασθενών, ούτε στη νοσηλεία όσων ήδη ασθενούν, ούτε και στην εντατική θεραπεία όσων το έχουν ανάγκη;

Είναι κοινό μυστικό ότι ο ΕΟΔΥ και τα νοσοκομεία διώχνουν ασθενείς και τους συνιστούν να μένουν μόνοι και αβοήθητοι στο σπίτι.

Κι εμείς, υπακούοντας πειθήνια στις οδηγίες, μένουμε πράγματι στο σπίτι.

Το κράτος όμως, τι κάνει προκειμένου να παρέχει τις υπηρεσίες υγείας που από το Σύνταγμα είναι υποχρεωμένο;

Λένε ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Κορυφή του παγόβουνου ενός Συστήματος Υγείας υπό κατάρρευση την ώρα που το χρειαζόμαστε, σε συνθήκες δηλαδή πανδημίας και μεγάλης απειλής για τη δημόσια υγεία, είναι ο εξαφανισμένος στα δύσκολα αρμόδιος υπουργός, αλλά και ο πρόεδρος του ΕΟΔΥ, στον οποίον η κυβέρνηση εμπιστεύθηκε την προστασία της δημόσιας υγείας και ο οποίος, από κοινού με πολλούς… υπεύθυνους κυβερνητικούς αξιωματούχους, λίγο καιρό πριν η πανδημία φτάσει στην Ελλάδα, καθησύχαζαν ότι ο ιός δεν έχει μεγάλη μεταδοτικότητα και διαβεβαίωναν ότι αποκλείεται να φτάσει από την Κίνα στην Ελλάδα.

Τελικά ο ιός αποδείχθηκε ανθεκτικότερος από το Σύστημα Υγείας της χώρας μας, το οποίο κατέρρευσε κάτω από την πίεση της πανδημίας.

Τι μπορούσε να έχει γίνει και δεν έγινε 

Είναι βέβαιον ότι όσοι διακατέχονται από αισθήματα υπεράσπισης της κυβέρνησης και του έργου της, ή ίσως και όσοι σκέπτονται αφελώς, θα αντιτείνουν ότι δεν φταίει η κυβέρνηση και οι αρμόδιοι, αλλά ήταν τόσο μεγάλη η επίθεση, που κάθε σύστημα υγείας θα κατέρρεε.

Ας δούμε λοιπόν τι έκαναν τα γειτονικά μας Ευρωπαϊκά κράτη για να υποστηρίξουν το Σύστημα Υγείας τους τη δύσκολη ώρα, για να αντιληφθούμε το μέγεθος των εγκληματικών παραλείψεων στη χώρα μας.

Το παράδειγμα της Ισπανίας, η οποία είναι μια Ευρωπαϊκή και συγχρόνως και Μεσογειακή χώρα που και αυτή δοκιμάζεται σκληρά από τον κοροναϊό όπως και η δική μας, χωρίς να έχουν όμως και οι δύο την ατυχία μιας από πολύ νωρίς μαζικής εισόδου κρουσμάτων και εκτεταμένης, ως εκ τούτου, μετάδοσης του ιού, όπως συνέβη με τη γειτονική Ιταλία, είναι ενδεικτικό για το τι έπρεπε και για το τι μπορούσε να έχει γίνει και στην Ελλάδα τόσον καιρό.

Η Ισπανία λοιπόν, με 47 εκατομμύρια πληθυσμό, με σχεδόν 5πλάσιο δηλαδή πληθυσμό σε σχέση με την Ελλάδα και με εξαπλάσιο ΑΕΠ, πριν αναθέσει στην Αστυνομία την επιβολή αυστηρών οριζόντιων μέτρων στην ελεύθερη κυκλοφορία με κυρώσεις και ποινές, προχώρησε στη λήψη των εξής έκτακτων μέτρων, τα οποία ενίσχυσαν το ήδη ισχυρό Σύστημα Υγείας της και τα οποία έσωσαν και σώζουν κάθε μέρα ζωές. Τα οποία μέτρα η ελληνική κυβέρνηση και μπορούσε και όφειλε να έχει λάβει, προστατεύοντας τη δημόσια υγεία και τις ζωές όλων μας.

1. Η Ισπανία προχώρησε, για να ενισχύσει τη στελέχωση του Συστήματος Υγείας της εν μέσω πανδημίας, στην πρόσληψη 52.000 γιατρών και νοσηλευτών. Αναλογικά ως προς τον πληθυσμό, η Ελλάδα έπρεπε να έχει ήδη προσλάβει 10.000 νέα μέλη νοσηλευτικού προσωπικού. Αυτό που συμβαίνει όμως στη χώρα μας είναι ότι παραμένει ακόμη άγνωστο αν έχουν προχωρήσει οι μόλις 2.000 προσλήψεις που εξαγγέλθηκαν (και για τις οποίες οι νοσοκομειακοί γιατροί εξέφρασαν ήδη τις αμφιβολίες τους)
2. Η Ισπανία προχώρησε στην προμήθεια 640.000 κιτ για γρήγορη διάγνωση του ιού και έτσι έχει σήμερα τη δυνατότητα εκτεταμένης καταγραφής της εξάπλωσης του ιού, επιτυγχάνοντας να τον ελέγξει χωρίς την επιβολή αυστηρών οριζόντιων μέτρων περιορισμού. Αναλογικά εμείς θα έπρεπε να έχουμε προμηθευτεί 120.000, αλλά δεν είδαμε τίποτε τέτοιο. Ούτε ακούσαμε να ζητά βοήθεια η χώρα μας από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ο οποίος μονότονα επιμένει για την ανάγκη διαγνωστικών ελέγχων προκειμένου να προστατευθούμε από την εξάπλωση του ιού. Αντίθετα, η Ελλάδα φιγουράρει στις διεθνείς κατατάξεις σαν η δεύτερη χώρα στον κόσμο στην υποκαταγραφή της εξάπλωσης του ιού, με ολέθριες συνέπειες για την ταχεία και ευρεία μετάδοσή του.
3. Η Ισπανία προχώρησε στην προμήθεια 600.000 αναπνευστήρων και 1,3 εκατομμυρίων υγειονομικών μασκών. Εκτός από τη βοήθεια που οικειοθελώς έστειλε η Κίνα, έχει, άραγε, παραγγελθεί από τις ελληνικές αρχές η προμήθεια αντίστοιχου και ανάλογου πλήθους εξοπλισμού; Οι πληροφορίες από το ίδιο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό λένε ότι ο εξοπλισμός δεν αρκεί ούτε για τους ίδιους στα νοσοκομεία…
4. Οι Ισπανοί έστησαν σε χρόνο ρεκόρ, κάτι που έκαναν και οι Κινέζοι, νοσοκομείο έκτακτης ανάγκης στο εκθεσιακό κέντρο της Μαδρίτης, δυναμικού 5.500 ασθενών. Εδώ γιατί, άραγε δεν έγινε προσπάθεια για κάτι τέτοιο;
5. Οι Ισπανοί ακόμη προχώρησαν στην επίταξη ιδιωτικών κλινικών και νοσηλευτηρίων, προκειμένου στη δύσκολη στιγμή να ενισχυθεί το δημόσιο σύστημα υγείας τους. Εδώ, η νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης κυβέρνηση Μητσοτάκη προστατεύει τις ιδιωτικές δομές, ακόμη και στην ύστατη ώρα, μην τυχόν και ζημιώσουν οι ιδιώτες προσφέροντας κάτι για το κοινό καλό… Επιτρέποντάς στους επιχειρηματίες της ιδιωτική υγείας να τιμολογούν τα διαγνωστικά τεστ με τιμές απαγορευτικές για τον μέσο πολίτη που μένει μόνος και χωρίς δουλειά στο σπίτι…
6. Οι Ισπανοί τέλος, πήραν οικονομικά μέτρα για να προστατέψουν όχι μόνο τις επιχειρήσεις, αλλά και τους μεμονωμένους πολίτες που πλήττονται από την πανδημία, όπως άλλωστε έκαναν και οι υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες, ύψους 20% του ΑΕΠ τους. Εμάς εδώ, τα πρώτα αναιμικά μέτρα που ελήφθησαν και τα οποία αναθεωρήθηκαν μέσα σε μια μέρα από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, δείγμα της προχειρότητας και της ανοργανωσιάς του επιτελικού κράτους που διαφήμισε η κυβέρνηση, μετά βίας έφταναν το 1% του ΑΕΠ και αφορούσαν σχεδόν αποκλειστικά σε επιχειρήσεις.

Αναπάντητα τα ερωτήματα για τις ευθύνες

Πολλά τα αναπάντητα ερωτήματα λοιπόν για τις εγκληματικές ελλείψεις και παραλήψεις της ελληνικής κυβέρνησης, που αφορούν μάλιστα σε μέτρα και πρωτοβουλίες που σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες ήδη έχουν ληφθεί.

Απόδειξη ότι ήταν απολύτως εφικτό να έχουν ληφθεί και στη δική μας περίπτωση, πριν να ανατεθεί η προστασία από την εξάπλωση του ιού στην… Αστυνομία.

Αντ’ αυτών, αντί δηλαδή έστω και την ύστατη ώρα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη να έχει εξαντλήσει τις δυνατότητες που υπάρχουν για ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, προκειμένου αυτό να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στην εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία, παίρνει μόνο οριζόντια και τιμωρητικά μέτρα αυστηρού ελέγχου της κυκλοφορίας, μεταφέροντας την ευθύνη για την προστασία της δημόσιας υγείας αποκλειστικά στους πολίτες.

Έτσι, αντί η ελληνική κυβέρνηση να ενισχύσει τις δημόσιες δομές υγείας, ώστε να παράσχει στους Έλληνες που απειλούνται την προστασία της έγκαιρης διάγνωσης της νόσου και την φροντίδα της στοιχειώδους υγειονομικής, ιατρικής και νοσηλευτικής περίθαλψης, αναθέτει στην Αστυνομία τον έλεγχο όσων κυκλοφορούν στους δρόμους και την επιβολή ακριβών προστίμων.

Μετατρέποντας την ανάγκη για έγκαιρη διάγνωση, για υγειονομική φροντίδα και για αποτελεσματική θεραπεία της πανδημίας, σε λήψη αστυνομικών και τιμωρητικών μέτρων, που μόνο σκοπό έχουν όχι να προστατέψουν, να φροντίσουν και να θεραπεύσουν όσους πάσχουν, αλλά απλώς να εμποδίσουν την περαιτέρω εξάπλωση της νόσου.

Που είναι αναγκαίο μεν, αλλά, δυστυχώς, όχι αρκετό.

Γιατί το χρέος της πολιτείας δεν εξαντλείται μόνο στον περιορισμό της μετάδοσης της νόσου, αλλά επεκτείνεται και στην έγκαιρη διάγνωση, προκειμένου να προστατευτεί εγκαίρως ο πληθυσμός, στην παροχή υπηρεσιών νοσηλευτικής και ιατρικής φροντίδας, καθώς και στην προστασία της ζωής όσων νοσούν ή απειλούνται από τη νόσο.

Η μονομερής λήψη αυστηρών αστυνομικών μέτρων και δυσανάλογων με την οικονομική κατάσταση των πολιτών χρηματικών ποινών για τον έλεγχο και τον περιορισμό της ελεύθερης κυκλοφορίας του πληθυσμού, τη στιγμή που το Σύστημα Υγείας έχει καταρρεύσει και δεν μπορεί να παρέχει παρά δυσανάλογα μικρή, πλέον, με τις ανάγκες φροντίδα, η οποία μάλιστα εξαρτάται απολύτως από τον πατριωτισμό των Ελλήνων γιατρών και νοσηλευτών, αφήνοντας όσους νοσούν αβοήθητους, συνιστά κορυφαία απόδειξη της ανικανότητας του κράτους να προστατέψει τη δημόσια υγεία.

Ο λογαριασμός θα σταλεί στην ώρα του στους υπευθύνους…

Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό θυσιάζεται καθημερινά στα νοσοκομεία, με προσωπικό κόστος και χωρίς ανταμοιβή, προκειμένου να μεγιστοποιήσει τις δυνατότητες ενός εγκαταλελειμμένου, από κακές πολιτικές επιλογές και αποδυναμωμένου, από εγκληματικές παραλήψεις, Συστήματος Υγείας.

Εμείς, αυτονοήτως υπακούουμε στις οδηγίες και μένουμε στο σπίτι. Ανταποκρινόμενοι απολύτως στα διαγγέλματα του πρωθυπουργού, ο οποίος φανερά εκνευρισμένος μαζί μας, μας επιρρίπτει την ευθύνη για όσα συμβαίνουν και τα οποία θα αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά, μόνον εάν εμείς εξαφανιστούμε τελείως από τους δρόμους και τους δημόσιους χώρους.

Η υπεύθυνη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την άλλη και η συναίνεση που δείχνει την κρίσιμη ώρα του εφιάλτη της πανδημίας, βοηθά σε πρωτόγνωρο βαθμό την κυβέρνηση, σε σχέση με ανάλογες συνθήκες στο παρελθόν, (όπως τότε στο Μάτι, όταν η αντιπολίτευση ενδιαφερόταν αποκλειστικά και μόνο για το πως θα ρίξει την κυβέρνηση), αφήνοντας εντελώς ελεύθερο το πεδίο χωρίς πίεση, κριτική και κατηγορίες, να λάβει όποια μέτρα χρειάζονται για την αντιμετώπιση της έκτακτης κατάστασης.

Το ερώτημα είναι, το κράτος από τη μεριά του, τι κάνει για να προστατεύσει τη δημόσια υγεία και τις ζωές μας;

Δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό για όσους με πράξεις και παραλήψεις δεν επιτελούν το χρέος τους και αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων.

Ο λογαριασμός για τις εγκληματικές παραλήψεις είναι βέβαιον ότι θα σταλεί από τους πολίτες στην ώρα του, στους κατάλληλους αποδέκτες…