Είναι ανατριχιαστικές κάποιες από τις αναλογίες, που μπορεί να εντοπίσει κάποιος αν συγκρίνει τη σημερινή κρίσιμη συγκυρία κι εκείνη του Νοέμβρη του 2011, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά  τις αντιδράσεις λεγόμενων εταίρων της χώρας μας μετά την ανακοίνωση της απόφασης να τεθούν βασικές πτυχές του δημοσιονομικού προγράμματος στην κρίση του ελληνικού λαού. Την αρχική «έκπληξη» διαδέχονται οι διαβεβαιώσεις ότι «η Ελλάδα ως κυρίαρχο κράτος έχει δικαίωμα να ακολουθήσει τις δικές της δημοκρατικές διαδικασίες», για να έρθει αμέσως μετά ο ωμός εκβιασμός κι η επιχείρηση επιβολής του ερωτήματος «ευρώ ή δραχμή», μήπως και τρομοκρατηθεί ο ελληνικός λαός.

Εδώ κάπου βέβαια σταματούν οι όποιες ομοιότητες, αφού πια «έχουν γνώση οι φύλακες». Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι το (όχι πολύ μακρινό 2011) ο Γιώργος Παπανδρέου, σε αντίθεση με τον Αλέξη Τσίπρα σήμερα, είχε ήδη «λερωμένη τη φωλιά του» έχοντας βάλει τη χώρα στο μνημόνιο, δε φαινόταν να διαθέτει καμία λαϊκή υποστήριξη(το αντίθετο μάλιστα), ενώ παράλληλα η Πέμπτη Φάλαγγα βρισκόταν μέσα στο ίδιο του το κόμμα.

Τώρα, δυστυχώς για τους δανειστές της χώρας, τα πράματα δείχνουν αρκετά πιο ζόρικα, καθώς δεν τους φτάνει πλέον μια Σύνοδος στις Κάννες προκειμένου να «εξουδετερώσουν τον κίνδυνο» και να επιβάλλουν την εγκαθίδρυση μιας «πιο βολικής κυβέρνησης». 

Φρόντισαν λοιπόν να ανεβάσουν το επίπεδο του εκβιασμού. Αρχικά, οδήγησαν τη χώρα μέσω της ΕΚΤ στο κλείσιμο των τραπεζών και στην επιβολή capital controls. Στη συνέχεια είδαμε να εκτυλίσσεται ένα καλά συντονισμένο γαϊτανάκι δηλώσεων από διάφορους Ευρωπαίους «φίλους» της Ελλάδας, οι οποίοι επιχειρούσαν να πείσουν την ελληνική κοινή γνώμη να ψηφίσει «ναι» στο επικείμενο δημοψήφισμα, καθώς κατά τη δική τους οπτική το πραγματικό ερώτημα που τίθεται έχει να κάνει με την παραμονή ή μη της χώρας στην Ευρωζώνη. Την ίδια στιγμή, η Άνγκελα Μέρκελ, αν και δήλωνε ότι δε θέλει να επηρεάσει την ψήφο των Ελλήνων πολιτών,  πρόσθετε πως αυτοί «θα πρέπει να ξέρουν τις συνέπειες». Και να φανταστείτε ότι είμαστε ακόμη στις αρχές της εβδομάδας…

Την ίδια ώρα στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο, ο Αντώνης Σαμαράς αφού έσπευσε αμέσως να δηλώσει ότι «έχει δίκιο ο Γιούνκερ για το ναι ή όχι στο ευρώ», στη συνέχεια προέβλεψε κούρεμα καταθέσεων ή επιστροφή στη δραχμή, σε περίπτωση που επικρατήσει το «όχι» την ερχόμενη Κυριακή. Παράλληλα, συντασσόμενος με την πρόταση του Σταύρου Θεοδωράκη, κάλεσε τον Αλέξη Τσίπρα σε ντιμπέιτ με τους επικεφαλής των λεγόμενων «φιλοευρωπαϊκών» πολιτικών δυνάμεων, μπας και δικαιωθεί επιτέλους εκείνος ο έρμος ο Σόιμπλε.

Επιπλέον, χαρακτήρισε για πολλοστή φορά ως «πραξικόπημα» τη διενέργεια δημοψηφίσματος, ακολουθώντας τη γραμμή του Βαγγέλη Βενιζέλου, ο οποίος μάλιστα το Σάββατο είχε το θράσος να απειλήσει τον πρωθυπουργό ότι στο σημείο που φτάνουν τα πράματα «οι Κάννες θα μοιάζουν μια ευχάριστη εμπειρία»…

Είναι εμφανές πως η χώρα βρίσκεται πλέον σε «αχαρτογράφητα ύδατα». Δεν πρέπει πάντως να προκαλεί έκπληξη κάτι τέτοιο. Μετά από σχεδόν έξι χρόνια επιβολής του πιο απεχθούς μοντέλου ακραίας φτώχειας,  η όποια προσπάθεια ουσιαστική απεμπλοκής μόνο εύκολη υπόθεση δε θα μπορούσε να είναι.

Εξίσου προφανές είναι πάντως και το αδιέξοδο,που έχει περιέλθει το διεθνές οικονομικό στερέωμα εξαιτίας του ελληνικού ζητήματος. Δεν εξηγείται αλλιώς η αγωνία των ΗΠΑ, Κίνας και Ρωσίας να εξευρεθεί άμεσα λύση, καθώς κι οι επανειλημμένες εκκλήσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων (ιδιαίτερα μετά την ανακοίνωση διενέργειας του δημοψηφίσματος)να επανέλθει η ελληνική πλευρά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Σε κάθε περίπτωση, η αλήθεια είναι πως το βάρος πέφτει πλέον στις πλάτες του ελληνικού λαού, ο οποίος τις επόμενες μέρες έρχεται για να δώσει τη δική του απάντηση στα εκβιαστικά τελεσίγραφα που τίθενται από τους δανειστές με πρόσχημα, ως συνήθως, τη λεγόμενη «διάσωση της χώρας». Καλείται επιπλέον να κλείσει τα αυτιά του στην ακραία προπαγάνδα ενός πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού συστήματος, που αναμένεται τις προσεχείς μέρες να δώσει την τελική μαχη επιβίωσής του.

Πιθανότατα δε να αντιλαμβάνονται οι εκπρόσωποι αυτού του συστήματος ότι ο μόνος δρόμος για  να το πετύχει αυτό, είναι να αποφύγει πάση θυσία το «όχι» στο δημοψήφισμα της  Κυριακής, μήπως και πέσει η πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα έχει για μια ακόμη φορά επιβληθεί η «Δημοκρατία των Καννών». Μην έχετε αμφιβολία,  όλο και κάποιος «πρόθυμος» τραπεζίτης θα βρεθεί πάλι για να ικανοποιήσει τις ορέξεις των δανειστών…