Επειδή πολλά… κροκοδείλια δάκρυα χύνονται τελευταία με αφορμή το νομοσχέδιο Μπαλτά που αποκαθηλώνει τον περίφημο νόμο Διαμαντοπούλου κι επειδή πολλές σπαραξικάρδιες κραυγές ακούγονται περί δήθεν οπισθοδρόμησης της Παιδείας, από τους οπαδούς της αυταρχικής εκπαίδευσης, καθώς και από όσους ευνοήθηκαν από το νέο θεσμικό καθεστώς, κατακτώντας δια διορισμού αξιώματα που προφανώς δεν τα άξιζαν, ας μεταφέρουμε νοερά στο πολιτικό σύστημα, τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών, το σύστημα διοίκησης που ο νόμος αυτός έφερε στα πανεπιστήμια. Τι θα σήμαινε, με άλλα λόγια, ένας νόμος Διαμαντοπούλου για την πολιτική ζωή της χώρας;

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι στο όνομα των προβλημάτων κομματισμού, διαφθοράς και διαπλοκής που εμφανίζει το πολιτικό σύστημα, ένας «φωτισμένος μεταρρυθμιστής», με πρόσχημα την εξυγίανση και τον εκσυγχρονισμό της πολιτικής ζωής, εφαρμόζει ένα καινοτόμο εκλογικό νόμο, σύμφωνα με τον οποίο η άμεση, καθολική και δημοκρατική ψηφοφορία στις εθνικές εκλογές καταργείται και στη θέση της εισάγεται ένα σύστημα έμμεσης ανάδειξης των εκάστοτε κυβερνήσεων.

Για το σκοπό αυτό ένα Συμβούλιο Σοφών, αποτελούμενο κατά το ήμισυ από έλληνες πολιτικούς και κατά το υπόλοιπο από διορισμένες από αυτούς διεθνείς προσωπικότητες, μετά από αξιολόγηση των προγραμματικών θέσεων και ύστερα από συνέντευξη με τους υποψήφιους πρωθυπουργούς, απορρίπτει εκείνους που κατά τη γνώμη του δεν πληρούν τις προδιαγραφές που το ίδιο θέτει για τη διακυβέρνηση της χώρας. Καταλήγει έτσι στην προεπιλογή τριών πολιτικών κομμάτων, τα οποία και παραδίδει στους πολίτες προκειμένου να επιλέξουν μεταξύ αυτών, εκείνο που θα τους κυβερνήσει.

Με δεδομένο, μάλιστα, ότι αυτή η… μεταρρύθμιση έχει ψηφιστεί από τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα τα οποία προεπιλέγονται από το Συμβούλιο των Σοφών στην πρώτη εφαρμογή της, όλως συμπτωματικώς, συμβαίνει να είναι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι…

Αυτό το κατά τα άλλα… Οργουελικό σύστημα διοίκησης έφερε στα πανεπιστήμια ο νόμος Διαμαντοπούλου. Ο οποίος διαπνέεται από το δόγμα: «Η Δημοκρατία βλάπτει σοβαρά τα πανεπιστήμια».
Μπορεί λοιπόν καθένας, τώρα, να κρίνει αν τα πανεπιστήμια οπισθοδρομούν ως αποτέλεσμα της αποκατάστασης ή αντιθέτως, της στέρησης της δημοκρατίας και των ακαδημαϊκών ελευθεριών. Οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, αποτελούν παράδοση στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, καθώς συνιστούν απαραίτητη προϋπόθεση για την ελεύθερη παραγωγή και μετάδοση της επιστημονικής γνώσης.

* Του Καθηγητή Γιάννη Α. Μυλόπουλου, πρώην πρύτανη ΑΠΘ