Η μεγάλη πρόκληση του φθινοπώρου είναι η ψήφιση του νέου πακέτου μέτρων από τη Βουλή που θα αποκαταστήσει την αξιοπιστία της κυβέρνησης στα μάτια των Ευρωπαίων και θα δώσει ένα σαφές μήνυμα ότι η βούληση για την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη ξεπερνάει τις κομματικές γραμμές. Ακριβώς σε αυτήν τη χρονική συγκυρία που το ζητούμενο είναι η συνεννόηση και η συναίνεση, αναζωπυρώνονται πάλι οι λαϊκίστικες φωνές για ένα νέο Γουδί και μία ελληνική Νυρεμβέργη, προκειμένου «να χυθεί πολιτικό αίμα».

Ads

Σε άρθρο του ο (ex;) σύμβουλος του Αντώνη Σαμαρά, Φαήλος Κρανιδιώτης, ζητεί να δικαστούν με συνοπτικές διαδικασίες και την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας οι υπεύθυνοι της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας. Ζητεί μάλιστα να επιλεγούν με αναλογική εκπροσώπηση οι έξι που θα θυσιαστούν «για ιστορικούς λόγους», γιατί «το οικονομικό 1922 χρειάζεται το δικό του Γουδί». Η τοποθέτησή του δεν τορπιλίζει απλώς τη σχετική πολιτική νηνεμία των τελευταίων μηνών, που ξεκίνησε με τη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου και συνεχίστηκε με την τρικομματική κυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά. Είναι και ιστορικά αμφισβητούμενη, αφού όπως γνωρίζουμε κατά την αναψηλάφιση της δίκης των Εξι το 2010, ο Αρειος Πάγος έκρινε αθώους τους κατηγορούμενους και χαρακτήρισε τους εκτελεσθέντες εξιλαστήρια θύματα.

Αυτό δηλαδή προτείνει ο κ, Κρανιδιώτης: να πιάσουμε τυχαία έξι πολιτικούς και εργολάβους του Δημοσίου και να τους εκτελέσουμε παραδειγματικά, για να κοπάσει η κοινωνική οργή;

Ατυχής όμως είναι και ο ιστορικός παραλληλισμός της σημερινής κατάστασης στην Ελλάδα με το Ολοκαύτωμα, στο πλαίσιο του οποίου απευθύνονται εκκλήσεις για μια ελληνική δίκη της Νυρεμβέργης. Σύμφωνα με την άποψη αυτή η χώρα μας βιώνει σήμερα κλίμα «τελικής λύσης».

Πρόκειται για μια τοποθέτηση που συνιστά τεράστιο ιστορικό ατόπημα. Συγκρίνει τη ναζιστική θηριωδία με θύματα εκατομμύρια Εβραίους, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλους και Ρομά με τη γερμανική συνενοχή για τη σημερινή εξαθλίωση του ελληνικού λαού. Και παραλληλίζει εμμέσως την απόφαση που ελήφθη στο Βανζέε το 1942 για «τελική λύση», τον αφανισμό του εβραϊκού πληθυσμού δηλαδή, με τι άραγε; Μια ανάλογη (γερμανικής έμπνευσης;) απόφαση για αφανισμό του ελληνισμού; Η σύγκριση είναι προσβλητική τόσο για τη σημασία του Ολοκαυτώματος στην ανθρώπινη Ιστορία όσο και για τα σημερινά δεινά του ελληνικού λαού, αλλά και την προσπάθεια (συχνά αποτυχημένη) της γερμανικής κυβέρνησης να συνδράμει στον δικό μας αγώνα για έξοδο από την κρίση.

Τέτοιου είδους απόψεις και ιστορικές αναφορές απλώς ενισχύουν τη συνωμοσιολογία, τη δεδομένη ροπή προς θυματοποίηση του λαού μας και εν τέλει την αδράνεια, αφού είναι καθησυχαστική η διαβεβαίωση πως «για όλα φταίνε είτε οι πολιτικοί είτε οι ξένοι».

Πηγή: Καθημερινή