Τα πράγματα ολοένα και σκουραίνουν σε πολιτικό επίπεδο. Η ολιγαρχία στη Ρωσία, την ΕΕ και τις ΗΠΑ, επιλέγει να αντιμετωπίσει την κρίση με τον μόνο τρόπο που ξέρει διαχρονικά: με πόλεμο. Με ένα πόλεμο ο οποίος γίνεται χρυσή ευκαιρία για τη βιομηχανία όπλων, για το εφοπλιστικό κεφάλαιο, για τους πετρελαιάδες και τους παραγωγούς/εμπόρους φυσικού αερίου.

Οι κερδοσκόποι τρίβουν τα χέρια τους γιατί έχουν την καλύτερη δικαιολογία για τη δράση τους: έχουμε πό-λε-μο όπως λέει στα τηλεπαράθυρα ο Άδωνις Γεωργιάδης, άρα σκάστε και πληρώνετε ρήτρες αναπροσαρμογής. Άρα καταπιείτε τις ανατιμήσεις στα είδη διατροφής. Άρα ξεχάστε την πράσινη μετάβαση. Άρα ξεχάστε τα εργατικά δικαιώματα.

Ο πόλεμος αποτελεί την καλύτερη δικαιολογία για τη στροφή προς τα ακροδεξιά ολόκληρου του ευρωπαϊκού κατεστημένου: Η λογοκρισία, οι διώξεις, η καταστολή περνούν πολύ πιο εύκολα μέσα από την πολεμοκαπηλεία, που απειλεί ευθέως τη δημοκρατία.

Ποιος μπορεί να αντιταχθεί σε αυτή τη στρατηγική;

Ποιος μπορεί να ηγηθεί στην προσπάθεια του λαού, των λαών να προστατευθούν από αυτή την επίθεση εναντίον τους;

Οι προοδευτικές δυνάμεις, που θα στελεχώσουν το μέτωπο απέναντι στην πολεμοκαπηλεία και την ακροδεξιά στροφή του συστήματος.

Ποια είναι η βασική προϋπόθεση για να υπάρξει αυτό το δημοκρατικό μέτωπο; Η πολιτική εντιμότητα. Να ξέρουμε τι είναι αυτά που υποστηρίζουμε και τι είναι αυτά που καταπολεμάμε. Να λέμε μαζί τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι. Διατηρώντας τις διαφορές μας αλλά γνωρίζοντας και ποια είναι εκείνα τα πεδία στα οποία είμαστε στην ίδια μεριά. Και έχοντας εμπιστοσύνη ότι οι σύμμαχοί μας θα παραμείνουν στην ίδια μεριά με μας, στην ίδια μεριά με το λαό.

Έχοντας αυτά υπόψιν, ας δούμε μερικά παραδείγματα που δείχνουν πόσο δύσκολα οικοδομείται αυτό το μέτωπο όταν γίνονται κινήσεις που κουρελιάζουν αυτή την εμπιστοσύνη.

Πολλοί και πολλές στην Αριστερά απογοητεύτηκαν και ένιωσαν προδομένοι που η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να παραμείνει στη Βουλή όσο η ομιλία Ζελένσκι μετατρεπόταν σε διάγγελμα μαχητών του ναζιστικού τάγματος Αζόφ. Την ίδια ώρα ο μοναδικός εκπρόσωπος του ΜέΡΑ25 Γ.Λογιάδης που παρίστατο συμβολικά, αποχώρησε καταγγέλλοντας τη ναζιστική κατρακύλα, ενώ η Κ.Ο. του ΚΚΕ απείχε εξ’ αρχής.

Το δυστύχημα είναι ότι η συγκεκριμένη στάση ήταν πταίσμα μπροστά σε μια άλλη, πολύ πιο ουσιωδώς απογοητευτική στάση που κράτησε ο ΣΥΡΙΖΑ στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Συγκεκριμένα, οι ευρωβουλευτές Πέτρος Κόκκαλης, Δημήτρης Παπαδημούλης και Έλενα Κουντουρά συνυπέγραψαν πρόταση για ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου το οποίο:

• Ζητά να συνεχιστούν και να ενταθούν οι παραδόσεις όπλων στην Ουκρανία εκ μέρους της ΕΕ και των κρατών μελών (σ.σ. σαν αυτές που η Αριστερά ορθά καταγγέλλει όταν τις κάνει ο Μητσοτάκης;)
• Εκφράζει την ικανοποίησή του για την απόφαση να αυξηθεί η στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού για την Ειρήνη (σ.σ. πόσο ακόμα Οργουελικό doublespeak θα αντέξουμε!) κατά επιπλέον 500 εκατομμύρια EUR και ζητεί περαιτέρω αύξηση των συγκεκριμένων συνεισφορών.
• Ζητά συνεχή συντονισμό με τους διατλαντικούς συμμάχους και ομοϊδεάτες εταίρους όπως στους κόλπους του ΝΑΤΟ (σ.σ. σε τι ακριβώς είμαστε ομοϊδεάτες με τα γεράκια του ΝΑΤΟ;)

Η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή για να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Ο αντίπαλός μας, η αμείλικτη Διεθνής του Πολέμου στο Κρεμλίνο, την Ουάσινγκτον, τις Βρυξέλλες, έχει κάθε συμφέρον από τη συνέχιση και επέκταση της αιματοχυσίας.

Οι εκπρόσωποι του λαού που θέλουν να λογίζονται ως προοδευτικοί και δημοκράτες, το ελάχιστο που οφείλουν να κάνουν είναι να μην εξυπηρετούν την πολεμοκάπηλη στρατηγική του αντιπάλου. Όποιος και όποια θέλει να καταπολεμήσει τον πόλεμο των ολιγαρχών, πρέπει να ξέρει ποιοι είναι οι σύμμαχοί του. Με τέτοιους πολεμοκάπηλους «προοδευτικούς συμμάχους», τύφλα να έχουν οι αυθεντικοί στρατοκράτες Πούτιν και Μπάιντεν. Τουλάχιστον με αυτούς, οι υπέρμαχοι της ειρήνης ξέρουμε από που να περιμένουμε τη σφαίρα. Δε μας τη ρίχνουν πισώπλατα.

*Ο Κώστας Ντάσκας είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΜέΡΑ25