Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο ‘πατέρας θεών και ανθρώπων’ ο Δίας, νοητός ως το φετίχ, ως το αφηρημένο σύμβολο και προστάτης της πατριαρχικής εξουσίας, αποφάσισε να τιμωρήσει τους ανθρώπους, συμβολιζόμενους ως Προμηθέας, γιατί έκλεψαν από τους ‘θεούς’ τη φωτιά και απόκτησαν ζεστή Εστία που τους ένωσε, Φως και Φώτιση που τους απάλλασσε από το σκοταδισμό και τους άνοιγε τα μάτια για να πορεύονται αγωνιζόμενοι συλλογικά το δρόμο της κοινωνικής ισότητας και της αξιοπρέπειας.

Η ‘θεϊκή’ τιμωρία στάλθηκε στους ανθρώπους με περιτύλιγμα την ζυμωμένη από τον Ήφαιστο με χώμα και νερό πανέμορφη Πανδώρα την οποία πρόσφεραν ως σύζυγο στον Προμηθέα δίνοντάς της για προίκα ένα εντυπωσιακό και μυστηριώδες κουτί που περιείχε τα δώρα όλων των ‘θεών’, αλλά με την εντολή να μην το ανοίξει ποτέ και κανένας. Όταν ο Προμηθέας αρνήθηκε την προσφορά των θεών, τότε ο Ερμής προξένεψε την Πανδώρα στον αδερφό του Προμηθέα, τον Επιμηθέα, ο οποίος και την νυμφεύτηκε παρά την προτροπή του Προμηθέα να μην εμπιστεύεται τους θεούς και την πανούργα εξουσία τους και να μην δέχεται από αυτούς δώρα.

Στη συνέχεια ο μύθος θέλει τον ‘άμυαλο Επιμηθέα’ και την ‘επιπόλαιη Πανδώρα’ να ανοίγουν, παρά τη ‘θεϊκή εντολή’, το κουτί από το οποίο ξεχύθηκαν όλα τα δεινά που από τότε βασανίζουν την ανθρωπότητα, οδηγώντας την από το κακό στο χειρότερο μέχρι τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα. Μέσα στο κουτί έμεινε μονάχα η Ελπίδα, ως το αναγκαίο αφιόνι για τους, εξαιτίας του μίσους των θεών, της θηριωδίας και της απληστίας των αφεντικών, πάσχοντες ανθρώπους. Η Ελπίδα, ως φρούδα παρηγοριά, που δεν είναι αθάνατη, αλλά ‘πεθαίνει τελευταία’, δηλαδή μετά από όσους ελπίζουν και παρ’ όλα αυτά πεθαίνουν ως υποτακτικοί και δούλοι των εξουσιαστικών ψευδαισθήσεων.

Υπάρχουν πολλές προσεγγίσεις αναφορικά με τους συμβολισμούς του μύθου και των εμπλεκόμενων προσώπων και πραγμάτων, όπως υπάρχουν και πάρα πολλές ομοιότητες αυτού του μύθου με τους μύθους άλλων σκοταδιστικών θρησκειών και εξουσιαστικών ιδεολογιών. Κατά τη δική μου ερμηνεία το ‘κουτί της Πανδώρας’ συμβολίζει την ατομική ιδιοκτησία η εμφάνιση της οποίας συμπίπτει με την εμφάνιση της πατριαρχικής εξουσίας, της οργανωμένης θρησκείας και του εξουσιαστικού-ταξικού κράτους. Κι αυτό γιατί δεν υπήρξε άλλη πηγή τόσων και τόσο ολέθριων δεινών για την ανθρωπότητα, δεινών που καταδίκασαν και συνεχίζουν να καταδικάζουν την ανθρωπότητα στην πολύμορφη και διαχρονική δουλεία, που καταστρέφουν την Φύση και εκτρέπουν τον ανθρώπινο πολιτισμό προς την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Όπως είναι γνωστό όλες οι εξουσίες αντλούν τη δύναμη τους από την ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, η οποία, από την, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, εμφάνισή της με τη νομοθεσία του Σόλωνα, (592-591 παλιάς χρονολόγησης), αλλάζει διαρκώς μορφές ως θεσμός-δικαίωμα και ως απάνθρωπη και καταστροφική εξουσία μέχρι να φτάσει στη σημερινή της μορφή, που περιθωριοποιεί το εξουσιαζόμενο 99% του πληθυσμού του πλανήτη και καταστρέφει ανεπανόρθωτα τη Βιόσφαιρα για να συσσωρεύει πλούτο και εξουσία το 1% των ανθρώπων.

Η χυδαιότητα αυτής της απάνθρωπης πραγματικότητας βρίσκεται στο γεγονός ότι βρέθηκαν και βρίσκονται συνεχώς ‘άνθρωποι σοφοί’ και σπουδαγμένοι που αγιοποιούν την ατομική ιδιοκτησία και την εμφανίζουν ως πηγή του γενικού καλού και ως συνθήκη ικανή για την ατομική ασφάλεια, ευδαιμονία και ελευθερία. Η χυδαιότητα βέβαια βρίσκεται στο γεγονός ότι αποκρύπτουν συνειδητά την πραγματικότητα των κραυγαλέων ανισοτήτων, της εκτεταμένης ανεργίας και πείνας, των αντικοινωνικών ανταγωνισμών και των καταστροφικών πολέμων που διαμορφώνει η ατομική ιδιοκτησία στην προσπάθειά της να καταβροχθίσει κανιβαλίζοντας τις ανταγωνίστριες μικρές, μεσαίες και μεγάλες ατομικές ιδιοκτησίες.

Πραγματικότητα που συσκοτίζεται από λαθρόβιους και λάθρα πλουτίζοντες λογής-λογής πνευματικούς αγύρτες που εμπορεύονται σκοταδιστικούς μύθους, ‘θεούς’ και θρησκείες[1], κολάσεις και παραδείσους και από τους καλοπληρωμένους κοσμικούς ντελάληδες θεωρητικούς της λεγόμενης ‘οικονομίας της αγοράς’ και της πολιτικής της έκφρασης, του νεοφιλελευθερισμού και της λεγόμενης αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που λειτουργούν ως προπετάσματα καπνού και αποσκοπούν στην κάλυψη της δικτατορίας του κεφαλαίου πάνω στην κοινωνία και συνολικά πάνω στην ανθρωπότητα.

Αυτή η χυδαιότητα γίνεται μάλιστα αποδοτικότερη και πιο επικίνδυνη όταν μπολιασμένοι οικονομέτρες και οικονομοτέχνες, φαρμακοτρίφτες και θεραπευτές του καπιταλισμού με χαρβαρντιανή ή οξφορδιανή νεοκλασική οικονομική θεωρία, αποδίδουν τον κανιβαλισμό και την καταστροφικότητα του κεφαλαίου στους υπηρέτες του και όχι στην φύση του, με σκοπό την εξαπάτηση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και αποτέλεσμα την μετατροπή τους σε ποίμνια και σε οπαδούς μεσσιών και εξουσιαστικών κομμάτων με ημερομηνία λήξης.

Το άκρον άωτον αυτής της χυδαιότητας το ζούμε όταν πράσινες, κόκκινες και ροζ ‘αριστερές’, σοσιαλδημοκρατικές ή ακόμα και τριτοτεταρτοδιεθνιστικές δογματικές ή αναθεωρητικές ‘πρωτοπορίες’, (στην ουσία όμως πρόκειται για χαρμανιασμένες για δοτή εξουσία παρέες μεγαλοαστόπαιδων) που διαγκωνίζονται στα μαρμαρένια αλώνια της πολιτικής αλχημείας[2] και της δοτής εξουσίας, με τα γαλάζια και τα μαύρα φασιστότσουρμα και ξεδιάντροπα προπαγανδίζουν λαϊκίζοντας την ψευδή υπόσχεση ότι αυτοί, ως ‘αριστερή κυβέρνηση’ θα διαχειριστούν ηθικότερα τον καπιταλισμό.

Ο καπιταλισμός όμως είναι συνώνυμο της ανηθικότητας, του εγκλήματος και της καταστροφής και γι αυτό υποσχέσεις όπως ‘θα σκίσουμε τα μνημόνια’, λες και υπάρχει καπιταλισμός χωρίς μνημόνια λιτότητας και ‘θα κάνουμε τις αγορές να χορεύουν πεντοζάλη’ αποτελούν συνειδητή εξαπάτηση της κοινωνίας, για να καταλήξουν τελικά οι ίδιοι, απενοχοποιώντας το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, στα ‘παιδιά με τα μαύρα’ που θα κάνουν την βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο και σε βάρος της εργαζόμενης κοινωνίας προσφέροντας μια ακόμα απογοήτευση σ’ όσους τους πίστεψαν και συμβάλλοντας σε μια ακόμα στρατηγική ήττα των προταγμάτων της αριστεράς της αταξικής κοινωνίας, από το κεφάλαιο.

[1] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015 και 2016
 

[2] Λάμπος Κώστας, ‘Αριστερές‘ Αλχημείες και Άμεση Δημοκρατία. (στο Διαδίκτυο)