Αν υπήρξε κάτι χθες το πρωί στο Ελληνικό πιο εξοργιστικό ακόμη κι από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών, αυτό ήταν η στάση που τήρησε, για μια ακόμη φορά, ο καθ’ ύλην αρμόδιος επί του ζητήματος υπουργός.

Ο Γιάννης Μουζάλας, λοιπόν, αντί να επιχειρήσει να αντικρίσει κατάματα το μέγεθος του προβλήματος, για τη διόγκωση του οποίου είναι κι ο ίδιος σε πολύ μεγάλο βαθμό υπεύθυνος, επέλεξε να αναπαράγει θεωρίες περί «πολιτικών υποκινητών» και «μειοψηφιών, οι οποίες στήνουν σκηνικά έντασης», αμφισβητώντας ακόμη και την ύπαρξη απεργίας πείνας. Επιπλέον, δεν παρέλειψε να προειδοποιήσει «όποιον αισθάνεται καταπιεσμένος μέσα σε αυτή τη δομή είναι ελεύθερος να φύγει και να υποστεί τις συνέπειες της πράξης του», προσθέτοντας πως «οι ελλείψεις δε δικαιολογούν την παραβίαση του νόμου».

Αμφιβάλλω βέβαια κατά πόσο ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής είχε πλήρη συνείδηση του πραγματικού αντίκτυπου των λεγόμενών του. Δεν ξέρω δηλαδή αν ο κύριος Μουζάλας, εφόσον σκεφτόταν πιο ώριμα, θα επαναλάμβανε τις ίδιες κατηγορίες και τις ίδιες απειλές απέναντι σε ανθρώπους που ζουν για πάνω από ένα χρόνο παρατημένοι κυριολεκτικά από το κράτος. Ούτε είμαι απόλυτα βέβαιος ότι δε θα έβρισκε ούτε μισή κουβέντα αυτοκριτικής σχετικά με τη διαχείριση του όλου θέματος.

Γιατί ακόμη κι αν δεχθεί κανείς, χάριν κουβέντας, τη θεωρία περί «υποκινούμενων μειοψηφιών, που επιζητούν εντάσεις», δεν μπορεί να μην αναζητήσει απαντήσεις για κάποια άλλα καίρια ζητήματα που αφορούν την υπόθεση του προσφυγικού. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να μην αναρωτηθεί αν ακόμη κι οι εικόνες πολλών εκατοντάδων μεταναστών και προσφύγων (μεταξύ των οποίων αρκετοί ανήκαν σε ευπαθείς ομάδες) να ζουν εν μέσω χιονιά σε καλοκαιρινές σκηνές αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης προβοκάτσιας. Όπως είναι επίσης φυσιολογικό να προκύψουν ερωτήματα σχετικά με τους συνεχείς θανάτους στον καταυλισμό στη Μόρια ή για τις αυξανόμενες απόπειρες αυτοκτονίας στο hot spot της Χίου (κι όχι μόνο). Αν λοιπόν όλα τα παραπάνω δεν αντικατοπτρίζουν σε μεγάλο βαθμό την πραγματικότητα που βιώνουν δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες στη χώρα μας, τότε μήπως «είναι στραβός ο γιαλός»;

Προφανώς βέβαια και δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Απλώς έχουμε μπροστά μας μια ακόμη εκδοχή του αγαπημένου κυβερνητικού σπορ, κάθε φορά που ζορίζουν τα πράγματα: της άρνησης της πραγματικότητας. Κάπως έτσι λοιπόν, αντί να σκύβει πάνω σε ένα πρόβλημα, που κινδυνεύει να καταστεί μη διαχειρίσιμο, βρίσκεται να βάλλει επί δικαίων και αδίκων. Γιατί ακόμη κι αν είναι δεδομένο ότι η στάση αρκετών «αλληλέγγυων» ΜΚΟ δεν ήταν ακριβώς βοηθητική μέσα στην όλη κατάσταση, ο εκάστοτε αρμόδιος υπουργός δεν έχει δικαίωμα να κάνει πως «δεν τρέχει τίποτα», επικαλούμενος τέτοιου είδους αρρυθμίες.

Καλό θα ήταν λοιπόν τόσο ο Γιάννης Μουζάλας όσο και τα υπόλοιπα κυβερνητικά στελέχη, που είναι επιφορτισμένα με τη διαχείριση του προσφυγικού, να αρθούν έστω και καθυστερημένα στο ύψος των περιστάσεων. Ας αντιληφθούν πως η επικοινωνιακή διαχείριση, οι επισκέψεις σε καταυλισμούς συνοδεία καμερών, παράλληλα με το «φλερτ» με νέες Αμυγδαλέζες, το μόνο που επιτυγχάνει είναι η αναπαραγωγή ενός τραγικού τέλματος για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Κι ότι όταν οι (θεωρούμενες) μειοψηφίες μετατραπούν σε πλειοψηφίες, κανείς δε θα μπορεί πια να κρυφτεί πίσω απ’ το δάχτυλό του..