To 2021 είναι ένα έτος φορτωμένο από την πρώτη μέρα του με το βάρος μιας μεγάλης πολιτικής ευθύνης: την πορεία εξόδου από την πανδημία. Η ανακάλυψη και παραγωγή αξιόπιστων εμβολίων μάς δίνει το δικαίωμα να μιλάμε για πορεία εξόδου. Όμως, αυτή η πορεία κάθε άλλο παρά εύκολη είναι.

Ads

Οι μαζικοί εμβολιασμοί των πληθυσμών, τα σχέδια ανοικοδόμησης των δημόσιων συστημάτων υγείας, η διαχείριση της οικονομικής καταστροφής, η αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής και η επούλωση των ψυχικών τραυμάτων αποτελούν ένα τεράστιας κλίμακας έργο, το οποίο απαιτεί έναν ιδανικό συνδυασμό πολιτικών ικανοτήτων, σχεδίου και οράματος. Αυτό, αν μιλάμε για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν υπάρχει. Αυτή, τη βαριά πολιτική ευθύνη που καλούνται να αναλάβουν όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου, δεν μπορεί να την αναλάβει μια κυβέρνηση η οποία έμαθε να μεταθέτει ευθύνες στους πολίτες. Και ούτε μπορεί ούτε θέλει, γιατί είναι εντελώς ξένη προς τις πολιτικές της προτεραιότητες και την πολιτική της κουλτούρα.

Οι κυβερνητικές προτεραιότητες αποκαλύφθηκαν πολύ πριν τον ερχομό του εμβολίου, όταν μιλούσαμε μόνο για κρούσματα και απώλειες: μείωση των κρατικών δαπανών για την υγεία, προστασία ιδιωτικών συμφερόντων στην υγεία, προκλητική στήριξη των ιδιωτικών κλινικών, σκανδαλώδεις συμβάσεις προμηθειών, πεισματική άρνηση για συνταγογράφηση των τεστ, ανίκανες και επικίνδυνες διοικήσεις νοσοκομείων, αυταρχισμός προς γιατρούς και νοσηλευτές. Και, φυσικά, άφθονη προπαγάνδα με την οποία όλα τα παραπάνω επιχειρήθηκε να αποσιωπηθούν στην καθημερινή ειδησεογραφία. Με τον ίδιο τρόπο που η κατά τ’ άλλα λαλίστατη κυβέρνηση αποφεύγει να απαντήσει στο μεγάλο ερώτημα του 2020: πώς φτάσαμε να έχουμε σχεδόν 5.000 νεκρούς από την πανδημία κορωνοϊού μέσα σε λίγους μήνες; Έχει το θάρρος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την καταστροφική διαχείριση της πανδημίας;

Η κυβερνητική κουλτούρα αποτυπώνεται, πλέον, και στην ιστορία του εμβολίου. Στη λήξη του έτους, γίναμε μάρτυρες μιας ντροπιαστικής εικόνας, με πάσης φύσεως κυβερνητικούς παρατρεχάμενους να εμβολιάζονται πριν από τους γιατρούς και νοσηλευτές της πρώτης γραμμής. Κι αυτό είναι μια κουλτούρα εξουσίας, η δεξιά κουλτούρα διακυβέρνησης, όπου κάθε κρίση -είτε οικονομική είτε υγειονομική– γίνεται ευκαιρία για περισσότερες και πιο συντονισμένες επιθέσεις στον κόσμο της εργασίας, στους φτωχότερους και πιο αδύναμους. Γίνεται ευκαιρία για ρεσάλτο στους θεσμούς, γίνεται «τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας».

Ads

Το 2021, με τους ιδιαίτερους συμβολισμούς του, δεν είναι έτος Μητσοτάκη. Είναι έτος επιλογών για το τι κοινωνία θέλουμε. Μέχρι σήμερα, επί ενάμιση χρόνο, η νέα κυβέρνηση έδειξε τι κοινωνία θέλει κι αυτό δεν θα αλλάξει ούτε στα δύο χρόνια από την ανάληψη της διακυβέρνησης, ούτε στα τέσσερα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσφέρει ανεμελιά στους πλούσιους και ισχυρούς, επισφάλεια στους φτωχούς κι ανίσχυρους. Προσφέρει ευκαιρίες και διαφήμιση στους υποστηρικτές της, αποκλεισμό και κοινωνικό αυτοματισμό σε όσους της ασκούν κριτική. Στα χαρτιά κάνει ψηφιακή επανάσταση και μεταρρυθμίσεις, στην πράξη κρατά διπλά βιβλία κρουσμάτων και απορρυθμίζει τα εργασιακά δικαιώματα και το κοινωνικό κράτος. Δεν κυβερνά, εξουσιάζει, θέλει να υποτάσσει.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του 2020, η ελληνική κοινωνία δεν ήρθε αντιμέτωπη μόνο με την πανδημική συνθήκη, αλλά ένιωσε και την ασφυξία που προκαλεί ο πολιτικός αυταρχισμός. Από τα υποκριτικά χειροκροτήματα στο πρωθυπουργικό μπαλκόνι, φτάσαμε στις πειθαρχικές διώξεις γιατρών και νοσηλευτών επειδή κόλλησαν τον ιό ή εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους για τους χειρισμούς των διοικήσεων στα νοσοκομεία. Από τα ψευδεπίγραφα καλέσματα ενότητας στα πρωθυπουργικά διαγγέλματα, φτάσαμε στην αναστολή του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος του συνέρχεσθαι και την αστυνομική καταστολή.

Ο προοδευτικός, δημοκρατικός κόσμος απορρίπτει αυτή την «κανονικότητα» και ήδη αναλαμβάνει ευθύνες στο κοινωνικό πεδίο, στις γειτονιές και τους χώρους εργασίας, στα δίκτυα αλληλεγγύης και τα φόρα συζητήσεων, εκεί όπου το επιτελικό παρακράτος κατέρχεται μόνο ως βία ή προπαγάνδα ή και τα δύο μαζί. Τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία στη Θεσσαλονίκη ζούμε καθημερινά από κοντά τις δραματικές στιγμές που βιώνει η πόλη, όλη η Βόρεια Ελλάδα. Μεταφέρουμε τα αιτήματα των υγειονομικών που δίνουν τη μάχη της πρώτης γραμμής, δίνουμε τη δική μας μάχη στη Βουλή γι’ αυτά τα αιτήματα. Αναδεικνύουμε τις αβελτηρίες και τις αστοχίες του κυβερνητικού μηχανισμού, τις θέτουμε στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου. Και προτείνουμε συγκεκριμένες παρεμβάσεις για να δοθεί η μάχη κατά της πανδημίας με καλύτερους όρους.

Το εμβόλιο παρέχει στην ελληνική κοινωνία τη δυνατότητα να δώσει την μάχη με καλύτερους όρους. Αλλά, σε καμιά περίπτωση η μάχη αυτή δεν θα πρέπει να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι σε άλλη μία κρίση το κρίσιμο είναι να μην χάσουμε την ανθρωπιά μας. Η ανθρωπιά, ως απάντηση στις απάνθρωπες συνθήκες και τις απάνθρωπες πολιτικές που τις παράγουν και αναπαράγουν, είναι το πεδίο όπου θα κριθεί η κοινωνική αλλαγή και οι πολιτικοί φορείς της. Ευχή, το 2021 να καταστεί έτος-αφετηρία για την επαναδιεκδίκηση της ανθρωπιάς σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου.

* Άρθρο της Δώρας Αυγέρη, Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία Β’ Θεσσαλονίκης και Αν. Τομεάρχη Υγείας στην εφημερίδα «Αυγή της Κυριακής»