Μετά το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ η εσωκομματική ένταση εκδηλώθηκε ορμητικά. Από τη μια η προσφυγή στη Δικαιοσύνη του Π. Σκουρλέτη για άρθρο του Γ. Λακόπουλου, από την άλλη η αποχώρηση του Ν. Ξυδάκη από τον ρ/σ “Στο Κόκκινο”, ο θόρυβος της εσωστρέφειας συνεχίστηκε.

Παράλληλα, δόθηκαν άγριες μάχες στα social media μεταξύ στελεχών και υποστηρικτών της “Ομπρέλας” και των “προεδρικών” που υπερδιογκώνονται από τον κυβερνητικό προπαγανδιστικό μηχανισμό για να δημιουργηθούν δυσμενείς εντυπώσεις για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ανεξάρτητα από τις προθέσεις της ΝΔ και του Κ. Μητσοτάκη, ανεξάρτητα από διαστρεβλώσεις, τις υπερβολές και τις σκοπιμότητες, η ένταση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι υπαρκτή και εκδηλώνεται κάποιες φορές με αυτοκαταστροφικό τρόπο.

Η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν κινδυνεύει από τη στιγμή που δεν υπάρχει πολιτικό-ιδεολογικό χάσμα και όλοι συμφωνούν στους στρατηγικούς στόχους.

Κινδυνεύει, όμως, η δυναμική του από τη στιγμή που η εσωκομματική ανταλλαγή πυρών γίνεται χωρίς αρχές, κανόνες και προσήλωση στο συλλογικό καλό, αλλά με εγωισμό, επιθετικότητα που δεν αρμόζει σε συντρόφους και αδιαφορία για τη ζημιά που προκαλείται στην παράταξη.

Για να αποκτήσει υπόσταση το σύνθημα “να γίνουμε εμείς η αλλαγή που θέλουμε να έρθει” θα πρέπει η αρχή να γίνει από “τα εν οίκω”. Η κατάπαυση πυρός είναι απολύτως αναγκαία για να υπάρξει καταλλαγή και αναστοχασμός.

Η εκλογή ηγεσίας και Κεντρικής Επιτροπής από τη βάση στις 15 Μαΐου είναι κοντά και θα είναι κρίμα αντί για γιορτή της δημοκρατίας να ζήσουμε μια γιορτή του παλαιοκομματισμού.

Μια Αριστερά χωρίς τη δυνατότητα υποταγής του “εγώ” στο “εμείς” είναι απογοητευτική πρώτα απ όλα για όσους την υπηρετούν χωρίς προσωπική ατζέντα.