«Δεν βάζει μυαλό ο Έλληνας, γι αυτό μας κάνουν αυτά που μας κάνουν οι ξένοι». «Δεν είμαστε λαός». «Μωρέ βούρδουλα θέλει ο Έλληνας αλλιώς δεν στρώνει».  Αυτά και άλλα παρόμοια έχουμε ακούσει και ακούμε όλοι μας όταν ανοίγει η συζήτηση για αξιοκρατία και οριστική κατάργηση των πελατειακών σχέσεων κράτους- πολίτη.

Είμαστε, λοιπόν, ένα ιδιαίτερος λαός που προτιμά να ζει σε πελατειακό κράτος, αντί για κράτος δικαίου, προτιμά τις καλές δουλειές στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα να τις αναλαμβάνουν οι κομματικοί φίλοι του ενός ή τους άλλου κόμματος και όχι απλά αυτοί που τις αξίζουν;

Ναι και όχι. Είμαστε ιδιαίτερος λαός, αλλά όχι με αυτή την έννοια. Πριν προχωρήσω το συλλογισμό μου, επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας έναν διάλογο, που έλαβε χώρα γύρω από το οικογενειακό τραπέζι  μιας πόλης της ελληνικής περιφέρειας. Η κόρη επιθυμεί να σπουδάσει. Οι γονείς της, τις παρουσιάζουν τις δυσκολίες και τις θυσίες που απαιτούνται για κάτι τέτοιο, με κατάληξη  ότι μπορούν μεν να της παρέχουν φροντιστήριο, αλλά για μία και μόνο χρονιά-δεύτερη ευκαιρία δεν έχει- και μετά, εφόσον πετύχει, θα τη στηρίξουν στην αρχή, αλλά ίσως χρειαστεί και να δουλέψει παράλληλα με τις σπουδές. Θέλουν, λοιπόν, να το σκεφτεί πολύ καλά πριν αποφασίσει. Ο γιος, πάλι, τα βλέπει πιο απλά τα πράγματα: Έχει δουλέψει ήδη μια σεζόν σαν συμβασιούχος δασοπυροσβέστης και επιθυμεί να μονιμοποιηθεί εκεί, ή σε κάποιο γραφείο στο δήμο, ή ακόμα και στην καθαριότητα. Στην πόλη τους ή στην πρωτεύουσα. Σε αυτό, οι γονείς είναι κάθετοι: Αν δεν πας να βρεις τον κ. Γυαλουρόπουλο, το βουλευτή μας, προκοπή δεν έχει. Εμείς του μιλήσαμε-μας έχει υποχρέωση τον στηρίξαμε και δεν είμαστε λίγοι-, σου κλείσαμε ραντεβού και δεν πήγες. Αυτές οι δουλειές έτσι γίνονται. Πρέπει να τον πιάσουμε και να τον παρακαλέσουμε.

Συμπέρασμα: Οι ίδιοι άνθρωποι, σε ακριβώς ίδιες συνθήκες, μια μέση ελληνική οικογένεια, λίγο πριν τα μνημόνια αντιμετωπίζει ένα κοινό πρόβλημα, αυτό της εύρεσης εργασίας, με διαμετρικά αντίθετους τρόπους: Αξιοκρατικό – κοπιώδη και πλάγιο – βυσματικό. Διχασμός προσωπικότητας; Όχι. Προσαρμοστικότητα. Οι άνθρωποι – όλοι οι άνθρωποι- ξέρουν πώς γίνονται οι δουλειές. Ξέρουν ποιος είναι ο δρόμος για τις σπουδές: Πανελλήνιες. Σκληρή δουλειά, θυσία μιας ή περισσότερων χρονιών από πλευράς παιδιού, άγχος και δαπάνη χρημάτων. Ξέρουν και το δρόμο για το δημόσιο. Έτσι τα βρήκαν. Κι έτσι ζουν.

Εφόσον, λοιπόν, η νέα ελληνική κυβέρνηση γκρεμίσει το πελατειακό κράτος και εισάγει αξιοκρατικές διαδικασίες τόσο στην πρόσληψη όσο και στην αξιολόγηση του προσωπικού, ο κόσμος θα προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον.  Αυτό, όμως, δεν μπορεί να εξελιχθεί σε  κυνήγι κεφαλών. Θα πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη και μέτρο. Η αμοιβή, οφείλει να είναι συνάρτηση της παραγωγικότητας. Δύσκολο έργο, αλλά υπάρχει διεθνής τεχνογνωσία που επιτρέπει την υλοποίησή του. Μα θ’ αντιδράσει ο κόσμος θα πει κάποιος. Όχι, αν αντιληφθεί ότι αυτό το μέτρο εντάσσεται σε ένα γενικό πλαίσιο αποκατάστασης της αδικίας. Και πώς θα το ξέρει αυτό; Απλά, αν δει ότι οι προνομιούχοι και ισχυροί, οι άνθρωποι των καταστάσεων που πλευρίζουν πρόθυμα την κάθε εξουσία, οι πολιτικοί που πρωτοστάτησαν σε διορισμούς λάθος ανθρώπων σε λάθος θέσεις, είναι οι πρώτοι που πληρώνουν το τίμημα των έως τώρα πράξεων τους, τότε θα καταλάβει ότι τα πράγματα άλλαξαν και θα το δεχτεί. Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα βάλει και τον καλύτερο εαυτό του! 

Ιδού, λοιπόν, πεδίο δόξης λαμπρό για τον ΣΥΡΙΖΑ το μόνο κόμμα που δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν. Δεν έχει πελάτες γιατί αυτό είναι έξω από την κουλτούρα της Αριστεράς, αλλά, ακόμα και αν ήθελε δεν θα μπορούσε να αποκτήσει ελλείψει χρημάτων. Δεν χρωστάει στους μηντιάρχες αφού τον πολέμησαν και τον πολεμούν λυσσαλέα. Νίκησε σε εκλογές και δημοψήφισμα κόντρα σε όλους και όλα. Δεν χρωστάει φυσικά τίποτα στο παλαιό καθεστώς το οποίο άλλοτε ωμά και άλλοτε συγκαλυμμένα του σκάβει το λάκκο.

Υπάρχει βέβαια ένα μικρό ζήτημα πασοκογενών συνδικαλιστών παλαιάς κοπής, οι οποίοι έχουν προσκολληθεί στον ΣΥΡΙΖΑ και ενδέχεται να αντιδράσουν.  Αντιμετωπίζονται, όμως, εύκολα: Σε όποιον δεν αρέσει ας κατέβει απ’ το τρένο.

* Ο Κώστας Παπαπαναγιώτου είναι μαθηματικός και υποψήφιος διδάκτορας οικονομικών

Tags: Αξιοκρατία, Δικαιοσύνη, ΣΥΡΙΖΑ