Η κομματική “ανταρσύα” της αριστερής πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγει πολλά ζητήματα μαζί για το παρόν και το μέλλον της ελληνικής αριστεράς και ειδικά της κυβερνώσας: ζητήματα πολιτικής για την -ποια και τι- ανάπτυξη, ζητήματα στάσης απέναντι στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και τους αληθινούς παραγωγούς του πλούτου μικρούς και μεσαίους επαγγελματίες και αγρότες, ζητήματα επιχειρηματικότητας και καρτέλ, ζητήματα αξιολόγησης και παραγωγικότητας του δημοσίου τομέα, ζητήματα δημοκρατίας στο κόμμα και την κυβέρνηση.

Σε όλα αυτά τα ζητήματα οι απόψεις της πλατφόρμας είναι διαφορετικές από εκείνες της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ: η πλατφόρμα διατήρησε τις δομές της ως συνιστώσας αν και το συνέδριο ψήφισε για ενιαίο κόμμα, προέταξε την ανάπτυξη με κρατικές επενδύσεις, την προστασία των εργαζομένων σε καταστροφικές για το περιβάλλον “επενδύσεις”, ενέργεια από κάρβουνο και αξιοποίηση του περιβάλλοντος με το …κυνήγι  – και όλα αυτά απέναντι στο φιλικό στην επιχειρηματικότητα και την αειφόρα ανάπτυξη πρόγραμμα του κόμματος. Υπερασπίστηκε την μη αξιολόγηση στο δημόσιο θεωρώντας κεκτημένα όσα οι ισχυρές συντεχνίες των συνδικάτων του είχαν αποσπάσει στο παρελθόν, -που για τον ιδιωτικό τομέα υπήρχαν μόνο στην σφαίρα της φαντασίας-, υπερασπίστηκε με την λογική των εσόδων για το κράτος τα παράνομα και αντισυνταγματικά (εισ)φορολογικά έσοδα του ΟΑΕΕ και τα αντισυνταγματικά πρόστιμα-εκτέλεση του μικρομεσαίου “εργοδότη” για ανασφάλιστη εργασία του Βρούτση της ΝΔ (από 500 σε 10.500 € το κεφάλι!)…  Και οι λόγοι είναι ιδεολογικοί.

Η πλατφόρμα πιστεύει στην ανάπτυξη με κρατικές επενδύσεις και είναι καχύποπτη σε κάθε μορφής επιχειρηματικότητα – δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα στελέχη της έχουν επαγγελματική σχέση και αναφορά στο Δημόσιο, στο κόμμα και τα ευγενή επαγγέλματα και σπανίως στον ιδιωτικό τομέα και την επιχειρηματικότητα. Ενώ αντίθετα εκείνα της μεταρρυθμιστικής πλειοψηφίας έχουν κανονική κατανομή αντίστοιχη της κοινωνίας που ψήφισε να εκπροσωπηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτήν την έννοια έχουν δίκιο όσοι λένε ότι η συγκυβέρνηση είναι τρικομματική κι ότι το γεγονός αυτό έφτασε προφανώς στο όριό του με την καταψήφιση από το ένα κόμμα της συμφωνίας κυβέρνησης εταίρων.

Το επόμενο έκτακτο συνέδριο καλείται έτσι υποχρεωτικά να δώσει απαντήσεις-πακέτο σε όλα τα παραπάνω ζητήματα αποφασίζοντας αν θα συνεχίσει με τρικομματική συμβιβάζοντας τα ασυμβίβαστα (ή τα ιδεολογήματα με την πραγματικότητα)  ή θα δώσει ένα συγκεκριμένο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης στην κοινωνία που βουλιάζει οικονομικά παρά την ηθική νίκη της αριστεράς στις διαπραγματεύσεις. Ένα σχέδιο με ενδογενή λογική παραγωγικής ανασυγκρότησης (και ταυτόχρονα plan B του grexit που περιμένει πεισματικά στον ορίζοντα) και μέσο την αξιοκρατική αξιοποίηση της εμπειρίας, των ικανοτήτων και της ευφυίας, των αποκλεισμένων σήμερα από τους ισορροπισμούς των συνιστωσών, ελλήνων και ελληνίδων, ειδικά των νέων με ταλέντο και των παλιών με εμπειρία – που ο συνδυασμός τους είναι η μοναδική ελπίδα της χώρας για παραγωγή, αυτάρκεια και στρατηγική έξοδο από την κρίση.

Και προϋπόθεση για τα παραπάνω είναι να παραμεριστούν οι διαμεσολαβήσεις περιβαλλόντων και συνιστωσών και να λειτουργήσει ενιαίος κανόνας αξιολόγησης και επιλογής – αλλά γι αυτό χρειάζεται ενιαίο κόμμα και μία (ψηφισμένη σε συνέδριο) πολιτική γραμμή και σχέδιο ανασυγκρότησης – πράγμα που με την σειρά του κάνει το επόμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, συνέδριο επανίδρυσης. 

* message(s) in a bottle (σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη/efsyn)