Αποτελεί κοινοτοπία η αισιοδοξία που εκφράζεται κάθε χρόνο μετά την αλλαγή του έτους. Όλοι έχουν την ανάγκη, γιορτάζοντας εκείνη τη χρονική στιγμή – της Πρωτοχρονιάς – που χωρίζει το παρελθόν, να δουν το μέλλον με αισιοδοξία. Αυτός, άλλωστε, είναι ο χαρακτήρας της γιορτής αυτής. Αλλά τόση αισιοδοξία είχαμε να δούμε χρόνια. Αισιόδοξος ο πρωθυπουργός, αισιόδοξος ο Υπουργός, αισιόδοξος ο Πρόεδρος, οι τράπεζες, έγκριτοι δημοσιογράφοι… Τόση αισιοδοξία.

Ads

Η καλλιέργεια της αισιοδοξίας και τα μεγάλα λόγια βεβαίως αποτελούν κοινό τόπο στις πολιτικές τοποθετήσεις. Κι αλίμονο πώς θα κατάφερναν αλλιώς να πείσουν το λαό ότι εκείνοι είναι ικανοί και μπορούν να βελτιώσουν την κατάσταση. Η αισιοδοξία στα επετειακά διαγγέλματα αποτελεί απαραίτητο συστατικό, είναι η μαγιά στην πολιτική βασιλόπιτα όπου το ρόλο του φλουριού κατέχει η πολιτική επιβίωση.

Μάλιστα γίνεται και ευχή (“ας είμαστε αισιόδοξοι”). Δηλαδή να ευχόμαστε να γίνουμε πιο αισιόδοξοι, ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση, λες και τα προηγούμενα χρόνια η απαισιοδοξία μας έφταιγε για τα στραβά της κοινωνίας και της οικονομίας.  Ακόμα και σήμερα μετά από τόσες διαψεύσεις, τόσες μακάβριες εικόνες και τόση κοινωνική θλίψη (σε σημείο κοινωνικής κατάθλιψης), κάποιοι επιμένουν να θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι “είναι στο χέρι μας να γίνει το 2014 η χρονιά που θα αρχίσει η ανάκαμψη”.

Οι ευχές για αισιοδοξία όμως δεν αγγίζουν τους μετανάστες. Η αισιοδοξία του Πρωθυπουργού, άλλωστε, δεν άγγιζε κανέναν πλην των ψηφοφόρων του. Η αισιοδοξία του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν αναφέρονταν σε αλλοδαπούς που κάθε τόσο κινδυνεύουν σε κάποιο πέλαγος ή εκείνους που φυλακίζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης απλά και μόνο γιατί δεν έχουν διαβατήριο και βίζα, αδιαφορώντας για τις συνθήκες που τους έδιωξαν από την πατρίδα τους. Η αισιοδοξία τους δεν αγγίζει τους συγγενείς και τα θύματα της κρίσης.

Βέβαια η επετειακή αισιοδοξία είναι για εσωτερική κατανάλωση. Γιατί σε διεθνές επίπεδο είναι γνωστό τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Τόσα ρεπορτάζ έγιναν για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βασανιστήρια, για την ανθρωπιστική κρίση που πλήττει τη χώρα και τη μεσογειακή καταιγίδα που τείνει να γίνει κυκλώνας συμπαρασύροντας όλη τη νομισματική Ένωση. Οι δε απαισιόδοξες οικονομικές αναλύσεις και οι διαψεύσεις των πρωθυπουργικών προφητειών, ακόμα δεν χάραξε το ρολόι το Νέο Έτος και ήδη πέφτουν βροχή. Η οργή προς τις Βρυξέλλες και τη γερμανική πολιτική κυριαρχία του ελληνικού λαού δεν επιτρέπουν αισιοδοξία. Και αυτό το αντιλαμβάνονται όλοι οι ξένοι ανταποκριτές.

Η προβαλλόμενη αισιοδοξία είναι η άλλη μορφή του αφιονιού. Πατώντας στα όνειρα και τις ελπίδες – κρυφές και φανερές – ναρκώνουν κάθε οργή, κάθε αγανάκτηση. Η αισιοδοξία (όπως αυτοί την εννοούν) μειώνει την επιθυμία για κριτική. Μέσα από τη μαγική ικανότητα του δευτεροδείκτη που δίχασε το χρόνο, αυτομάτως ονομάζουν παρελθόν τα βάσανα, τις ταλαιπωρίες και τις κακουχίες, ώστε να στερήσουν την ευκαιρία της αμφισβήτησης. Η αισιοδοξία στην οποία προσβλέπει η Κυβέρνηση δεν είναι τίποτε περισσότερο από υποταγή στις αποφάσεις της και από ιώβεια υπομονή. Κάθε σκέψη στα βάσανα, κάθε προτροπή σε πολιτική ανυπακοή, κάθε ενέργεια αντίδρασης αποτελούν απαισιοδοξία και αυτή απειλεί τη χώρα…

Οι ευχές όμως πέρασαν όπως και τα μεγάλα λόγια μαζί με τη διάψευση. Η αισιοδοξία επέστρεψε στο κελί της μετά από μία ολιγοήμερη άδεια για να ανταμώσει την ελπίδα, που τιμωρήθηκε για εκκρεμότητες προς το Δημόσιο και αδυναμία αποπληρωμής τόσων θυσιών. Του χρόνου πάλι ή σε κάποιο άλλο διάγγελμα, έχουμε και την Προεδρία φέτος, θα της επιτρέψουν να δει τον κόσμο και πριν απογοητευτεί θα την ξανακλειδώσει κάποια μακάβρια είδηση ή κάποιος αρνητικός κοινωνικός κι οικονομικός δείκτης.