Το φθινόπωρο, μελαγχολικό συνοδεύει τις αναμνήσεις μας με τις εικόνες των πρώτων πεσμένων φύλλων και την αίσθηση της απώλειας των καλοκαιρινών ερώτων, που το πρώτο παγωμένο αεράκι απειλεί ν’ αποξηλώσει από τις αμμουδερές βάσεις τους.

Αντίθετη στην μελαγχολία, η εικόνα της ελληνικής αριστεράς μοιάζει να εισβάλλει στο πολιτικό τοπίο γεμάτη πρωτόγνωρο σφρίγος, ζωντάνια, ηπιότητα κι αυτοπεποίθηση, σοβαρότητα αλλά και προοπτική, που μοιάζει να ανακτάται σταδιακά και κομμάτι κομμάτι από το 2011 και μετά!

Με τις αυτοδιοικητικές της δυνάμεις, με προεξάρχουσα την Περιφερειάρχη Αττικής, ορεξάτες και ενθουσιώδεις να πιάνουν τον μίτο προβλημάτων, που αγωνιούν για λύσεις, άλυτα κι αραχνιασμένα από την κακοδιαχείριση δεκαετιών τελματωμένων και δίχως όραμα πολιτικών. Αν οι απαντήσεις που θα δοθούν είναι συνετές και ουσιώδεις κι αποδειχτούν πραγματικές λύσεις, μόνο αισιοδοξία και δύναμη θα αισθανθεί ο πολίτης που για χρόνια «αρκείται» σε παροχές με καθρεφτάκια και μπιχλιμπίδια για ιθαγενείς!

Το κορυφαίο πολιτικό γεγονός του φθινοπώρου, η Διεθνής Έκθεση της Θεσσαλονίκης, που συνήθως αποτελεί προνομιακό γήπεδο του εκάστοτε πρωθυπουργού αποτέλεσε πεδίο δόξης λαμπρό για τον Αλέξη Τσίπρα και ναρκοπέδιο για τους κυβερνώντες. Η άτσαλη απόπειρα απόκρυψης της παρουσίας και του λόγου του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης μέσω της ΝΕΡΙΤ μόνο δυσθυμία προκάλεσε, ακόμα και σε ευήκοα προς την κυβέρνηση ώτα κι υπήρξε προσωπικό Βατερλό για τον κρυπτόμενο πρωθυπουργό.

Η διεθνούς σημασίας και ισχυρού συμβολισμού χθεσινή συνάντηση με τον Πάπα Φραγκίσκο, λίγο πριν το τρίτο δεκαήμερο του φθινοπώρου δεν χάνει καμιά από τις πολλαπλές σημάνσεις της από την μικροπρέπεια των τηλεοπτικών επιθέσεων και των κακεντρεχών σχολίων, που φιλοδοξούν μάταια να απομειώσουν την αξία της. Το ημερήσιο πρόγραμμα και οι δραστηριότητες του Πάπα αποτελούν άλλωστε πρώτο θέμα στα παγκόσμια δίκτυα ενημέρωσης.

Είναι προφανές πως ο επονομαζόμενος και «Πάπας των φτωχών» βρίσκει ενδιαφέρον κι άξιο προσοχής και σημασίας το αριστερό όραμα μιας Ευρώπης των λαών του Νότου, με κύρια αναφορά στα μεσαία και μικρά εισοδηματικά τμήματα του πληθυσμού που συντάραξε η οικονομική κρίση. Η προσέγγιση του με τον νέο και φέρελπι ηγέτη της ελληνικής αριστεράς, μοιάζει να υποκλίνεται στην προοπτική ανάπτυξης και διάδοσης ενός κοινωνικού οράματος-ελπίδας, που θα έχει διάρκεια μερικών δεκαετιών από σήμερα για την Ευρώπη κι όχι μόνο.

Στον αντίποδα του Αλέξη Τσίπρα μοιάζει να μην υπάρχει αντίποδας! Ακόμα και το «θαύμα της Αμφίπολης» αργεί χαρακτηριστικά…

Μετά απ’ αυτά, επόμενο είναι η κυβέρνηση να ακολουθεί, με την αναπόδραστη δύναμη του πεπρωμένου τους καταθλιπτικούς τόνους του επελαύνοντος βροχερού φθινοπώρου. Η «κατάθλιψη», μοιάζει να πλήττει τους πολιτικούς, που δεν διακρίνονται για το ευαίσθητο των ψυχικών τους λειτουργιών κυρίως στις δύσκολες στιγμές, όταν οι πυλώνες στήριξης τους (πραγματικοί και φαντασιακοί) την «κάνουν» με ελαφρά πηδηματάκια για την αντίπερα όχθη. Και είναι προφανές στους γνωρίζοντες, πως ο οικονομικός και επιχειρηματικός κόσμος-πυλώνας και στήριγμα της κεντροδεξιάς – έχει πλέον αποδεχτεί ως νομοτέλεια μια αριστερή διακυβέρνηση της χώρας και το εν λόγω σενάριο βρίσκει μάλιστα και αρκετούς ιδιαίτερα πρόθυμους και ένθερμους υποστηρικτές.

Είναι βέβαιο επίσης, ότι θα υπάρξει άσπρη μέρα ή τουλάχιστον βάσιμη ελπίδα να δουν το γλαυκό φως του πρωινού οι κοινωνικές ομάδες που επλήγησαν ανεπανόρθωτα. Κι επλήγησαν ανεπανόρθωτα, όχι μόνο από την κρίση και την επέλαση επί των εισοδημάτων τους, αλλά από μια πολιτική, που γοητευμένη από την ίδια την αναλγησία της κατέφυγε συχνά στη χοντροκοπιά, υποπίπτοντας σε απανωτά σφάλματα κι αδυνατώντας να διακρίνει τα ολισθήματα της, που κατάφεραν να δημιουργήσουν στον αντίποδα τους ακόμα και διεθνές κίνημα συμπαράστασης, όπως το θέμα των απολυμένων καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών!

Για την ελπίδα λοιπόν, η παροχή της οποίας είναι απαραίτητη τόσο στην πολιτική, όσο στη ζωή και για να διαβεί κανείς τον δύσκολο χειμώνα που έρχεται…  Και στην ελπίδα αυτή πρωτοστατεί η ελληνική αριστερά και μοιάζουν μαζί της να την μοιράζονται και αρκετοί πλέον εκτός των ελληνικών συνόρων…

Εάν υπήρχε κι ένα καλοβαλμένο σενάριο χρηματοδότησης για την επόμενη μέρα διακυβέρνησης, η ελπίδα θα βράχωνε για τα καλά στις χειμαζόμενες ψυχές και στις τσέπες των πολλών.

Με το κακό παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ, πρόσφατο και προς αποφυγή, η όποια αναδιανομή υπέρ των κατά τεκμήριο πληγέντων πρέπει να είναι οριζόντια, ώστε να περιοριστούν κλαδικές και συντεχνιακές πιέσεις, κάτι που μένει να φανεί πόσο εύκολο θα αποδειχτεί στην υλοποίηση του!