Πριν από τρία χρόνια και κάτι, Μάρτιο του 2012, το χάλι του κατεστημένου πολιτικού συστήματος δεχόταν ένα ακόμη πλήγμα. Τα ρεπορτάζ αποκάλυπταν πως παρά τα τραπεζικά χρέη των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ υπερέβαιναν τα 250.000.000 ευρώ και οι μισθοί και οι συντάξεις πετσοκόβονταν αλύπητα, κάποια golden boys των δύο κομμάτων της τότε συγκυβέρνησης αμείβονταν με προκλητικά για την εποχή ποσά. Σύμφωνα μ’ εκείνα τα ρεπορτάζ, «πρωταθλητής» στη μισθοδοσία των στελεχών της ΝΔ ήταν ο Γιώργος Μουρούτης, με μηνιαίες αποδοχές –υπό την ειδικότητα «υπάλληλος γραφείου»- 8.000 ευρώ το μήνα. Και κάπως έτσι έγινε γνωστό στο ευρύ κοινό το όνομα του ανθρώπου με το πολύ «αδύναμο» βιογραφικό,  που από την ημέρα που έγινε αρχηγός της ΝΔ ο Αντώνης Σαμαράς λειτούργησε, άλλοτε με επίσημο κι άλλοτε με ανεπίσημο ρόλο, ως διευθυντής επικοινωνίας του κόμματος.

Από τους πρώτους ακολούθους του Σαμαρά όταν ίδρυσε την ΠΟΛ.ΑΝ, ο Μουρούτης υπήρξε και από τους ελάχιστους –αν όχι και ο μόνος- που παρέμεινε κοντά του τα πέτρινα εκείνα χρόνια. Όταν ο Σαμαράς επέστρεψε στη ΝΔ, η αφοσίωση αυτή οδήγησε τον Μουρούτη και σε καλές θεσούλες από δω κι από ‘κει στο Δημόσιο και αλλού –ένα κατατοπιστικό ιστορικό εδώ . Ε, λογικό ήταν λοιπόν, όταν ο Σαμαράς έφτασε και στα αρχηγηλίκια, να αναλάβει και ανάλογο πόστο. «Διευθυντού Επικοινωνίας» του κόμματος.

Βεβαία, μέσω Twitter κυρίως, ο Μουρούτης περισσότερο ως «Γενικός Εισαγγελέας Τύπου και Social Media» λειτούργησε, παρά ως υπεύθυνος «επικοινωνίας» κάποιου είδους. Δραστήριος μέρα και νύχτα και με το πουλάκι του Twitter πάντα στο οπτικό του πεδίο, άνοιξε δεκάδες μέτωπα, ακόμη και για τις πιο απίθανες αφορμές. Έφτασε να κατηγορεί ως «παπαγαλάκια του ΣΥΡΙΖΑ» έως και δημοσιογράφους που κάλυπταν επί χρόνια το ρεπορτάζ της ΝΔ. Ούτε καν ποστ ή tweets τυχόν ψηφοφόρων του κόμματός του που, όμως, διαφωνούσαν με τη γραμμή του σε κάποια θέματα δεν έμειναν «ατιμώρητα» από τον Μουρούτη.

Χαμένες ιντερνετικές μάχες…

Κάποιες από τις διαδικτυακές του «μάχες» με τα φαντάσματα που έβλεπε –και βλέπει- παντού, άφησαν εποχή –ενδεικτικά και μόνον αυτή η… διαρκείας με τον «Γερογκρινιάρη», που ξεκίνησε μετά την έρευνα του blogger για τη σχέση της επίσημης ΝΔ με την «Ομάδα Αλήθειας», εκείνη με τον Βαξεβάνη και το thepressproject.gr, εκείνη με τον καθηγητή Χριστόφορο Βερναρδάκη της VPRC , αλλά και η από το πουθενά προκύψασα, με τον συγγραφέα Στέφανο Λίβο. Κρίμα για κοτζάμ «διευθυντή επικοινωνίας» που είναι ζήτημα αν κέρδισε έστω και μία απ’ αυτές τις μάχες, παρότι δεν του έλειψαν ούτε το ανθρώπινο δυναμικό, ούτε οι πόροι…

Ούτε και κάποια άλλη, όμως, μοιάζει να κέρδισε. Διότι, κάποιοι κόβουν το χέρι τους και ότι ως «Υπεύθυνος Μονταζιέρας» έκανε πολλή δουλειά. Αλλά καλή; Μάλλον όχι. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι μάλλον αυτό του Διαμαντόπουλου, χωρίς ωστόσο να είναι και το μοναδικό. Άλλωστε, η συνολική προεκλογική τακτική της ΝΔ, που εν πολλοίς του χρεώνεται, δέχτηκε πάρα πολλή κριτική και η εντονότερη ήταν εκ των έσω.

Είναι ένας άνθρωπος που πριν 10 χρόνια δεν περνούσε ούτε έξω από τα γραφεία της Ρηγίλλης. Ούτε αυτός, ούτε το υπόλοιπο ακροδεξιό συνονθύλευμα που μαζεύτηκε το 2012 και σήμερα έχει αναλάβει θέσεις ευθύνης στη Ν.Δ. Τα παλιά στελέχη του κόμματος του χρεώνουν ότι ο προεκλογικός λόγος της ΝΔ θύμιζε τα πιο αποτυχημένα από τα τουίτ του ίδιου. Και απογοήτευσε τον κόσμο επειδή, κακώς, επικεντρώθηκε στην άκρατη κινδυνολογία, στην κατασυκοφάντηση του ΣΥΡΙΖΑ και τη «μεσσιανική» εικονογράφηση του Σαμαρά και δεν προέβαλε τίποτε απ’ όσα θεωρητικά πρεσβεύει παραδοσιακά ο χώρος. Τα ίδια στελέχη αποδίδουν το στρατηγικό αυτό λάθος σ’ αυτό καθαυτό το γεγονός ότι ο Μουρούτης δεν ταυτίζεται σε κανένα επίπεδο με την παράταξη, αλλά αποκλειστικά και μόνο με τον σημερινό αρχηγό της.

Τον ανέχτηκαν ως «παιδί του αρχηγού»

Τον θεωρούν μισαλλόδοξο, πολιτικώς απλοϊκό σε σκέψη, κοντόφθαλμο στρατηγικά, λαϊκιστή, καθόλου ψύχραιμο και ακροδεξιών αντιλήψεων –μέχρι και εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα του καταλογίζουν. Και με δεδομένο ότι και στο έργο που ανέλαβε αποδείχθηκε στην πράξη απολύτως αποτυχημένος τον ανέχτηκαν σε τέτοιο κεντρικό ρόλο μόνο και μόνο επειδή είναι το πιο αγαπημένο παιδί του αρχηγού και έχει αναπτύξει αυτή την «ιδιαίτερη ψυχολογική επαφή» μαζί του. Επαφή που χτίστηκε ακριβώς στα χρόνια που κλαίγανε μαζί τη μοίρα της Πολιτικής Άνοιξης και ονειρεύονταν τα μεγαλεία που θα ξανάρχονταν…

Ήρθαν, για λίγο, αλλά πέρασαν πάλι. Και ενώ σήμερα ο ρόλος του είναι σαφώς υποβαθμισμένος τυπικά (παραμένει στο κόμμα, αλλά μιλάει πλέον με ελάχιστους δημοσιογράφους και κομματικούς παράγοντες και μάλλον ο ίδιος μόνον αφήνει να εννοηθεί ότι κάνει δουλειά με τον διεθνή Τύπο!), παραμένει ενεργός στο twitter. Ένα πραγματικό εργαλείο δουλειάς για όσους έχουν την ικανότητα να λειτουργήσουν ως πραγματικοί διευθυντές επικοινωνίας, αλλά που στα χέρια του Μουρούτη αποδεικνύεται σταθερά και επαναλαμβανόμενα μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα κολλημένη στα χέρια του.