Πολύς θόρυβος, απέχθεια και απόρριψη ξεσηκώθηκε για το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα, Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη, στα social media κι όχι μόνο. Πολύς προοδευτικός κουρνιαχτός ευαισθησίας και μη-μου-άπτου δημοκρατικότητας.

Ads

 
Δεν έλειψαν μάλιστα κι οι φωνές εκείνων που διαρρηγνύουν τα συγγραφικά ιμάτια τους, δύσκολα κρύβοντας ότι θα τους ικανοποιούσε ακόμη και η απαγόρευση της κυκλοφορίας του βιβλίου. Κι είναι και άλλοι τόσοι που λιθοβολούν τον εκδοτικό οίκο που ανέλαβε, για προφανείς επιχειρηματικούς λόγους, το εγχείρημα. Λες και οι εκδοτικοί οίκοι δεν είναι επιχειρήσεις, όπως όλες οι άλλες, αλλά εκκλησίες του λόγου και του πνεύματος.

^{Διαβάστε:
Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη: Έργα και ημέρες της «17Ν» στο βιβλίο του Κουφοντίνα}

 
Όμως  αυτή η λογική, του «ντροπή για τον Λιβάνη που ανέλαβε την έκδοση» αν εξωθηθεί στα άκρα, απλώς θα κατέληγε στη μη έκδοση του βιβλίου, αφού λόγω ντροπής, δεν θα βρισκόταν κανένας εκδότης.
 
Και τότε, ποια θα ήταν η μεγαλύτερη ντροπή;
 
Κι όλοι αυτοί φωνασκούν δημοκρατικά χωρίς να αναλογίζονται ότι η λογοκρισία, και πολύ περισσότερο, η απαγόρευση βιβλίων είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για επιστροφή στο Μεσαίωνα. Στο κυνήγι των μαγισσών. Στο κάψιμο των βιβλίων, όπως συνέβη στη ναζιστική Γερμανία και αλλού.
 
Και βέβαια δεν σκέφτονται πως κανείς δεν αποκλείει ότι αύριο, μεθαύριο κάποιοι άλλοι θα απαιτήσουν, και πιθανόν να επιτύχουν, τη λογοκρισία/ απαγόρευση των δικών τους βιβλίων, αν πρόκειται για συγγραφείς, ή των βιβλίων συγγραφέων που σήμερα τους εκφράζουν, σαν αναγνώστες.
 
Χρειάζεται να υπενθυμίσω, άραγε, ότι το βιβλίο του χειρότερου εγκληματία της σύγχρονης εποχής, το και μπεστ-σέλερ Mein Kampf, κυκλοφορεί σε όλο τον κόσμο ανεμπόδιστα, και μάλιστα σε επανεκδόσεις, χωρίς κανείς να διανοηθεί ποτέ να το απαγορεύσει; Μιλώ βέβαια για τον Αδόλφο Χίτλερ.
 
Η μόνη απαγόρευση που δικαιούται και μπορεί  να επιβάλει ένα δημοκρατικό, προοδευτικό αναγνωστικό κοινό σήμερα είναι η απαγόρευση του ραφιού: αν θέλει να δείξει την αποδοκιμασία του, ας το αφήσει απούλητο στα ράφια των βιβλιοπωλείων.
 
Όμως υπάρχει κανείς με σώας τας φρένας και με γνώση της Ιστορίας που να μην πιστεύει ότι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα χρησιμοποιήσουν το συγκεκριμένο βιβλίο ως ενδιαφέρον, αν όχι πολύτιμο, εργαλείο, ως μαρτυρία από πρώτο χέρι, για τη συγγραφή της ιστορίας μιας οργάνωσης που απασχόλησε αρνητικά και ταλαιπώρησε τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία επί δεκαετίες; Για τη δική τους αφήγηση, τη δική τους απόπειρα ερμηνείας της εποχής μας; Αυτής της αδιανόητης, ανολοκλήρωτης Μεταπολίτευσης;
 
Προσωπικά, θα το διαβάσω και για έναν άλλο, σημαντικό για μένα, λόγο:
γιατί θέλω να μάθω ποιος είναι αυτός που πήρε από μόνος του το δικαίωμα να δολοφονεί, στο όνομα της κοινωνίας, στο όνομά μου δηλαδή, να επιβάλει το νόμο του όπλου του, να επιλέγει και να εκτελεί «εχθρούς».

Γιατί ποτέ δεν συμπάθησα τη 17Ν και το όποιο αντάρτικο πόλης, γιατί ήμουν απέναντι στον παραλογισμό μιας βίας που το μόνο που καταφέρνει τελικά – πέρα από τον αδικαίωτο θάνατο και τον άφατο ανθρώπινο πόνο – είναι να ενισχύει ακόμη περισσότερο αυτό που υποτίθεται ότι πολεμά. 
 
Θα το διαβάσω και γιατί πάντοτε με ενδιέφερε το βλέμμα του φονιά.
 
Ακόμη και του χειρότερου δολοφόνου. Του πιο στυγνού, παράλογου, αδιανόητου σίριαλ κίλερ.
 
Όποιος αθώος/α του κόσμου ετούτου, ας σηκώσει ευθαρσώς το χέρι του/της.
 
Εγώ, σιωπώ.
 
Και μένω στην υπεράσπιση όχι βέβαια του Κουφοντίνα, όχι του δίκαια καταδικασμένου ισοβίτη, όχι του φονιά, αλλά του δικαιώματος στο λόγο και στην έκφραση και του χειρότερου των ανθρώπων.
 
* Ο Θέμης Δημητρακόπουλος είναι συγγραφέας