«Ένα πολιτικό σώμα χωρίς κεφάλι τρέχει χωρίς να βλέπει, χωρίς να σκέφτεται. Και, έτσι, γίνεται έρμαιο των ένθεν κι ένθεν τερατογενέσεών του. Κι αυτό είναι το χείριστο. Στο αφόρητα δύσκολο δρόμο που βρέθηκε να διαβεί η χώρα, η διαφύλαξη της δυνατότητας της συντεταγμένης έκφρασης των διαφωνιών εντός της πολιτικής κοινότητας ανήκει πλέον στα μεγάλα ζητούμενα».

Είχα διαβάσει πολλές φορές το κείμενό του στην Αυγή μετά την παραίτησή του από τη θέση του ειδικού συμβούλου στο Υπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, πέρυσι το καλοκαίρι.

Το αποφάσισε όταν ερρίφθη ο κύβος για το δημοψήφισμα, πριν από τη διεξαγωγή του και ανεξάρτητα από την έκβασή του. Δεν είχε δημοσιοποιήσει την επιστολή παραίτησής του για να μην δώσει υλικό στους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ και κατέθεσε λίγο αργότερα τις σκέψεις του σε ένα κείμενο σπαρακτικό μέσα στην αλήθεια του.

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου Δημήτρης Χριστόπουλος είναι πλέον ο πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (FIDH).

Υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα περισσότερο από 20 χρόνια, με πάθος που δεν αναιρεί τον πραγματισμό, και εξελέγη στο 39ο παγκόσμιο συνέδριο της Ομοσπονδίας στο Γιοχάνεσμπουργκ σε αυτή την τιμητική για τη χώρα μας θέση.

Σε συνέντευξή του στην Monde, μίλησε για την ανάγκη υιοθέτησης μίας πιο επιθετικής στάσης προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. «Σαν να μην ήταν έτοιμη η Ευρώπη και τα 510 εκατομμύρια κάτοικοί της να απορροφήσουν δύο, τρία, πέντε εκατομμύρια πρόσφυγες. Σε μία στιγμή πανικού καταστρέφονται διακόσια χρόνια ευρωπαϊκής παράδοσης όσον αφορά το δικαίωμα ασύλου», σημείωσε. 

Και σε μια δική μας συζήτηση λίγους μήνες πριν, για μια ακόμη φορά, δεν απέφυγε να πάρει καθαρή θέση για το τι πρέπει να γίνει  μήπως και βγούμε από το τέλμα: «Δεν γνωρίζω που πάμε. Ας διαβάσουμε λίγο την ελληνική ιστορία των τελευταίων εκατό χρόνων, από το 1915 ως σήμερα, ώστε να έχουμε συναίσθηση του υπεδάφους κάθε φορά που θρυμματίζονται οι πολιτικές ελίτ της χώρας. Αυτό είναι το κακό σενάριο πολιτειακά ασύντακτων καταστάσεων, καθώς η συλλογική κόπωση έχει φτάσει στο όριο της εξάντλησης και της ματαίωσης, μιας και το πρόγραμμα δεν βγαίνει. Το καλό, αλλά σχεδόν απίθανο, σενάριο είναι να συνομολογηθεί μια πολιτική συνεννόηση που θα επιτρέψει στη χώρα πειστικά να αντισταθεί στις εφιαλτικές απαιτήσεις των δανειστών και πειστικά να εφαρμόσει τα τμήματα του μνημονίου που κάπου μπορούν να οδηγήσουν σε ένα μικρό ξέφωτο ώστε να διαπραγματευτούμε το χρέος».

Η αναφορά στον Δ. Χριστόπουλο είναι μια απάντηση στην βασανιστική ερώτηση αν αυτή η χώρα έχει τις δυνάμεις να σπάσει τον κύκλο της παρακμής. Τις έχει αλλά δεν φαίνονται.