Στις 20 Νοεμβρίου 1989 η Παγκόσμια Κοινότητα είχε κάνει ένα μεγάλο βήμα μπροστά για τον δικαιωματικό πολιτισμό, υιοθετώντας μέσω της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ τη Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού. Στη συνέχεια, η 20η Νοεμβρίου καθιερώθηκε ως Διεθνής Ημέρα των Δικαιωμάτων των Παιδιών, με στόχο την διεθνή κινητοποίηση και τον έλεγχο για την εφαρμογή της Σύμβασης.

Ads

Με αυτή την έννοια, λοιπόν, καλούμαστε να τιμήσουμε την φετινή Ημέρα, ζητώντας τον απολογισμό της οργανωμένης Πολιτείας και των θεσμών της, από το εθνικό μέχρι το τοπικό επίπεδο, στον τομέα προστασίας των δικαιωμάτων των παιδιών. Ζητείται, όμως, και ο απολογισμός της κοινωνίας, της οικογένειας και όλων μας ως πολιτών. Διότι, η προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών απαιτεί πολυεπίπεδη και πολυδιάστατη δράση, μέγιστη κοινωνική ευαισθησία και υψηλό αίσθημα κοινωνικής και ανθρώπινης αλληλεγγύης.

Οι σημερινές συνθήκες, που επικρατούν στη χώρα μας, η διάλυση του κοινωνικού ιστού από τις μνημονιακές πολιτικές, η κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας, η πρωτοφανής εξάπλωση της ανεργίας και της φτώχειας, οδηγούν στην ωμή καταπάτηση και άρνηση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου γενικά, καθώς και της Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Παιδιού. Και μπορούμε εύκολα να το διαπιστώσουμε, με την απλή ανάγνωση του σημαντικού αυτού κειμένου, κατ΄άρθρο.

Άλλοτε, θεωρούσαμε ότι τα προβλήματα των παιδιών είναι προβλήματα μόνο του «τρίτου κόσμου», των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών, των εμπόλεμων περιοχών. Δεν είναι, όμως, το ίδιο σήμερα, που οι κοινωνικές πληγές πληθαίνουν και στις αναπτυγμένες χώρες λόγω της βαθιάς οικονομικής κρίσης και των πολιτικών λιτότητας που επιλέγονται και εντείνονται από τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς που τις στηρίζουν.

Σήμερα, όπως εξελίσσονται τα πράγματα στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη και σε άλλες χώρες του αναπτυγμένου κόσμου, ο «τρίτος κόσμος» είναι μέσα στον «πρώτο», ενώ διογκώνεται διαρκώς και ένας «τέταρτος κόσμος» των κοινωνικά αποκλεισμένων, των ανθρώπων χωρίς δικαιώματα, χωρίς χαρτιά, χωρίς αξιοπρέπεια και χωρίς ελπίδα για το μέλλον. Μέσα σ΄αυτόν τον κόσμο, τα παιδιά γίνονται τα κύρια θύματα των κυκλωμάτων της εμπορίας ανθρώπων, διακίνησης ναρκωτικών, εκμετάλλευσης της παιδικής εργασίας.

Αναπτύσσεται, χωρίς ηθικούς φραγμούς, ένα σύγχρονο δουλεμπόριο, που αποτελεί ντροπή για τον 21ο αιώνα, που κατά την έναρξή του  το 2000 δόθηκαν υποσχέσεις για έναν καλύτερο κόσμο με την «Διακήρυξη της Χιλιετίας» (Millennium Declaration), για έναν κόσμο χωρίς πολέμους, φτώχεια και πείνα, αλλά και χωρίς περιβαλλοντικές καταστροφές, όπως η πρόσφατη στις Φιλιππίνες, που άφησε πίσω της δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, παιδιά και ενήλικες, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες άστεγες οικογένειες, βουτηγμένες στην ανέχεια και στο έλεος επιδημιών.

Απ΄όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι η Παγκόσμια Ημέρα των παιδιών δεν μπορεί παρά να είναι ημέρα εγρήγορσης και κινητοποίησης για έναν πιο δίκαιο, ειρηνικό, δημοκρατικό και αλληλέγγυο κόσμο. Και σε ό,τι αφορά τη χώρα μας ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να την τιμήσουμε. Εντείνοντας τους αγώνες μας για την κοινωνική αλληλεγγύη παντού στην Ελλάδα ως εφαλτήριο και για μια μεγάλη αλλαγή στον τόπο, σε ευθεία σύγκρουση με τις καταστροφικές για την κοινωνία και τη νέα γενιά της πατρίδας μας μνημονιακές πολιτικές.

Εννοείται ότι η κοινωνική αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι επιλεκτική, χρειάζεται να είναι αλληλεγγύη για όλους, των μεταναστών συμπεριλαμβανομένων. Διότι, αν κάποια παιδιά στη χώρα μας υποφέρουν περισσότερο και στερούνται στοιχειωδών δικαιωμάτων, αυτά είναι τα παιδιά των μεταναστών και προσφύγων, που ήρθαν ή γεννήθηκαν σε μια άλλη χώρα από εκείνη των γονιών τους χωρίς ποτέ να ρωτηθούν.
 
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι πρόεδρος του Παρατηρητηρίου Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης (ΠΑΔΟΠ)