Μια ανοιχτή επιστολή του προέδρου του Ευρωπαϊκού Αντιρατσιστικού Κινήματος (EGAM), Μπεντζαμιν Αμπτάν, δημοσιεύεται σε μια σειρά μεγάλων ευρωπαϊκών ΜΜΕ με θέμα τα δικαιώματα των Ρομά στην Ε.Ε. που υφίστανται διαρκή καταπάτηση. Η επιστολή συνυπογράφεται από εκπροσώπους των Ρομά και αντιρατσιστικών οργανώσεων χωρών από όλη την Ευρώπη.

Ads

^{Δείτε επίσης:
Κλοτσιά σε κοριτσάκι Ρομά που έπαιζε ακορντεόν} 
 
Ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή:
 
Ποιος μπορεί να αγνοεί ακόμη τις ρατσιστικές διακρίσεις εις βάρος των Ρομά σε όλη την Ευρώπη; Η λίστα των όσων υποφέρουν, όπως μια ολέθρια λιτανεία, είναι συνεχώς αυξανόμενη και μπορεί να οδηγήσει σε απόγνωση.
 
Στην Ρουμανία, ολόκληρες κοινωνίες εξωθούνται σε προσχεδιασμένες περιοχές, περιφραγμένες από τοίχους, τάφρους με νερό και ηλεκτροφόρα καλώδια. Στην Σλοβακία οι γυναίκες Ρομά στειρώνονται. Στην Βουλγαρία αναγκάζονται να ζουν σε αστικά γκέτο. Στην Τσεχία στοχοποιούνται από νεοναζί. Στην Κροατία τους πετούν βόμβες μολότοφ. Στην Ουγγαρία, παρενοχλούνται και δέχονται επιθέσεις από την παραστρατιωτική οργάνωση, Γιόμπικ, και έτσι πρέπει διαρκώς να μετακινούνται. Στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη υφίστανται καθημερινά ρατσιστική συμπεριφορά όπως συμβαίνει και στην Ιταλία, την Μολδαβία και την Σερβία. Στην Γαλλία τα καλέσματα μίσους – ακόμη και εξολόθρευσης – αυξάνονται, παρά την αλλαγή κυβέρνησης. Πολλοί από αυτούς αναγκάζονται να επιστρέψουν στο Κόσοβο, ως συνέπεια των διαρκών διωγμών από την Γερμανία, την Δανία και την Σουηδία.
 
Η βια των διωγμών διαφέρει από χώρα σε χώρα αλλά η φύση της είναι η ίδια. Η πηγή είναι η ίδια τάση στιγματισμού των Ρομά και τα ίδια πολλάκις χρησιμοποιημένα στερεότυπα.
 
Κάποιες φορές γίνεται επίθεση και στην μνήμη – ώστε να διευκολυνθεί η απρόσκοπτη συνέχιση των διωγμών. Στο Λέτι, στην Τσεχία, ένα χοιροστάσιο έχει χτιστεί εκεί όπου κάποτε ήταν στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί. Στο στρατόπεδο αυτό το 1942 και το 1943 είχαν οδηγηθεί περίπου 1300 Ρομά εκ των οποίων μόνο 300 γλίτωσαν την απέλαση.
 
Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, η αντίδραση του πολιτικού συστήματος δεν χαρακτηρίζεται από σοβαρότητα, ενώ σε περιπτώσεις έχει οδηγήσει στην διόγκωση του προβλήματος.
 
Όπως είχε εκτιμηθεί, οι «Εθνικές στρατηγικές για την ένταξη των Ρομά» που παρουσιάστηκαν από τα κράτη μέλη της Ε.Ε. στην Κομισιόν στα τέλη του 2011 και συχνά δεν προέβλεπαν προϋπολογισμό, στόχους ή μέτρα, δεν έφεραν κάποια βελτίωση της κατάστασης αναφορικά με την κοινωνική απόγνωση και την επικράτηση του ρατσισμού, του οποίου πέφτουν συχνά θύματα οι Ρομά. Καθώς η Κομισιόν είναι είναι αδύναμη πολιτικά και νομικά, δεν έχει πιέσει για τα απαραίτητα μέτρα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, την ώρα που η κατάσταση γίνεται όλο και χειρότερη για αυτές τις κοινωνίες.
 
Είναι πλέον καιρός, τα κράτη μέλη να σταματήσουν να εφαρμόζουν πολιτικές αγνόησης ή διωγμών και για την Ε.Ε. να εμφανιστεί ως εγγυητής και παρατηρητής των θεμελιωδών δικαιωμάτων για όλους τους Ρομά – ακόμη και αν αυτό οδηγήσει σε σύγκρουση μεταξύ των κρατών μελών. Πλέον είναι σε κίνδυνο οι θεμελιώδεις αρχές της Ευρώπης.
 
Σε αντίθεση με το πολιτικό σύστημα, οι κοινωνίες των πολιτών έχουν εμπλακεί στην υπόθεση κομβικά ώστε να φέρνουν ελπίδα και προοπτική για το μέλλον σε όλη την ήπειρο.
 
Εδώ και τρία χρόνια, το Roma Pride ήταν η πηγή και το σύμβολο αυτής της εμπλοκής. Αυτό το κίνημα φέρνει κοντά τους ηγέτες και τις οργανώσεις των Ρομά με την υπόλοιπη ευρωπαϊκή κοινωνία. Όλοι μαζί είναι αφοσιωμένοι στον αγώνα για την ισότητα και κατά των διαφόρων εκφράσεων του ρατσισμού. Το πνεύμα του Roma Pride είναι ένα πνεύμα αξιοπρέπειας, δικαιοσύνης, αλληλεγγύης το οποίο τροφοδοτεί πολλές πρωτοβουλίες της κοινωνίας πολιτών σε όλη την Ευρώπη.
 
Την 2^α Αυγούστου, εκατοντάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν αξιοπρεπώς στο Άουσβιτς για να μνημονεύσουν την γενοκτονία των Ρομά την νύχτα εκείνης της ημέρας του 1944. 2500 Ρομά είχαν εξοντωθεί εκείνο το βράδυ.
 
Αυτή η ημερομηνία πρέπει να συμπεριληφθεί στο ευρωπαϊκό ημερολόγιο: η μνεία των Samudaripen πρέπει να λάβει την θέση που της αξίζει και οι διωγμοί πρέπει να αντιμετωπιστούν υποδεικνύοντας ξεκάθαρα από που προέρχονται.
 
Μετά από την κατά συρροή δολοφονία Ρομά στην Ουγγαρία, τα θύματα και η κοινωνία ζήτησαν δικαιοσύνη και όχι εκδίκηση. Περισσότερα από τρία χρόνια αργότερα, οι ένοχοι καταδικάστηκαν βαριά και δίκαια. Οι θρασύτατες προκλήσεις και απειλές από τους νεοναζί της Τσεχίας, αντιμετωπίστηκαν από τους πολίτες με αλληλεγγύη και καλέσματα για σεβασμό του νόμου.
 
Καθώς η συνεχιζόμενη κρίση δίνει τροφή στο εθνικιστικό μίσος και στην άποψη ότι για την κρίση ευθύνονται οι πιο αδύναμοι – όταν είναι τα πρώτα θύματά της – εμείς καλούμε όλους τους πολίτες να εκφράσουν την επιθυμία τους να ζήσουν ενωμένοι στην Ευρώπη με όλες τις διαφορές στον πολιτισμό, στην γλώσσα και στην ταυτότητα, και να βιώσουν την αλληλεγγύη άνευ συνόρων.
 
Την Κυριακή, 6 Οκτωβρίου, θα συγκεντρωθούμε την ίδια ώρα για το Roma Pride σε 15 χώρες από το Παρίσι ως το Κίεβο, από το Όσλο ως την Κωνσταντινούπολη, την Πράγα, την Βουδαπέστη και το Βουκουρέστι. Είμαστε αποφασισμένοι να δείξουμε γιατί και πως μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί σε μια αληθινά δημοκρατική Ευρώπη – όταν βέβαια απαλείψουμε τον ρατσισμό και τον εθνικισμό.
 
Η επιστολή συνυπογράφεται κατά αλφαβητική σειρά από τους: 
 
Αλβανία: Aldo Merkoci, Πρόεδρος του κινήματος Mjaft ! και Adriatik Hasantari, Πρόεδρος των Ενεργών Ρομά.
 
Αυστρία: Claudia Schäfer, CEO των ZARA, Alexander Pollak, Πρόεδρος του SOS Mitmensch και Andrea Härle, Εκτελεστική Διευθυντής του Κέντρου Ρομάνο.
 
Βέλγιο: Patrick N’Siala Kiese, Πρόεδρος του Kif Kif
 
Βοσνία: Alma Masic, Διευθυντής της Πρωτοβουλίας Νέων για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα
 
Βουλγαρία: Krassimir Kanev, Πρόεδρος της Επιτροπής του Ελσίνκι, και Deyan Kolev, Πρόεδρος του Πολιτιστικού Κέντρου των Ρομά για τον υπερεθνικό διάλογο και την ανοχή, Amalipe.
 
Γαλλία: Cindy Léoni, Πρόεδρος του SOS Racisme, και Alain Daumas, Πρόεδρος της Union Française des Associations Tsiganes – UFAT
 
Γερμανία: Serdar Yazar, Εκπρόσωπος της Τουρκικής Ένωσης του Βερολίνου και του Βραδεμβούργου (TBB) και Emran Elmazi, Πρόεδρος του Amarodrom
 
Δανία: Jette Moller, Πρόεδρος της SOS mod racisme, και Ferdi Sabani, Πρόεδρος της Roma Forzning i Danmark
 
Ελλάδα: Αχμέτ Μοαβία, Πρόεδρος του Ελληνικού Φόρουμ Μεταναστών
 
Εσθονία: Merle Haruoja,  Διεθυντής του Κέντρου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Εσθονίας και Roman Lutt, Πρόεδρος της Οργάνωσης των Ρομά της Βόρειας Εσθονίας.
   
Ηνωμένο Βασίλειο: Nick Lowes, Διαχειριστής του Hope Not Hate

Ισπανία: Sandra Heredia Fernandez, Πρόεδρος του Fakali
 
Ιταλία: Angela Scalzo, Πρόεδρος του SOS Razzismo, και Graziano Halilovic, Πρόεδρος του Roma Onlus
 
Κόσοβο: Raba Gjoshi, Διευθυντής της Πρωτοβουλίας Νέων για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και Muhamet Arifi, Πρόεδρος των Βαλκανικών Ηλιοτρόπιων
 
Κροατία: Mario Mazic, Διευθυντής της Πρωτοβουλίας Νέων για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, και Jasmina Salihi, Διαχειριστής του Nevo Drom
 
Λετονία: Sigita Zankovska-Odina, Ερευνήτρια στο Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Λετονίας και Anatolijs Berezovskis, Μέλος του Δ.Σ. του Nevo Drom
  
Μαυροβούνιο: Boris Raonic, Πρόεδρος της Κοινωνικής Συμμαχίας, Senad Sejdovi, Πρόεδρος του Romski savjet και Teuta Nuraj, Πρόεδρος του Nacionalni Savjet Roma i Egipcana
 
Μολδαβία: Nicolae Radita, Πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Ρομά και Valerian Mamaliga, διοικητής του Μολδαβικού Ινστιτούτου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
  
Νορβηγία: Rune Steen, Εκτελεστικός διευθυντής του Antirasistisk Senter
 
Ουγγαρία: Janos Farkas, Πρόεδρος της Κυβέρνησης της Μειονότητας των Ρομά της Gyöngyöspata, Jeno Setet, Ηγέτης του Έθνους των Ρομά και Erika Muhi, Διευθύντρια του NEKI
 
Ουκρανία: Zola Kundur, Πρόεδρος της οργάνωσης για τα θεμελιώδη δικαιώματα των γυναικών, Chiricli
 
Πολωνία: Paula Sawicka, Πρόεδρος της Open Republic Association, Kasia Kubin, Διευθυντής του Ιδρύματος Κοινωνικής Ποικιλότητας, Klaus Witold, Πρόεδρος της  Association for Legal Intervention, Karolina Mirga, Πρόεδρος του Harangos και Roman Kwiatkowski, Πρόεδρος της Ένωσης του Λαού των Ρομά στην Πολωνία.
 
Πορτογαλία: Bruno Gonçalves, Πρόεδρος Centro de Estudios Ciganos
 
Ρουμανία: Marian Mandache, Εκτελεστική διευθυντής του Romani Criss
 
Ρωσία: Svetlana Gannushkina, Πρόεδρος του Μητροπολιτικού δικτύου για τα δικαιώματα των μεταναστών
 
Σερβία: Maja Micic, Διευθυντής της Πρωτοβουλίας Νέων για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Jovana Vukovic, Διαχειριστής του Τοπικού Κέντρου Μειονοτήτων και Stevan Nicolic, Διευθυντής του Εκπαιδευτικού Κέντρου των Ρομά της Σουμπότικα.
 
Σλοβακία: Irena Bihariova, Πρόεδρος του Ludia proti rasizmu
 
Σλοβενία: Anita Ramsak, Διευθυντής του Ινστιτούτου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Ekvilib
 
Σουηδία: Kalle Larsson, Πρόεδρος του Centrum Mot Rasism, και Lina Gidlund, Διευθυντής του Anti-discrimination Centre της Ουψάλα.
 
Τουρκία: Selcuk Karadeniz, Πρόεδρος της Ένωσης Νεολαίας Ρομά, και Cengiz Algan, εκπρόσωπος του Durde!
 
Τσεχία: Anna Šabatová, President of the Czech Helsinki Committee, Miroslav Broz, Πρόεδρος της Konexe, και Jarmila Balážová, Πρόεδρος της Romea
 
Φιλανδία: Janette Grönfors, Διαχειριστής του αντιρατσιστικού δικτύουRasmus, και ιδρυτικό μέλος της Nevo Roma

FYROM: Hristo Ivanovski, Πρόεδρος της Συμμαχίας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.