Διανύουμε αισίως το έβδομο έτος της οικονομικής κατοχής. Της πολιτικής επιτροπείας και της άρσης του δικαιώματος εθνικού προσανατολισμού. Ξεπεράσαμε σε διάρκεια τη Ναζιστική και Φασιστική κατοχή και ισοφαρίζουμε τα χρόνια της Χούντας των Αμερικανοκίνητων στρατοκρατών. Το μέλλον είναι και από ό,τι φαίνεται θα παραμείνει, αβέβαιο, όσο οι υποτιθέμενα δημοκράτες Ευρωπαίοι εταίροι (όλοι μέλη μιας, φεουδαρχικού τύπου, Ένωσης), σε συνεργασία με τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές (δεν ξεχνάμε, ούτε και κείνοι αλλάζουν), αντιμετωπίζουν έναν ολόκληρο λαό ως σφάγια.

Ads

Αυτή η στάση δεν είναι μόνο προσβλητική σε μια σύγχρονη κοινωνία, που όπως αποδεικνύεται με μεγάλη ευκολία επιστρέφει στον Μεσαίωνα, αλλά και μισανθρωπική. Όμως γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά; Αφού μικρόνοιες κυβερνούν σε μεγάλα κράτη. Ανιστόρητοι βάζουν την πολιτική τους βούλα σε φρικώδεις αποφάσεις. Εκείνοι που τους βαρύνουν πολιτικά κρίματα σε βάρος ανθρώπινων ψυχών, κυκλοφορούν ελεύθεροι και κουνούν με θρασύτητα το δάχτυλο. Τα πολιτικά απολιθώματα, μαζί με τους υμνητές του μίσους, βρίσκουν ευκαιρία να βγουν από τα λαγούμια τους.

Όσο οι επάνω, κοιτάζουν τη σκιά τους και τρομάζουν με το μέγεθός της, μη αναγνωρίζοντας ότι αυτή μεγεθύνεται και μικραίνει ανάλογα με τη πορεία του φωτός, τόσο οι αήθεις δολοπλόκοι σε συνεργασία με τα παπαγαλάκια και τις μαριονέτες, θα φτιάχνουν σενάρια παλινόρθωσης. Εφόσον η παραμονή στον πολιτικό θώκο είναι αυτοσκοπός, τότε δυστυχώς, η υπόκλιση στον Υπέρτατο Εξουσιαστή είναι δεδομένη. Οποτεδήποτε μια ηγεσία αρέσκεται σε χειροκροτητές και βολεύεται με ακολούθους, τότε οι μέρες της είναι μετρημένες και η αξία της υπολειπόμενη.

Από τη στιγμή που τα ιδεώδη δε ξεθωριάζουν στο ρεαλισμό, τότε μπορούμε να έχουμε έστω και μιαν αμυδρή ελπίδα ότι ακόμα κι εάν έχουμε υποχωρήσει, ο αγώνας δεν χάθηκε. Όσοι πιστεύουν ότι η Ιστορία είναι ευθύγραμμη και το Μέλλον μας περιμένει με ανοιχτές αγκάλες στην επόμενη γωνία, είναι ευφάνταστοι και ευκολόπιστοι μοιρολάτρες. Όσο οι λύκοι είναι ελεύθεροι και ανεξέλεγκτα κυκλοφορούν, τόσο τα πρόβατα είναι έρμαια των διαθέσεων και βορά στις ορέξεις τους.

Ads

Γι’ αυτό δεν έχουμε παρά να αναλογιστούμε. Να πάρουμε ανάσα. Να σταματήσουμε να τρέχουμε λες και προσπαθούμε να αποφύγουμε τους λύκους. Να κοιτάξουμε μέσα μας. Να δούμε πίσω μας. Να αναζητήσουμε τους ήρωες μας. Αυτούς που ξέρουμε. Που μεγαλώσαμε με τη θυσία τους. Τον Νίκο, την Ηλέκτρα, τον Άρη, την Παναγιώτα, το Γρηγόρη, το Νικηφόρο, την Ηρώ. Είναι πολλοί. Είναι ολονών μας. Υπήρξαν. Δεν ήταν πρόβατα. Ούτε τους λύκους σκιάχτηκαν. Ήταν Άνθρωποι.

Κι εμείς, τέτοιοι πρέπει να είμαστε. Να πάμε μπροστά. Να μην τους αφήσουμε να μας εκβιάζουν. Εκείνοι που εκβιάζονται, με σκυμμένο κεφάλι πορεύονται. Δε ζούμε σε στάνη. Έξω στη ζωή αναπνέουμε. Εκεί απαντάμε τα ταίρια μας, τα αδέλφια μας, τα συντρόφια μας. Δεν χρειάζεται να τρέχουμε χωρίς προορισμό. Ούτε να τους αφήσουμε να μας σπρώχνουν. Μα πιότερο, δεν θα μας κυνηγήσουν. Δεν είμαστε για το σήμερα. Μηδέ το τώρα είναι ο αυτοσκοπός. Αυτά, για όποιους καταλαβαίνουν.