“Τελικά θα πεθάνουμε πριν να γίνουμε σοφοί, Γιατί δεν κάναμε όσα λάθη θα’πρεπε” Τ.Κουράκης, Επί σωμάτων λέξεων

Η κρίση όχι μόνο δεν σταμάτησε τη διαφθορά αλλά συχνά την υποθάλπει. Η ψυχολογία και οι πρακτικές της «αρπαχτής» παραμένουν σχεδόν ανέπαφες είτε αναφερόμαστε σε οικογενειακές ΜΚΟ ,είτε επισημαίνουμε διατάξεις παραγραφής «χαριστικού τύπου» που συνεχίζει να ψηφίζει η Βουλή.

Παρά τη συρρίκνωση της οικονομικής ύλης η διαφθορά βρίσκει «τρύπες» για να εισχωρήσει και κυρίως εφευρίσκει λόγους νομιμοποίησης ή ηθικοποίησης (ανεργία, μικρός μισθός, πολλά βάρη).
Παρατράπεζες, δημόσια ή ιδιωτική διαφθορά,’’αλληλέγγυες’’ ΜΚΟ, εξακολουθούν να κινούνται στο σκοτεινό χώρο των σκανδάλων. Οι σχετικές κοινωνικές αντιλήψεις της λαμογιάς και του smart τύπου δεν εξαλείφθησαν.

Η σπατάλη και η θεοποίηση του χρήματος ως μεταπολιτευτικά «ιδεώδη» δεν μπορούσε να μην καταλήξουν σε χρηματισμό και διαφθορά.

Σήμερα πολλοί πιστέψανε ότι θα άλλαζαν τέτοιες πρακτικές λόγω περισσότερων ελέγχων και σύστασης νέων οργάνων και διαδικασιών. Διαψεύδονται καθημερινά.
Ύστερα από τόσα χρόνια μελέτης του φαινομένου μπορούμε να βγάλουμε κάποια γενικά συμπεράσματα.

Πρώτη η Ελλάδα στην ΕΕ, αλλά και η ίδια η ΕΕ δεν υπολείπεται σε τέτοιες επιδόσεις. Ούτε το ΔΝΤ. Άρα διεθνής, ευρωπαϊκή και εθνική (κατά)χρηση εξουσίας.

Οι όποιες κωδικοποιήσεις σε διεθνές ή ευρωπαϊκό επίπεδο ή και οι συστάσεις για μια περισσότερο αποτελεσματική αντεγκληματική πολιτική είναι προφανές ότι δεν μπορούν – τουλάχιστον μέχρι στιγμής – να ελέγξουν μέσω του Ποινικού Δικαίου τη διακίνηση του μαύρου χρήματος ή των πελατειακών παράνομων σχέσεων.

Το δικαστικό σύστημα αργεί ή πιέζεται ενώ τα τεστ αλήθειας για να παταχθεί η διαφθορά, η τηλεφωνική γραμμή (10190) υποστήριξης  Διαφάνειας, η αναφορά στο προσωπικό ήθος ή στον έλεγχο από εμπειρογνώμονες των δημοσίων δαπανών δεν αρκούν.

Τα συμπτώματα διαφθοράς και σήψης, το ελληνικό κεκτημένο της κοινής συνενοχής επαληθεύονται αφενός από το Δείκτη Αντίληψης της Διαφθοράς 2013 (CPI 2013) κι αφετέρου από τις συνεχιζόμενες διώξεις επίορκων.

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι χρειάζονται αλλαγές στην ίδια την ποιότητα της Δημοκρατίας μας. Η εξυγίανση του πολιτικού και δημόσιου βίου προϋποθέτει θεσμικά αντίβαρα (κατά) της εξουσίας των ισχυρών.

Η σύνδεση της διαφθοράς με τη Δημοκρατία κι όχι με τις ελίτ αποδυναμώνει την καθολική αντίσταση της κοινωνίας. Η κατάχρηση της δημοκρατικής εξουσίας δεν μπορεί όμως να χρεώνεται στο Πολίτευμα και ν’απαλλάσσονται οι φορείς και οι αξιωματούχοι.

Ο φαύλος κύκλος της ανομίας που έχει ανολιξει εδώ και πολλά χρόνια και όπου συμψηφίζονται όλες οι αμαρτίες και παρανομίες δεν μπορεί να κλείσει ούτε μ’ευχολόγια ή παραινέσεις ,ούτε με ποινές και φυλακίσεις.

Η δημοκρατικά[!]νομιμοποιημένη[;] διαφθορά συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο λειτουργίας της Μεταπολιτευτικής Ελλάδας.Αν εξαλειφθεί μαζί της θα πέσει κι όλο το πολιτικό,οικονομικό  και κοινωνικό σύστημα.

Η διαφθορά στη χώρα μας είναι τρόπος ζωής κι όχι μόνον εγκληματική ή παρεκκλίνουσα συμπεριφορά.

Κατά συνέπεια πρέπει πρώτα να ενισχυθεί η ποιότητα της Δημοκρατίας μας και μετά να συνυπογράψουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο αρχών κι αξιών.

Όλα τ’άλλα είναι έπεα πτερόεντα