Γνωρίζαμε ότι τα αστικά κόμματα στην Ελλάδα δε θέλουν το λαό συμμέτοχο στις αποφάσεις. Πολλές φορές το έδειξαν και τώρα πλέον το φωνάζουν από τα… μεγάφωνα. Βλέπουμε τοποθετήσεις πολιτικών και πολιτών ότι τάχα η κυβέρνηση αποποιείται τις ευθύνες της και τις μεταφέρει στην πλάτη των πολιτών. Ξέχασαν όμως ότι οι πολίτες δεν θέλουν ηγέτες-διαφεντευτές (που ικανοποιούν τον εγωισμός τους) αλλά συμμετοχή σε αποφάσεις που θα ορίσουν το δικό τους μέλλον και των παιδιών τους…

Αρνούνται σε πολιτικούς -που ορίστηκαν για 4 έτη- να παίρνουν αποφάσεις σε βάθος εικοσαετίας και πλέον. Κρίνεται άκρως αντιδημοκρατικό να αποφασίσει  μία πολιτική ηγεσία περιορισμένου χρόνου, να ορίζει το μέλλον της χώρας -σε καταστάσεις αποικίας χρέους- σε βάθος δεκαετιών, να παίρνει αποφάσεις αφορούν άμεσα το λαό με άμεσες -και μη αναστρέψιμες- συνέπειες για την επόμενη βιολογική  γενιά. Η απόφασή μπορεί και πρέπει να είναι μόνο δική του.

Η δημοκρατία πάντα ήταν το ζητούμενο. Ειδικά η μεσαία τάξη διεκδικούσε μεγαλύτερη συμμετοχή στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Τα προηγούμενα χρόνια μάλιστα έγινε είδος προ ανακάλυψη σε ανασκαφές των πολιτικών επιστημών, στα χρόνια της βαρβαρότητας, των ξυλοδαρμών, των χημικών, των βασανιστηρίων, της καταπάτησης θεμελιωδών ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων, όταν ο διοικητικός και φορολογικός αυταρχισμός της Ελληνικής Πολιτείας στρεφόταν κατά των πολιτών της.

Και φυσικά τούτη η κυβέρνηση, παρά τις τόσες υποχωρήσεις (και ως απόδειξη ισχύει) κατέδειξε ότι αναζητούσε να βρει μία λύση που να μη ζημιώνει την κοινωνία, αναζητώντας έναν δρόμο κακοτράχαλο, αλλά όχι αυτοκτονικό. Ωστόσο, οι πιέσεις προς την αυτοκτονία, καθιστά την άμεση συμμετοχή του λαού στις αποφάσεις ως τη μόνη διεξόδου. Ούτε οι εκλογές ούτε οι πραξικοπηματικές κυβερνήσεις «τεχνοκρατών» αποτελούν λύση. Ο σεβασμός στον πολίτη είναι γονιδιακό στοιχείο της αριστερής αντίληψης, χωρίς ΜΑΤ, δίχως δακρυγόνα…

Φυσικά δε μας κάνει εντύπωση ο ρόλος της αντιπολίτευσης. Όχι μόνο αρνούνται το δικαίωμα στο λαό να αποφασίσει για το μέλλον του, αλλά και συμμετείχαν στο πλευρό των δανειστών τόσους μήνες εναντίον των συμφερόντων της κοινωνίας, αποκρύπτοντας τις συνέπειες των μνημονίων στο λαό και πριονίζοντας τη βιωσιμότητα της αριστεράς.

Το δημοψήφισμα ήταν μία αναγκαία πολιτική πράξη, όχι μόνο βαρύτατης κοινωνικής σημασίας, αλλά και ως απάντηση στην τρόικα εσωτερικού που μαζί με τους δανειστές τορπίλιζαν επί μήνες κάθε διαπραγματευτική ενέργεια (δεδομένου ότι η κυβέρνηση υπαναχώρησε -αντικοινωνικά- από τις κόκκινες γραμμές της λαϊκής εντολής, αλλά κάποιοι πίεζαν για νέες παραχωρήσεις).

Και δεν είναι τυχαίο ότι μιλώντας η ΝΔ για “βράχια ή επώδυνη συμφωνία” στην ουσία στήριζαν κάθε συμφωνία, όπως απερίφραστα έκανε και “το ποτάμι”… Απαξιωμένοι από τους πολίτες, αναζητούσαν λύσεις μακριά από τη λαϊκή εντολή.  Δεν είναι καθόλου τυχαία η παρουσία τους στις Βρυξέλλες και οι συναντήσεις τους με Ευρωπαίους παράγοντες, όταν η κυβέρνηση συγκρούονταν μαζί τους… Έδιναν διαβεβαιώσεις και διαπιστευτήρια ότι θα ρίξουν την κυβέρνηση, ότι θα σχηματιστεί άλλη κυβέρνηση κλπ…

Επί της ουσίας, τις προηγούμενες ημέρες αποδείχτηκε ότι  οι δανειστές δεν ήθελαν ούτε την προτεινόμενη εκτρωματική συμφωνία (υπό προϋποθέσεις και όρους) και δεν ήθελαν ούτε καν συμφωνία για το χρέος φέρνοντας νέου εκβιασμούς σε λίγους μήνες.  Αντίθετα, επιδιώκουν τη μεγιστοποίηση μιας επιβεβαιωμένης καταστροφής. Ήθελαν την με κάθε τρόπο (και διαβεβαίωση ντόπιων πολιτικών συνοδοιπόρων τους) να «πέσει» η κυβέρνηση (και ήδη ο ΓΑΠ απέδειξε ότι μπορεί να γίνει αυτό χωρίς άρματα μάχης σε δρόμους) και φυσικά να αυξήσουν τα κέρδη τους “σκοτώνοντας” περισσότερους ανθρώπους.

Αλίμονο… Ποτέ δεν ήθελαν μία κυβέρνηση αντιλιτότητας ούτε είναι εύκολο να έχουν έναν λαό που να πολεμά για τη ζωή του. Όταν η ΕΕ οδεύει προς την ανεξαρτητοποίηση των θεσμών της από τους αιρετούς πολιτικούς και από τους λαούς, έχοντας θέσει σε εφαρμογή ένα καταδικασμένο ευρωσύνταγμα από την πίσω πόρτα, η μόνη λύση είναι η σύγκρουση. Όταν το eurogroup λειτουργεί ανεξάρτητα από κυβερνήσεις, όταν εμφανίζονται ανεξάρτητες οικονομικές αρχές (πχ αίτημα για ανεξάρτητη Γενική Γραμματεία Εσόδων) ή τεχνοκρατικοί θεσμοί που ορίζουν στην ουσία τις θα συζητήσουν αιρετοί, τότε η μόνη λύση είναι η επιστροφή της δημοκρατίας στο λαό. Και αυτό ακριβώς το δικαίωμα απειλεί το οικοδόμημα που στήνουν…