Τρεις βδομάδες μετά από τη γέννησή του, το νεαρό  γαλλικό κίνημα μισθωτών και νέων ήταν στο ραντεβού με την ιστορία και η μαζικότητα της επίδειξης της δύναμής του, την Πέμπτη 31 Μαρτίου, ξεπέρασε και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις των οργανωτών της: Ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες διαδηλωτές κατέκλυσαν τους δρόμους και τις πλατείες 260 γαλλικών πόλεων, και μάλιστα αψηφώντας στην περίπτωση του Παρισιού και αρκετών άλλων πόλεων, τις πολύ άσκημες καιρικές συνθήκες (νεροποντή και πολύ ισχυροί άνεμοι) που κάθε άλλο παρά προσφέρονταν για πορείες και συγκεντρώσεις!

Και όχι μόνον αυτό. Μετά από αυτές τις παλλαϊκές διαδηλώσεις, που ήταν υπερδιπλάσιες σε όγκο από εκείνες της 9 Μαρτίου, ομάδες εκατοντάδων πολιτών παρέμειναν όλη τη νύχτα σε κεντρικές πλατείες τουλάχιστον είκοσι γαλλικών πόλεων (Παρίσι, Νάντ, Τουλούζη, Γκρενόμπλ, Ρεν, Λιλ, Μονπελιέ,…) σε μια προσπάθεια να δώσουν συνέχεια στη κινητοποίηση μέσα από πλήθος εναλλακτικών δραστηριοτήτων που θυμίζουν έντονα τα τεκταινόμενα  στις πλατείες στη διάρκεια του κινήματος των Αγανακτισμένων το 2011… Και φαίνεται να το πετυχαίνουν καθώς​ την επομένη,​ ήταν χιλιάδες οι πολίτες που για δεύτερη συνεχή νύχτα κατέκλυσαν​​ τις πλατείες των γαλλικών πόλεων (στο Παρίσι, την Place de la Republique), για να συζητήσουν και να αποφασίσουν την οργάνωση και την κλιμάκωση των κινητοποιήσεών τους!

Εκτός όμως από μαζικότητα, οι τεράστιες διαδηλώσεις της 31ης Μαρτίου διακρίθηκαν και για τη μεγάλη μαχητικότητά τους. Εντύπωση μάλιστα προκάλεσε το γεγονός ότι, σε δεκάδες πόλεις, κατέληξαν σε πραγματικές οδομαχίες, με εκατοντάδες νέους –κυρίως, μαθητές- να συγκρούονται επί ώρες με τις ειδικές κατασταλτικές δυνάμεις της αστυνομίας! Όμως, προσοχή επειδή αυτή τη φορά, τα φαινόμενα δεν απατούν και όλα δείχνουν ότι αυτή η έκρηξη βίας θα συνεχιστεί, δημιουργώντας μια κατάσταση που… μυρίζει έντονα μπαρούτι. 

Γιατί; Μα, επειδή η κυβέρνηση Βαλς κάνει τα πάντα για να την προκαλέσει στέλνοντας τα γαλλικά ΜΑΤ είτε να ξυλοκοπούν αγρίως και συστηματικά τους μαθητές έξω από τα σχολεία (γεγονός που προκαλεί σοκ στη γαλλική κοινή γνώμη, που βλέπει την αστυνομία να «κυνηγάει τα παιδιά σαν να ήταν ζώα»), είτε να «συνοδεύουν» τις νεολαιίστικες διαδηλώσεις σχεδόν μέσα από τις γραμμές τους, μισό μέτρο από τους διαδηλωτές! Και από την άλλη πλευρά, επειδή οι μαθητές αρχίζουν να αντιδρούν φθάνοντας μάλιστα να οργανώνουν –μέρα μεσημέρι!-  μαζικές επιθέσεις διαμαρτυρίας ενάντια σε αστυνομικά τμήματα οι αστυνομικοί των οποίων διακρίθηκαν για την ωμή βία που άσκησαν ενάντια σε συμμαθητές τους, συχνά μπροστά στην είσοδο των περίπου 200 κατειλημμένων λυκείων τους!

Με λίγα λόγια, οι κινητοποιήσεις της 31ης Μαρτίου επιβεβαίωσαν με τον πιο πανηγυρικό τρόπο αυτό που ξόρκιζε σύσσωμο το μέτωπο της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης, της δεξιάς αντιπολίτευσης και των  ΜΜΕ, και που διατράνωναν ήδη από τα μέσα Μαρτίου όλα τα κινητοποιημένα εργατικά και νεολαιίστικα γαλλικά συνδικάτα. Δηλαδή, ότι οι προηγούμενες μέρες κινητοποίησης δεν ήταν «παρά μια διαδικασία «προθέρμανσης» του κινήματος έτσι ώστε να φτάσει στη μεγάλη παλλαϊκή κινητοποίηση, που έχει οριστεί για τις 31 Μαρτίου, έτοιμο να επιβάλει στη κυβέρνηση και στην εργοδοσία εκείνους τους συσχετισμούς δύναμης που θα τις κάνουν να αποσύρουν οριστικά το νομοσχέδιο». 

Και επίσης, ότι «το πρώτο πράγμα που εντυπωσιάζει και κάνει αυτές τις κινητοποιήσεις να ξεχωρίζουν είναι η γενική αίσθηση ότι  μέχρι τώρα δεν είχαμε παρά απλές προσεισμικές δονήσεις που  προμηνύουν τον επερχόμενο κύριο κοινωνικό σεισμό. Σχεδόν οι πάντες, από τους συνδικαλιστές των φοιτητικών και μαθητικών συνδικάτων μέχρι τους ανώνυμους φοιτητές και κυρίως, τους μαθητές που διαδηλώνουν και καταλαμβάνουν κατά εκατοντάδες τα λύκειά τους, όλοι παραδέχονται δημόσια ότι  η οργή και η αποφασιστικότητά  τους  είναι ανάλογη των κοινωνικών ερειπίων  που έχουν συσσωρεύσει οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές όλων, χωρίς εξαίρεση, των γαλλικών κυβερνήσεων, δεξιών και «αριστερών», στα τελευταία 15-20 χρόνια» (βλέπε: εδώ)

Με απλά λόγια, η γαλλική νεολαία αλλά και μεγάλο μέρος των εργαζομένων δείχνουν… να μην κρατιούνται πια και να θέλουν να ξεμπερδέψουν το συντομότερο δυνατό με το δίδυμο Ολάντ-Βαλς και τις άγρια νεοφιλελεύθερες πολιτικές του. Για αυτό και οι επόμενες κινητοποιήσεις τους (απεργίες και διαδηλώσεις) ορίστηκαν ήδη για τις 5 και τις 9 Απριλίου, δηλαδή για τις αμέσως επόμενες μέρες! Αυτή την πασιφανή αποφασιστικότητα των μεν ενισχύει όμως αφάνταστα η παντελής απουσία κλασικών «ασφαλιστικών δικλείδων», και ειδικότερα η έλλειψη κάποιας εκτονωτικής εκλογικής προοπτικής.

Πράγματι, με δεδομένο ότι στις προσεχείς προεδρικές εκλογές του 2017, η βαθιά κρίση της γαλλικής πολιτικής Αριστεράς θα την υποχρεώσει να παίξει ρόλο κομπάρσου (ακόμα και ο σοσιαλφιλελεύθερος Ολάντ έχει την υποστήριξη μόλις του 15% των συμπατριωτών του!),  οι διαδηλώσεις ενάντια στις δεξιές νεοφιλελεύθερες πολιτικές  και για την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει, δεν μπορούν να ελπίζουν στη δικαίωσή τους μέσα από τις κάλπες. Και επιπλέον, η αδιαλλαξία των Ολάντ-Βαλς και των συνεργατών τους που, συνεπικουρούμενοι από τη δεξιά αντιπολίτευση, τα ΜΜΕ και τους περίφημους «Ευρωπαίους εταίρους», δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να αποσύρουν το διαβόητο νομοσχέδιό τους για την ανασκολόπιση του Εργατικού Κώδικα, δεν αφήνει στους διαμαρτυρόμενους καμιά άλλη διέξοδο πέρα από εκείνη του αγώνα τους μέχρις εσχάτων, δηλαδή μέχρι τη τελική νίκη…

Προσοχή λοιπόν σε αυτή την ανοιξιάτικη Γαλλία, επειδή η διαπίστωση ότι «έχουμε να κάνουμε με κάτι μεγάλο και βαθύ» επιβεβαιώνεται συνεχώς τόσο από τις διαρκώς κλιμακούμενες κινητοποιήσεις των «από κάτω», όσο και από τη διαρκώς επιδεινούμενη κρίση των «από πάνω». Εξάλλου, και ο Μάης είναι σε λιγότερο από 30 μέρες…

contra-xreos.gr​