Τα πράγματα έμπλεξαν. Από τη μία οι υπουργοί και από την άλλη οι φυλακισμένοι, σε μια χορογραφία που λίγο απέχει από το να τινάξει τα πάντα στον αέρα.

Ο κ. Λάμπρου εδώ και χρόνια υπερασπίζεται τα δικαιώματα των κρατουμένων. Είναι και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Με την ιδιότητά του αυτή, ως συνεργάτης του αρμόδιου Υπουργού, είχε επαφές με τις φυλακές και τους φυλακισμένους, φροντίζοντας να βρει τρόπους ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες κράτησης.

Ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης έχει άλλη δουλειά από τον υπουργό Δικαιοσύνης, φροντίζει να συλλαμβάνει μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων και να τα παραπέμπει στη δικαιοσύνη. Και εν τέλει να τα φυλακίζει. Εδώ έχουμε μια αρχική διάσταση αρμοδιοτήτων, η οποία θεραπεύεται με το γεγονός ότι όλα τα υπουργεία συνιστούν πλευρές του ενιαίου κυβερνητικού σχήματος, το οποίο υποτίθεται είναι συνεκτικό. Ποιος είναι ο θεμελιώδης σκοπός μιας κυβέρνησης; Η προστασία των θεσμών, η ομαλή λειτουργία του κράτους.

Εδώ ακριβώς αρχίζει και το πρόβλημα: άλλη η δουλειά της κυβέρνησης, άλλες οι στοχεύσεις ενδεχομένως του κ. Λάμπρου. Με τους φυλακισμένους μπορείς να έχεις όσες επαφές θέλεις. Καθημερινά. Δεν μπορείς όμως να νομοθετείς μαζί τους, ούτε να τους λες πως ο υπουργός δεν είναι δικός μας. Αυτό είναι μια διαπραγμάτευση εντελώς έξω από κάθε πρόβλεψη. Δεν είναι επ ουδενί επιτρεπτό.

Επομένως η κυβέρνηση, μετά από τις αποκαλύψεις αυτές, το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνει ήταν να διαχωρίσει τη θέση της από τον κ. Λάμπρου και να τοποθετηθεί καθαρά επί της ουσίας του ζητήματος. Και όχι να στέλνει τους υπουργούς να κάνουν μήνυση κατ’ αγνώστων για τη διαρροή απορρήτων εγγράφων. Η ενέργεια αυτή ήταν παντελώς άστοχη, δείχνει αμηχανία και εμφανώς προσπαθεί να συγκαλύψει τα πράγματα μέσω υπεκφυγών. Το ζήτημα δεν είναι εάν τα έγγραφα είναι απόρρητα και εάν νομίμως ή όχι καταγράφηκαν οι συνομιλίες. Αυτά είναι ζητήματα δευτερεύοντα. Το μόνο ζήτημα που υφίσταται είναι το περιεχόμενο των διαλόγων. Επ’ αυτού ακριβώς έπρεπε να τοποθετηθεί η κυβέρνηση.

Υπάρχει ο αντίλογος πως όλα αυτά γίνονται για να πληγεί η κυβέρνηση. Προφανώς. Η κυβέρνηση έχει αντιπάλους που χρησιμοποιούν ό,τι νομίζουν. Ούτε αυτό μας ενδιαφέρει. Κάθε κυβέρνηση έχει αντιπάλους. Δεν είναι η πρώτη.

Υπάρχει και άλλος αντίλογος. Πως ο Πανούσης έπρεπε να αντιδράσει όταν ήταν υπουργός. Ούτε αυτό μας ενδιαφέρει. Ο καθένας αντιδρά όποτε το κρίνει σκόπιμο. Ο Πανούσης το έκρινε σκόπιμο να αντιδράσει τώρα. Έχει πρόθεση κι αυτός να ρίξει την κυβέρνηση; Μπορεί. Αλλά αυτό είναι δικαίωμά του. Είναι περίεργο κάποιος να κάνει αντιπολίτευση σκληρή σε μια κυβέρνηση; Όχι.

Επομένως, η κυβέρνηση πρέπει αμέσως να αφήσει τις υπεκφυγές και να μπει στην ουσία της υπόθεσης. Και να μπει άμεσα. Διότι αν δεν το κάνει, η πείρα δείχνει πως θα μπλέξει χειρότερα. Μέσα σε ένα κλίμα μνημονιακών μέτρων, εάν προστεθεί και το ζήτημα αυτό, εάν μείνουν και τέτοιες σκιές, τότε χαιρέτα μου τον πλάτανο.

Aυτή τη στιγμή σχεδιάζεται πολιτική ομηρία του Τσίπρα- είναι περισσότερο από προφανές. Εάν η κυβέρνηση μπει σε δίνη με την υπόθεση αυτή, τότε πολύ δύσκολα θα διαχειριστεί τα ζητήματα της εφαρμογής των μέτρων, ενώ θα προκαλέσει σοβαρή κρίση στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, που προφανώς δεν έχουν καμία όρεξη να βλέπουν μια κυβέρνηση στην Ελλάδα να κάνει παζάρια με τρομοκράτες. Και μέσα στο κλίμα αυτό, εκεί γύρω στην άνοιξη, όταν όλα θα έχουν μπλοκάρει, ο σχεδιασμός είναι να σύρουν τον Τσίπρα σε στήριξη μιας οικουμενικής κυβέρνησης.

Εάν αυτό είναι το σχέδιο, ποια είναι η πολιτική απάντηση; Η μήνυση του Τόσκα;
Λάθος.