Έως τώρα, θεωρούσα ότι ο αθλητικός και δη ο ποδοσφαιρικός χώρος, είχε το προνόμιο της έκδοσης δικαστικών αποφάσεων που δεν έρχονταν απλώς σε απευθείας σύγκρουση με την κοινή λογική, αλλά προκαλούσαν από αγανάκτηση, μέχρι θυμηδία. Πλέον, έχοντας διαβάσει τα ρεπορτάζ από τη δίκη των συνδικαλιστών στη Θεσσαλονίκη που αθωώθηκαν από τις κατηγορίες για την επίθεση εναντίον του Γερμανού προξένου, είμαι βέβαιος ότι οι αθλητικοί δικαστές που αθώωναν παίκτες και ομάδες, δεν πρόσβαλαν με τις αποφάσεις τους την κοινή λογική.

Ads

Πλέον, είμαι βέβαιος ότι ο ποδοσφαιριστής που είχε κατηγορηθεί ότι έφτυσε τον διαιτητή, καλώς αθωώθηκε, γιατί ο άνθρωπος απλώς είχε πει … «φτου την ατυχία μου» (!) όπως δέχτηκε και η απόφαση του αθλητικού δικαστή…
Όπως είμαι βέβαιος ότι δικαίως αθωώθηκε άλλος ποδοσφαιριστής, που είχε παραπεμφθεί στον αθλητικό δικαστή γιατί είχε υψώσει προς την εξέδρα το μεσαίο δάχτυλο, γιατί όπως δέχτηκε ο δικαστής, ο άνθρωπος απλώς έδειξε προς την εξέδρα ποιο ήταν εκείνη τη στιγμή …το σκορ του αγώνα, θεωρώντας προφανώς ότι οι θεατές το είχαν ξεχάσει!

Και βέβαια, είμαι σίγουρος ότι δικαίως απαλλάχτηκε ομάδα της Θεσσαλονίκης, που είχε κατηγορηθεί γιατί κάποιος οπαδός της είχε πετάξει από την εξέδρα εναντίον παίκτη της αντίπαλης ομάδας ένα πλαστικό κάθισμα, καθώς η απόφαση του δικαστή δέχτηκε ότι το πλαστικό κάθισμα το ξεβίδωσε από το τσιμέντο της εξέδρας και το εκσφενδόνισε στον αγωνιστικό χώρο και στην πλάτη του παίκτη… ο αέρας που έτυχε να φυσήξει εκείνη τη στιγμή!

Αλήθεια, σε τι διαφέρουν τα πιο πάνω – και πολλά άλλα παρόμοια – σκεπτικά απαλλαχτικών αποφάσεων των αθλητικών δικαστών, από το σκεπτικό της απόφασης του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης, που δέχτηκε:

• Ότι ναι μεν ο ένας των κατηγορουμένων χτύπησε δύο φορές τον Γερμανό πρόξενο στην πλάτη με τη γροθιά του και ο δεύτερος πέταξε στην πλάτη του ξένου διπλωμάτη ένα πλαστικό κύπελλο με καφέ, ωστόσο τους αθώωσε από την κατηγορία της διατάραξης κοινής ειρήνης, με το σκεπτικό ότι η επίθεση εκδηλώθηκε εναντίον συγκεκριμένου ατόμου και όχι μαζικά!
• Για το αδίκημα της παράνομης βίας, το Μονομελές έκρινε ότι παρά την επίθεση εναντίον του προξένου, δεν αποτράπηκε η είσοδός του στο χώρο της έκθεσης…
• Όσο για την κατηγορία της απόπειρας πρόκλησης επικίνδυνης σωματικής βλάβης, το δικαστήριο έκρινε ότι δεν διακρίνονται τα αντικείμενα που πετάχτηκαν εναντίον του διπλωμάτη κι επομένως ο δικαστής δεν μπορούσε να αποφανθεί αν αυτά μπορούσαν να προκαλέσουν επικίνδυνη βλάβη…

(Άσχετο (;): Πρόσφατα, αθλητικός δικαστής αθώωσε ουσιαστικά ομάδα που κατηγορείτο γιατί οπαδός της χτύπησε από την εξέδρα παίκτη αντίπαλης ομάδας, τη στιγμή που πήγε να επαναφέρει τη μπάλα που είχε βγει πλάγιο άουτ, δεχόμενος – ο δικαστής – το επιχείρημα ότι το χτύπημα ήταν …ελαφρύ!! Τουλάχιστον αυτός διέκρινε το χτύπημα και απλώς διαπίστωσε ότι από τη στιγμή που ο παίκτης δεν σωριάστηκε κάτω αιμόφυρτος, αυτό …ήταν ελαφρύ! Ασχέτως, βέβαια, αν στη συνέχεια του αγώνα ο παίκτης δεν τολμούσε να πλησιάσει στο σημείο από το οποίο δέχτηκε το χτύπημα…)

Ετσι, ο κατηγορούμενος δημοτικός υπάλληλος για την επίθεση, υποστήριξε ότι είχε υψωμένη τη γροθιά του σε ένδειξη διαμαρτυρίας και κάποιος από πίσω του …πάτησε τη φτέρνα, με αποτέλεσμα να σπρωχθεί και να πέσει -η γροθιά του- πάνω στον πρόξενο!…

• Από την πλευρά του, ο άλλος δημοτικός υπάλληλος που κατηγορείτο ότι πέταξε στον πρόξενο το κύπελλο με τον καφέ, υποστήριξε ότι κρατούσε το κύπελλο στο χέρι του, αλλά σπρώχτηκε -κι αυτός…- από πίσω, με αποτέλεσμα … να φύγει ο καφές από το χέρι του και να πέσει πάνω στον ξένο διπλωμάτη!…

Φτου την ατυχία μου, δηλαδή!

Σε τι διαφέρουν, τελικά, τα πιο πάνω, από το επιχείρημα του παίκτη που … έφτυσε την τύχη του και την επίκληση του αέρα που ξεβίδωσε το πλαστικό κάθισμα από την τσιμεντένια εξέδρα και το εκσφενδόνισε στον αγνωστικό χώρο στην πλάτη παίκτη της αντίπαλης ομάδας, είναι στην κρίση καθενός να κρίνει.

Πέραν του ότι τα μεν αφορούν τον απαξιωμένο εγχώριο ποδοσφαιρικό χώρο, με τα οποία τέρπεται η φίλαθλη μάζα, τα άλλα σχετίζονται με γεγονότα που έκαναν το γύρο του κόσμου και εξέθεσαν, για μια ακόμη φορά, την Ελλάδα στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης και ιδιαίτερα της χώρας εκείνης στην οποία απευθυνόμαστε, για να μπορέσει η χώρα να σταθεί στα πόδια της και είδε έναν επίσημο εκπρόσωπό της να κινδυνεύει με λυντσάρισμα και πάντως να λοιδορείται και να διασύρεται τη στιγμή που εκπροσωπούσε τη χώρα του σε επίσημη εκδήλωση της ελληνικής Πολιτείας.

Όλα αυτά όμως, δεν συνέβησαν, σύμφωνα με την απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης, από τη στιγμή που ο Πρόξενος, έστω και προπηλακιζόμενος, κατόρθωσε και μπήκε στο χώρο της έκθεσης. Τέλος, καλό, όλα καλά.

Είναι προφανές, ότι το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης έκρινε με βάση τα πραγματικά περιστατικά που τέθηκαν ενώπιόν του και σε καμία περίπτωση με άλλα κριτήρια. Όπως είναι προφανές και ότι η εισαγγελέας της έδρας, στην αγόρευσή της, όταν δήλωνε ότι «κατανοεί την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου» -προφανώς εναντίον των κακών ξένων και ειδικότερα των Γερμανών …- σε καμία περίπτωση δεν είχε κατά νου να δικαιολογήσει τις ενέργειες των κατηγορουμένων και απλώς διατύπωσε, από έδρας αυτή, αυτό που κατά κόρον επικαλούνται κόμματα της αντιπολίτευσης, προκειμένου να δικαιολογήσουν πράξεις βίας και αυτοδικίας.

Όπως, βέβαια, ούτε που διανοούμαι να σκεφτώ ότι δικαστές, όταν ανεβαίνουν στην έδρα, σκέφτονται έστω και κατ’ ελάχιστο, την αντιδικία που έχουν με την κυβέρνηση για τα μισθολογικά τους και «απέχουν των καθηκόντων τους» εδώ και μήνες. Αυτά, είμαι βέβαιος ότι τα αφήνουν έξω από την αίθουσα του Δικαστηρίου.

Όπως άλλωστε είναι βέβαιο ότι το ίδιο έκαναν και οι δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας, που έσπευσαν να κηρύξουν αντισυνταγματικές διατάξεις του νόμου για τους ξένους που έχουν την ατυχία να ζουν, να γεννιούνται, να μεγαλώνουν, να εργάζονται, να κάνουν οικογένεια, να σπουδάζουν στην τόσο φιλόξενη χώρα μας…

Όλα είναι τυχαία και κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική…

Και πάντως, σε καμία περίπτωση δεν θέλω να πω πως κακώς αθωώθηκαν οι συνδικαλιστές, αν από τα αποδεικτικά στοιχεία δεν στοιχειοθετείται ενοχή τους. Εκείνο που λέω, όμως, είναι ότι ενώ οι κατηγορούμενοι μπορούν να λένε ό,τι θέλουν για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, οι δικαστές οφείλουν, με το σκεπτικό των αποφάσεών τους, να πείθουν ότι ο Πρόξενος πράγματι δεν έφαγε τις γροθιές και όχι ότι τις έφαγε, αλλά αφού πρόλαβε και μπήκε στο χώρο της έκθεσης, δεν τελέστηκε κανένα αδίκημα. Τελεία.

Πηγή: Μεταρρύθμιση