Όταν ο πολίτης αναγκασθεί για οποιονδήποτε λόγο να έρθει αντιμέτωπος με τον παραλογισμό και την στυγνή γραφειοκρατεία του ελληνικού κράτους, και πολύ συχνά αναγκάζεται να το κάνει αυτό γιατί η ίδια η γραφειοκρατεία το απαιτεί, αρχίζει και αγχώνεται μέρες πριν. Να φτάσει νωρίς να πάρει αριθμό για να μην φύγει όλη η μέρα άσκοπα, να είναι σίγουρος ότι έχει όλα τα σωστά έγγραφα, παράβολα, υπευθυνες δηλώσεις, σφραγίδες στρογγυλές και τετράγωνες, εξουσιοδοτήσεις και, πάνω από όλα, να έχει οπλιστεί με την απαραίτητη υπομονή – που να αγγίζει τα όρια της παραίτησης – για να αντιμετωπίσει το απόλυτα Καφκικό σκηνικό που τον περιμένει. Η Μ. Τριαντοπούλου γράφει την Σκέψη της Ημέρας

Ads

Έτσι και γω κάμποσες μέρες τώρα, και οπλισμένη με έγγραφα και λογικά επιχειρήματα  έχω περιμένει υπομονετικά την σειρά μου στο ΙΚΑ για να διευθετήσω την είσπραξη κάποιων εξόδων που δικαιούμαι βάσει νόμου και βάσει κρατήσεων που μου έχουν επιβληθεί. Εχω  φύγει κάθε φορά χωρίς να το καταφέρω αυτό καθώς η αίτηση μου σκοντάφτει σε ένα παράλογο διαδικαστικό θέμα που μια ευέλικτη και φιλική προς τον πολίτη διοικηση θα είχε επιλύσει ευνομα εντός λίγων λεπτών. Έτσι και εγώ (που η σχέση μου με την γραφειοκρατία είναι από κακή έως αυτοκαταστροφική) έχω σχεδόν φτάσει στο σημείο να πω ότι θα τα χαρίσω αυτά τα λεφτά στο κράτος προκειμένου να μην ξοδέψω ούτε ένα δευτερόλεπτο ακόμα από τη συντομη ζωή μου βυθισμένη μέσα σε αυτόν τον άδικο και απελπιστικό παραλογισμό. Και συγχρόνως, όπως και κάθε άλλος πολίτης αυτής της χώρας που έχει υποστεί τα πάνδεινα με τις πολιτικές της εισπρακτικής αδηφαγίας του κράτους και τις πολιτικές της λιτότητας χωρίς τέλος, νιώθω για άλλη μια φορά τόσο μα τόσο Μ@λ%@ας (το Μ κεφαλαίο παρακαλώ). Όχι γιατί και γω ΔΕΝ έκλεψα, ΔΕΝ ζήτησα ρουσφέτια, ΔΕΝ σταμάτησα να πληρώνω τις εισφορές μου σε βάρος της μικρομεσαίας «επιχειρήσής» μου, ΔΕΝ έστειλα λεφτά σε off shore εταιρείες – κάτι τέτοιο δεν θα μου το επέτρεπε η δική μου συνείδηση – αλλά γιατί κάποιοι άλλοι που τα έκαναν όλα αυτά, που κινήθηκαν και κινούνται μέσα στη διαπλοκή και την διαφθορά, που έκλεψαν και κερδοσκόπησαν σε βάρος του ελληνικού λαού κυκλοφορούν ελεύθεροι και ανενόχλητοι – εμφανιζόμενοι μάλιστα ενίοτε και ως σωτήρες και σύγχρονοι πολιτικοί φιλόσοφοι της  χώρας – ενώ χιλιάδες άλλοι, άνεργοι, άποροι, άρρωστοι, ντόπιοι και αλλοδαποί, καθόνται καθημερινά στις ατελείωτες ουρές του ΙΚΑ για να αντιμετωπίσουν την κατά βάση σκληρή και εχθρική γραφειοκρατεία, χαμένοι μέσα σε έναν κυκεώνα διατάξεων και πράξεων και ρυθμίσεων, για να μπορέσουν να διευθετήσουν τα δίκαια αιτήματά τους ή για να εισπράξουν κάποιο πενιχρό κρατικό βοήθημα.

Ξέρω… ξέρω… τους «τυφλούς» που έβλεπαν και εισέπρατταν εισοδήματα, τους νεκρούς που εισέπρατταν συντάξεις, τους χαίροντες άκρας υγείας που εισέπρατταν αναπηρικές συντάξεις. Καταλαβαίνω ακόμα ότι και ο κρατικός μηχανισμός πρέπει να βρει τρόπους να προστατευθεί αλλά και να ελέγχει με κάποιον ευρυθμο και συνοπτικό τρόπο τους ισχυρισμούς και τις απαιτήσεις εκείνων που στηριξε η κρατική και κυβερνητική διαφθορά των τελευταίων τριαντα ετών αλλά σίγουρα όχι βασανίζοντας ακόμα περισσότερο τα θύματα αυτών των τραγικών πρακτικών και δημιουργόντας ένα ακόμα μεγαλύτερο χάσμα ανάμεσα στο κράτος και τους εξαγριωμένους πλέον πολίτες.

Όπου βρεθώ κι όπου σταθώ πια – από τις δημόσιες υπηρεσίες ώς τις αίθουσες αναμονής των νοσοκομείων – αλλά και στα ΜΜΕ και τους δρόμους της πόλης – βλέπω ανθρώπους απελπισμένους, θυμωμένους, ανθρώπους που δεν πιστεύουν πια τίποτα από όσα προσπαθεί η κυβέρνηση να τους σερβίρει, ανθρώπους που θεωρουν όλους τους κυβερνώντες των τελευταίων ετών κλέφτες, ψεύτες και επίορκους, που δεν ξέρουν που και πως να διοχετεύσουν την οργή τους. Ένα καζάνι που βράζει είμαστε, λίγο φοβισμένο ακόμα και δισταχτικό, αλλά όσο περνάει ο καιρός και τα πράγματα αντι να φτιάχνουν χειροτερεύουν ραγδαία, όσο ο λαός υποφέρει και δεν βρίσκει διέξοδα ή νιώθει ότι τον κοροϊδεύουν και τον περιφρονούν, τόσο υπάρχει ο κίνδυνος να ξεχειλείσει βίαια και απρόσμενα το καζάνι αυτό. Τότε όχι μόνο θα φοβηθεί «και το θεριό τον Γιάννη» αλλά δεν θα ξέρει που να τρέξει να κρυφτεί.  Θέλω να ελπίζω ότι θα το προλάβουμε αυτό έστω και στο παρά πέντε…