Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν ότι ο Erdogan τρελάθηκε τα τελευταία χρόνια ή ότι η αλαζονεία του τον παρασύρει σε λάθος αποφάσεις. Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη εισβολή στην Συρία καθώς και η στρατηγική του στην Κύπρο δεν είναι χωρίς λογική, απλά είναι υψηλού ρίσκου.

Από την στιγμή που επέλεξε να στοχοποιήσει πολιτικά τους Κούρδους και να συμμαχήσει με τους Γκρίζους Λύκους, κάθε του κίνηση υπαγορεύεται από το κοινό που θεώρησε ότι απευθύνεται προνομιακά.

Στην Κύπρο δεν μπορεί να συζητήσει για ένα κράτος που θα είναι λειτουργικό, βιώσιμο και με ορίζοντα, γιατί αυτό θα σημαίνει ότι αποδέχεται ότι ήταν λάθος ο Αττίλας.
Η οικονομία πλέον γίνεται το αδύναμο χαρτί του οπότε χρειάζεται να κάνει επίδειξη ισχύος στο εξωτερικό, για να μην χαθεί το ηγετικό του προφίλ. Οι πρώην σύντροφοι, νυν επίδοξοι δελφίνοι, επιτείνουν την πολιτική ανασφάλεια. Ο λογαριασμός των προηγούμενων επιλογών του έρχεται και χρειάζεται δύο νίκες για να σωθεί. Η μία απέναντι στους Κούρδους και η μία απέναντι στους Κύπριους.

Η κεντρική επιλογή της περαιτέρω περιθωριοποίησης του κουρδικού στοιχείου εντός της χώρας ενισχύει τα εθνικοαπελευθερωτικά αντανακλαστικά αυτού του λαού. Η ύπαρξη ενός κουρδικού κράτους στα σύνορα της Τουρκίας θα αποτελέσει το έναυσμα μιας επερχόμενης καταστροφής.

Παρόμοια και στην Κύπρο, οι έποικοι είναι η ένεση της Τουρκίας σε μια θνησιγενή κατάσταση. Η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων θα ενισχύσει γεωπολιτικά τους Ελληνοκύπριους, αλλά ταυτόχρονα θα ανοίξει και άλλο την ψαλίδα του βιοτικού επιπέδου των δύο κοινοτήτων. Είναι θέμα χρόνου μετά ο κόσμος από την φτωχή κοινότητα να πιέζει για ενοποίηση, έστω με τους όρους του ισχυρού. Η Τουρκία συνεισφέρει όχι μόνο σε ανθρώπους, αλλά συντηρεί αυτό το ψευδεπίγραφο κράτος. Υπάρχει το ενδεχόμενο κάποια στιγμή σύντομα η οικονομία της να μην αντέχει πια αυτήν την πολυτέλεια.

Πολλοί επικαλούνται ότι ο Erdogan ψήλωσε παραπάνω από ότι πρέπει. Αλήθεια είναι όμως ότι η Τουρκία επί των ημερών του είναι πιο ισχυρή από ποτέ  οικονομικά, στρατιωτικά, διπλωματικά και έχει πλέον παγκόσμιο κύρος. Δεν συμμετέχει άλλωστε τυχαία στους G20.

Επίσης αποφάσισε να διεκδικήσει το ρόλο του ηγέτη του Μουσουλμανικού κόσμου και έβαλε στο στόχαστρο τον συνήθη ύποπτο το Ισραήλ. Έχει ακόμα το χαρτί του προσφυγικού που το χειρίζεται άριστα για να εκβιάζει την Ευρώπη. Ασκεί πολύπλευρη εξωτερική πολιτική για να αντλήσει τα μέγιστα οφέλη. Όταν είδε ότι η Αμερική έχει σχεδιασμούς που δεν τον συμφέρουν, δεν φοβήθηκε να πάει απέναντι στην αγκαλιά της ρωσικής αρκούδας. Κάτι που ήταν ιδιαίτερα απαιτητικό καθώς προϋπόθετε την υπέρβαση της ρίψης του ρωσικού αεροσκάφους.

Άρα να φοβηθούμε και να τον κατευνάσουμε, μήπως μας λυπηθεί; Αντιθέτως, ο άπληστος και πονηρός, αλλά πάνω από όλα ρεαλιστής Erdogan ξέρει ότι πρώτο μέλημα του είναι το Κουρδικό και το δεύτερο το Κυπριακό. Δεν θα σταματήσει. Δεν έχει νόημα να ματαιοπονούμε, αλλά πρέπει να απαντάμε δυναμικά σε κάθε πρόκληση. Δεν θα σταματήσουμε προφανώς να έχουμε διαύλους επικοινωνίας.  Δεν μπορούμε όμως να επανέλθουμε σε μια στρατηγική η Κύπρος κείται μακράν. Δεν στέλνουμε πολεμικά αεροσκάφη F16 στην Κύπρο για την στρατιωτική παρέλαση για την επέτειο της 1ης Οκτωβρίου για να μην προκαλούμε. Κυρίως όμως ακυρώνουμε την υποθαλάσσια ηλεκτρική διασύνδεση Ισραήλ, Κύπρου, Κρήτης και Αττικής σε αντίθεση με το εθνικό συμφέρον και προκαλώντας την οργή ακόμα και των Βρυξελλών.

Δεν έχει ξανασυμβεί στο θεσμό των έργων κοινού ενδιαφέροντος (PCI) μια χώρα, δηλαδή η Ελλάδα, να αρνείται την ενεργειακή διασύνδεση σε μια άλλη χώρα, την Κύπρο, ενώ το ζήτημα είναι ακόμα πιο έντονο επειδή είναι η τελευταία μη συνδεδεμένη ηλεκτρικά με το ευρωπαϊκό δίκτυο χώρα της ΕΕ. Δεν είναι λογικό οι “πατριώτες” να κόπτονται και να αντιδρούν για την λύση σε ένα θέμα που ταλαιπωρεί την εξωτερική πολιτική για χρόνια με το ψευδοεπιχείρημα ότι χαρίζουμε το όνομα της Μακεδονίας και για την Κύπρο να αδιαφορούν.  Όλη την δύναμη που θέλανε να εξαντλήσουν στο εν λόγω θέμα, ας το πράξουν στο συγκεκριμένο ζήτημα που είναι και φλέγον. Εκτός αν έχουν συνηθίσει απλά να σκιαμαχούν. Η Ελλάδα πρέπει να πρωτοστατεί διπλωματικά και να μην σιωπά.

Στο υψηλότερο σημείο ακμής είναι που ξεκινάει η παρακμή. Η Τουρκία μπαίνει σε έναν πόλεμο που κανείς δεν την κάλεσε, απέναντι σε ανθρώπους που πολεμάνε χρόνια και μάχονται για τις οικογένειες και για την πατρίδα τους. Οι Τούρκοι στην βιασύνη τους να πάρουν μια γρήγορη νίκη, υπό την πίεση της διεθνούς κοινότητας, θα στείλουν πολύ γρήγορα στρατό, ενώ θα μπορούσαν να εξαντλήσουν τους αμυνόμενους με την υπεροπλία που έχουν στον αέρα και σε πυραύλους. Στο έδαφος οι Κούρδοι είναι δύσκολο να νικηθούν. Αν καταφέρουν και μια αντεπίθεση, το Τουρκικό μέτωπο ενδέχεται να καταρρεύσει.

Οι Κούρδοι θα ξεκινήσουν επίσης εσωτερικά το αντάρτικο και ο απλός κόσμος της Τουρκίας θα δει την καθημερινότητα του να αλλάζει. Οπότε  σε περίπτωση που υπάρχει πλήγμα στην οικονομία, ο Erdogan θα έχει βάλει ο ίδιος πολιτικά την ταφόπλακα του.

Ο βάλτος της Συρίας έχει καταπιεί πολλούς που έχουν εμπλακεί και ο Trump το θυμάται αυτό. Δίνοντας αυτό το περίεργο πράσινο φως κάνει και αυτός μια σχετικά υψηλού ρίσκου κίνηση, καθώς φαίνεται ασυνάρτητος και απομονωμένος ακόμα και από τους συμμάχους του σε μια δύσκολη για αυτόν εσωτερική συγκυρία. Αν όμως ο “φίλος” Erdogan καταρρεύσει, οι διάδοχοι είναι έτοιμοι και θα στρέψουν ξανά την Τουρκία στο “σωστό” δρόμο. Αν η Τουρκία τα καταφέρει ποντάρει ότι σε δεύτερο χρόνο θα συγκρουστεί με την Ρωσία, ενώ ο ίδιος θα επικαλείται ότι έκανε στον Erdogan την χάρη που ήθελε.

Ο Trump έχει αποδείξει ότι ρισκάρει, αλλά συνήθως σε στημένα στοιχήματα. Αν η Γερουσία επιβάλλει σκληρές κυρώσεις η οικονομία της Τουρκίας θα καταβαραθρωθεί, ενώ η ίδια θα προσπαθει να ξεκολλήσει από τον πόλεμο. Ο πόλεμος όμως δεν έχει διακόπτη, σε ακολουθεί παντού.

ΥΓ. Η Ελλάδα πρέπει να πετύχει σκληρές κυρώσεις από την ΕΕ στην επερχόμενη σύνοδο Κορυφής.