Η επέτειος των 50 χρόνων ΣΕΚ έρχεται την πιο κατάλληλη στιγμή, την περίοδο που οι εργατικές αντιστάσεις με τις απεργίες μπροστά απαντάνε δυναμικά στην κυβερνητική επίθεση.

Από τις νίκες στην απεργία της efood και των εργατών της Cosco, ως τις μεγάλες μάχες στα νοσοκομεία και στα σχολεία, όπου οι εκπαιδευτικοί έκαναν ένα συγκλονιστικό απεργιακό συλλαλητήριο τον Οκτώβρη είμαστε μπροστά σε ένα κύμα εργατικής αντίστασης.

Το ΣΕΚ από την ίδρυσή του ως σήμερα στηρίζει τη δράση του στην πεποίθηση, όπως έγραφε και ο Μαρξ ότι η εργατική τάξη είναι ο «ιστορικός νεκροθάφτης» του καπιταλισμού. Γι’ αυτό και μετά την πτώση της χούντας την άνοιξη του 1975 ενώ η ΟΣΕ τότε είχε κυρίως μέλη φοιτητές από τη ριζοσπαστικοποίηση του Πολυτεχνείου, αποφάσισε να αφιερώσει τις δυνάμεις της στη μάχη των «άγριων» απεργιών της Μεταπολίτευσης.

Και στη συνέχεια από το 1981 που η ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση καλλιέργησε μαζικά ελπίδες ότι έρχεται μεγάλη αλλαγή το βλέμμα μας και η δράση μας ήταν προσανατολισμένη στις εργατικές ανταρσίες που ήρθαν λίγα χρόνια αργότερα το 1985. Το φθινόπωρο του 1985 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε επίθεση με λιτότητα στους μισθούς και στις συντάξεις και περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες με το σταθεροποιητικό πρόγραμμα.

Η εργατική ανταρσία τότε οδήγησε στη διάσπαση της ΠΑΣΚΕ στην ΓΣΕΕ. Στη συνέχεια οι απεργίες διαρκείας σε μια σειρά κλάδους με κορυφαίο τους εκπαιδευτικούς έσπασαν τη λιτότητα του Σημίτη.

Στη συνέχεια η κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1990-1993 βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα τεράστιο κύμα εργατικών αγώνων που τελικά την τσάκισε. Ήταν χρόνια ανάπτυξης για την ΟΣΕ. Δεν υποχώρησε στο κύμα απαισιοδοξίας που κυριάρχησε στην Αριστερά μετά την πτώση των καθεστώτων του κρατικού καπιταλισμού στη Ρωσία και την ανατολική Ευρώπη. Λέγαμε ότι οι θριαμβολογίες των νεοφιλελεύθερων έχουν πήλινα πόδια, ότι η κρίση του συστήματος θα περάσει από την Ανατολή στη Δύση.

Και γι’ αυτό  στηρίξαμε με αισιοδοξία όλες τις εργατικές μάχες ενάντια στις επιθέσεις του πατρός Μητσοτάκη. Χαρακτηριστική ήταν η συμπαράσταση με την εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη στο χέρι στο σκληρό αγώνα που έδωσαν οι εργαζόμενοι στα λεωφορεία το 1992-93. Πάνω σε αυτές τις βάσεις μπορέσαμε σαν ΣΕΚ στη συνέχεια να προβλέψουμε πόσο κοντά ποδάρια είχαν οι “επιτυχίες” του ελληνικού καπιταλισμού που μπήκε στο ευρώ και καμάρωνε για τους Ολυμπιακούς αγώνες, λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση χρέους.

Η επιμονή στη  συστηματική στήριξη των εργατικών αγώνων συνεχίστηκε από την πλευρά του ΣΕΚ ξανά και ξανά. Από την απεργία της Ιονικής και την πανεργατική απεργία ενάντια στο ασφαλιστικό του Γιαννίτση επί Σημίτη, στο κίνημα των συμβασιούχων και στη μεγάλη απεργία των δασκάλων του 2006-07 επί Καραμανλή. Και από τις μεγαλειώδεις πανεργατικές απεργίες τα χρόνια των Μνημονίων, στη μάχη της ΕΡΤ επί Σαμαρά και ενάντια στους συμβιβασμούς του Τσίπρα στη συνέχεια μέχρι τις σημερινούς αγώνες στα νοσοκομεία.

Τα μέλη του ΣΕΚ ήταν και είναι διαρκώς εκεί με την Εργατική Αλληλεγγύη στην προσπάθεια να ενωθούν και να κλιμακωθούν οι αγώνες.

Η ταξική πάλη είναι η κινητήριος δύναμη της ιστορίας. Αλλά δεν διεξάγεται κλεισμένη στους τείχους ενός εργοστασίου ή κάποιου άλλου χώρου δουλειάς. Ο Ένγκελς έγραφε ότι η ταξική πάλη διεξάγεται σε τρία επίπεδα, το οικονομικό, το πολιτικό και το ιδεολογικό. Γι’ αυτό όπως γράφει ο Π. Γκαργκάνας στο περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω για τα 50χρονα του ΣΕΚ:

«Ποτέ δεν αποφύγαμε τα πολιτικά ζητήματα για να κερδίσουμε επιρροή σαν μαχητικοί συνδικαλιστές. Πάντα φέρναμε τις μάχες ενάντια στον ρατσισμό, στον σεξισμό, στον εθνικισμό μέσα στους εργατικούς αγώνες έχοντας την άποψη ότι κανένα κίνημα δεν νικάει αν δεν συνδεθεί με τη δύναμη του εργατικού κινήματος.

Μεγάλο τέτοιο παράδειγμα ήταν ασφαλώς η στάση της ΟΣΕ για το Μακεδονικό, όταν δίπλα στη συμπαράσταση για τους απεργούς της ΕΑΣ διακινούσαμε το φυλλάδιο που εξηγούσε πόσο αντιδραστική ήταν η εκστρατεία «για το όνομα της Μακεδονίας». Μια διεθνιστική αντιμετώπιση, την ώρα που στα εθνικιστικά συλλαλητήρια κατέβαιναν χιλιάδες, έμοιαζε καταδικασμένη.
Πέντε σύντροφοι και συντρόφισσες σύρθηκαν στα δικαστήρια με κατηγορίες για «εσχάτη προδοσία» κι όμως η καμπάνια συνεχίστηκε, οι σύντροφοι απαλλάχτηκαν και σήμερα πια είναι ευρύτερα αποδεκτό ότι οι κραυγές ενάντια στους βόρειους γείτονές μας είναι ακροδεξιά πολεμοκαπηλεία.

Δεν ήταν ούτε η πρώτη φορά ούτε η τελευταία που η επαναστατική αριστερά αποδεικνύεται ατμομηχανή για το ευρύτερο κίνημα. Αντίστοιχες διαπιστώσεις ισχύουν για το αντιρατσιστικό κίνημα. Όταν άρχισε το κύμα της μετανάστευσης από την Αλβανία, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη καθιέρωσε τον όρο «λαθρομετανάστης» και εξαπέλυσε τη χειρότερη μέχρι τότε ρατσιστική εκστρατεία. Και τότε, κόντρα στο ρεύμα, σταθήκαμε αποφασιστικά ενάντια στην υστερία, ανοίγοντας ένα μέτωπο που έχει αποδειχθεί καθοριστικό για τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στη δεξιά και την Αριστερά.

Η κοινή διαδήλωση των περισσότερων οργανώσεων της επαναστατικής αριστεράς μαζί με μετανάστες από την Αλβανία στις 13 Ιούνη 1991 ήταν ένας σταθμός αποφασιστικός στη δύσκολη πορεία για να φτάσουμε στο μαζικό κίνημα που αγκάλιασε τους πρόσφυγες το 2015-16.

Ξεχωριστές στιγμές σε ετούτη την πορεία ήταν ασφαλώς η μάχη ενάντια στις απαγωγές Πακιστανών από τις βρετανικές και ελληνικές μυστικές υπηρεσίες το 2005 και η καμπάνια ενάντια στην επιχείρηση «Ξένιος Δίας» το 2012, όταν ο Σαμαράς με υπουργό Δημόσιας Τάξης τον Δένδια έβαζε μπρος να «ανακαταλάβει» τις πόλεις.

Αντίστοιχα δείγματα γραφής βρίσκουμε στην πάλη ενάντια στον σεξισμό. Από το πρωτοσέλιδο της Εργατικής Πρωτοπορίας στις 17 Μάρτη 1980 με το αφιέρωμα στο κίνημα για την απελευθέρωση των γυναικών και το θρυλικό σκίτσο που το διακοσμούσε (17), μέχρι τη σημερινή Κίνηση για την απεργιακή 8 Μάρτη, περνώντας μέσα από τις συζητήσεις στους χώρους δουλειάς για το βιβλίο «Η πάλη για την απελευθέρωση των γυναικών», υπάρχει μια διαδρομή γεμάτη συγκρούσεις με τις σεξιστικές επιθέσεις.

Το σκίτσο στο πρωτοσέλιδο της Εργατικής Πρωτοπορίας έγινε πανό με το σύνθημα «Κάτω τα χέρια από τις γυναίκες» στις απεργίες ενάντια στην αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση των γυναικών.

Και αυτοκόλλητο ενάντια στις σεξιστικές παρενοχλήσεις που έφερε στην επιφάνεια το κίνημα #metoo».

Θέλουμε να συνεχίσουμε να δίνουμε ακόμα πιο δυνατά αυτές τις μάχες μέχρι να φτάσουμε να ανατρέψουμε αυτό το δολοφονικό αλλά και χρεοκοπημένο σύστημα. Ελάτε στον Πανελλήνιο στις 5 Δεκέμβρη να γιορτάσουμε μαζί τα 50 χρόνια του ΣΕΚ αλλά και να συζητήσουμε για ποια κοινωνία αξίζει να παλέψουμε και ποια Αριστερά αξίζει στους αγώνες και τις ελπίδες μας.

* Λίλιαν Μπουρίτη, ψυχολόγος, ΠΣΟ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα