Οκτώ χρόνια μετά, η επανάληψη της ρητορικής που εμμονικά συνεχίζει να αποστρέφεται το Δημόσιο, να απαξιεί την ανάγκη ενίσχυσής του, και επιμένει στην παράδοσή του στα εργολαβικά συμφέροντα, μοιάζει εφιαλτικά παρωχημένη. Ειδικά όταν σε πολλές χώρες υπάρχει η τάση επανακρατικοποίησης πλευρών της οικονομικής δραστηριότητας με κοινωνικό αντίκρυσμα.

Η επίθεση στο Δημόσιο και στους εργαζόμενους σε αυτό, αποτέλεσε βασικό χαρακτηριστικό της επικοινωνιακής διαχείρισης επιβολής των Μνημονίων στην Ελληνική κοινωνία. Επιστρατεύθηκαν fake news για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, που ξεπερνούσε άλλοτε το ένα ή τα δύο εκατομμύρια, ή για επιδόματα που λάμβαναν οι εργαζόμενοι, με ευφάνταστους τίτλους όπως, «πλυσίματος χεριών»  ή «προθέρμανσης κινητήρα» κλπ. Τελικά, αποδείχθηκε πως οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο δεν ξεπερνούσαν τις 700 χιλιάδες (στον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ) και τα επιδόματα ανήκαν στη σφαίρα της φαντασίας,

Η επίθεση αυτή, είχε τριπλό στόχο:

1. Να μεταθέσει τις ευθύνες της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, ιδιαίτερα από τη δεκαετία του ’90 και μετά, οι οποίες οδήγησαν στη χρεοκοπία.

2. Να συρρικνώσει το Δημόσιο, παραδίδοντας προσοδοφόρες λειτουργίες του στη ληστρικού τύπου  επιχειρηματικότητα, «δραστηριότητες» τις οποίες συναντάμε συχνά πλέον στα πρωτοσέλιδα και ενίοτε στις δικαστικές αίθουσες.

3. Τους  εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, αφού οι αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών στο Δημόσιο τροφοδότησαν ένα φαύλο κύκλο μειώσεων στον ιδιωτικό και τούμπαλιν. Παράλληλα, η πολιτική των διαθεσιμοτήτων και απολύσεων του 2012-14, με κύριο στόχο «να σπάσει το ταμπού», κατά δήλωση του τότε υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και νυν αρχηγού της ΝΔ, κατέστρεψε τους τελευταίους  «ασφαλείς τόπους» της μισθωτής εργασίας οδηγώντας σε πλήρη απορρύθμιση του εργασιακού τοπίου.

Οκτώ χρόνια μετά,  η επανάληψη της ρητορικής που εμμονικά συνεχίζει να αποστρέφεται το Δημόσιο, να απαξιεί την ανάγκη ενίσχυσής του, και επιμένει στην παράδοσή του στα εργολαβικά συμφέροντα, μοιάζει εφιαλτικά παρωχημένη. Ειδικά όταν σε πολλές χώρες υπάρχει η τάση επανακρατικοποίησης πλευρών της οικονομικής δραστηριότητας με κοινωνικό αντίκρυσμα.

Αν επιχειρήσουμε να «οπτικοποιήσουμε» το μέλλον χωρίς μνημόνια, με ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή, θα πρέπει να συμπεριλάβουμε ισχυρές δημόσιες δομές, υγείας και εκπαίδευσης, άλλα και μηχανισμούς ελέγχου, που θα διασφαλίζουν την αναδιανομή των εισοδημάτων και την προστασία του περιβάλλοντος.

* Το άρθρο του αντιπροέδρου της ΑΔΕΔΥ, Γιώργου Πετρόπουλου δημοσιεύθηκε στο «Έθνος» της Τρίτης 22/5