Αυτή είναι η επωδός  των περισσοτέρων από αυτούς που συμμετέχουν στις πολλές (ίσως υπερβολικά πολλές…) συζητήσεις που γίνονται για την περιβόητη ενοποίηση του πολιτικού χώρου μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Αν αφήσουμε προς το παρόν ασχολίαστο τον δεύτερο πληθυντικό , που καταδεικνύει μία τάση προς ανάθεση λύσης του προβλήματος σε κάποιους «άλλους» που συνήθως είναι «οι επάνω», μπορούμε να διαπιστώσουμε μία αληθινή αγωνία για την προοπτική αυτού του πολιτικού χώρου.

Η αγωνία ασφαλώς δεν αρκεί. Απαιτείται και η ανάληψη καλά σχεδιασμένων πρωτοβουλιών. Είναι κοινή πλέον η πεποίθηση σε πολλούς από αυτούς που ασχολούνται με το εγχείρημα πως έχει ωριμάσει «στη βάση» το αίτημα για ενοποίηση.

Ενοποίηση λοιπόν. Γιατί; Ποιοι; Πως ; Και Πότε;

Ας τα δούμε ένα- ένα:

Α. Επειδή  ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε (αν υποθέσουμε πως κάποτε το ήθελε πράγματι) να εκφράσει τον ευρύτερο χώρο που ιστορικά έχει αποκληθεί Προοδευτική Παράταξη. Και επειδή η ΝΔ, κατανοώντας πως δεν μπορεί να έχει μακροπρόθεσμη επιρροή σε αυτό το χώρο,  προσδοκά απλώς κάποια εκλογικά κέρδη, στα πλαίσια της στρατηγικής της για «κυβερνητική λύτρωση».

Οι υφιστάμενοι φορείς του χώρου , ΠΑΣΟΚ – Δημ. Συμπαράταξη και ως ένα βαθμό το Ποτάμι, περιχαρακώνονται και διαπληκτίζονται  απογοητεύοντας όλους όσοι έχουν συνηθίσει την Παράταξη τους σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Έχουν κατασκευάσει ένα,  μη διαπερατό από τις ευρύτερες κοινωνικές τάσεις , κέλυφος  μέσα από το οποίο νομίζουν πως μπορούν να ελέγξουν τις εισροές/εκροές –πολιτικές και εκλογικές. Είναι πλέον φορείς που δεν απευθύνονται σε κοινωνικές δυνάμεις αλλά σε δημογραφικές κατηγορίες.

Μερικοί λένε, πως η λόγω κρίσης αποδυνάμωση της μεσαίας τάξης  αποστερεί την κοινωνική βάση του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Αυτό είναι μία αυτο- εκπληρούμενη προφητεία: δε βλέπεις τη μεσαία τάξη κι έτσι παύει να σε βλέπει και αυτή. Και εν πάσει περιπτώσει όταν λέμε μεσαία τάξη εννοούμε ένα σύνολο κοινωνικών δυνάμεων που δεν έχει εκ προοιμίου μία πολιτική συνισταμένη. Είναι δουλειά των πολιτικών φορέων που θέλουν να απευθυνθούν σε αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις να διατυπώσουν  , με τον πολιτικό τους λόγο, τη συνισταμένη – αν δεν γίνεται για όλους (και έχω την άποψη πως δε γίνεται…) , τουλάχιστον για αυτούς που μπορούν να εγγυηθούν μία παραγωγική και ανταγωνιστική, μέσα στην Ενοποιημένη Ευρώπη, Ελλάδα.

Β. Ωραία θα ήταν να υπήρχε ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός. Η Ιστορία γέλασε ειρωνικά και δεν μας τον διέθεσε. Ίσως επειδή καταναλώνουμε περισσότερους από όσους παράγουμε. Μας υπενθυμίζει όμως πως οι ηγεσίες αναδεικνύονται από την κοινωνική και πολιτική δυναμική.

Για να υπάρξει δυναμική, πρέπει να υπάρξει κινητοποίηση. Για να γίνει αυτό πρέπει να πειστούν οι προοδευτικοί  πολίτες πως συγκροτείται μία νέα πολιτική πρόταση. Και η πρόταση αυτή δεν μπορεί να είναι μόνο προγραμματική αλλά και οργανωτική.

Οι υφιστάμενοι φορείς από μόνοι τους φαίνεται πως δεν μπορούν να τη διατυπώσουν. Συνεπώς, μόνο με ενεργοποίηση των πολιτών μπορεί αυτό να γίνει. Κι έτσι από το «ποιοι;» (όλοι εμείς) πάμε στο «πως;», το επόμενο ερώτημα.

Γ.  Αυτή τη στιγμή το πιο ρεαλιστικό σχέδιο είναι το πιο δύσκολο: η αυτο-οργάνωση. Τα εύκολα σχέδια είναι συνταγές αποτυχίας. Γιατί αν δεν ήταν ,θα είχαν υλοποιηθεί προ πολλού…

Στη βάση μίας διακήρυξης , την οποία διατυπώνει μία Ιδρυτική Επιτροπή, οι πολίτες καλούνται , με ηλεκτρονικό τρόπο ή/και με γραπτό τρόπο στην αρχή, με φυσική παρουσία κατόπιν, να συγκροτήσουν οργανώσεις πρωτοβουλίας για ένα Ιδρυτικό Συνέδριο, ανά Νομό, Δήμο (και Δημοτική Ενότητα για μεγάλους Δήμους).

Συζητούνται σε αυτές τις, ανοιχτές και ανανεούμενες, οργανώσεις πρωτοβουλίας τρία θέματα: προγραμματική πολιτική, οργανωτική αυτοθέσμιση και Καταστατικό.

Κατόπιν , γίνονται εκλογές συνέδρων για το Ιδρυτικό  Συνέδριο. Το οποίο αποφασίζει οριστικά για τα πάντα.

Δ. Όλα αυτά δεν πρέπει να γίνουν πέραν του Απριλίου –«που είναι ο μήνας ο σκληρός…» κατά την  ποιητική εκδοχή…

* Ο Δημήτρης Κατσαντώνης είναι πρόεδρος και διευθύνοντας σύμβουλος της εταιρείας ερευνών και επικοινωνίας «To the Point»