Ξαφνικά ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε μαζί με την κυβέρνησή του οδηγώντας, πάλι κατεπειγόντως, τη χώρα σε εκλογές. Άλλοι το περίμεναν, άλλοι όχι, άλλοι επικροτούν, άλλοι εξανίστανται, έλληνες και ξένοι, και όλοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν τις μύχιες σκέψεις του πρωθυπουργού, αν βρισκόταν σε συννενόηση με τους ξένους εταίρους, αν αιφνιδίασε τους εγχώριους εταίρους. Κάποιοι έχουν εσωτερική πληροφόρηση, άλλοι είναι χρόνια σημαντικοί αναλυτές, ο καθένας έχει και κάποια άκρη.

Εγώ πάντως που δεν έχω καμία άκρη, είχα τον χρόνο να κάνω μια μικρή αναδρομή από το πρώτο μνημόνιο μέχρι σήμερα.

Το 2010 λοιπόν είχαμε την πρώτη, ας πούμε, κυβέρνηση εθνικής ενότητας μετά το «επάρατο 1989», η οποία ουδόλως ασχολήθηκε με τα καθημερινά, παρά μόνον με τις υποχρεώσεις μας προς την τότε ΤΡΟΙΚΑ.

Από το 2012, μαζί και με τις μελλούμενες εκλογές, θα έχουμε ψηφίσει τέσσερις φορές σε βουλευτικές εκλογές,  μία φορά σε ευρωεκλογές και μία φορά σε δημοψήφισμα. Τα τελευταία τρία χρόνια λοιπόν έχουμε ψηφίσει κατά μέσο όρο δύο φορές τον χρόνο.

Προσπαθώ να θυμηθώ αν σε όλες αυτές τις ψηφοφορίες, πέρα από τη γνώμη μου για τα μνημόνια, κλήθηκα να επιλέξω για μια εθνική πολιτική σχετικά με την παιδεία, τη φορολογία, τον πολιτισμό, την υγεία. Αν έστω και μία φορά το διακύβευμα των κομμάτων που ζητούσαν την ψήφο μου ήταν η καθημερινή μου ζωή και όχι η δική τους «εργασία», γιατί και αυτοί εργαζόμενοι είναι μόνον που δεν δουλεύουν.

Προσπαθώ πάλι να θυμηθώ αν ο στόχος της αυτοδυναμίας των μεγάλων κομμάτων δεν ήταν το κύριο ζητούμενο για αυτά.

Μετά λοιπόν από τις τελευταίες ψηφοφορίες στη Βουλή που οι συμφωνούντες, ανεξάρτητα από την ιδεολογική τους τοποθέτηση, δώσανε πλειοψηφίες περισσότερες των 200 βουλευτών, θεώρησα πως οι επόμενες εκλογές, όποτε και αν γινόντουσαν, θα ήταν εκλογές προτάσεων και δεν θα θύμιζαν τη ρητορική όσων εκλογών θυμάμαι. Δεν θα ήταν καταγγελτικές της αντίπαλης (;) παράταξης ή ιδεολογίας, αλλά θα εγκαινίαζαν τη συζήτηση, τη συμφωνία σε βασικές θεμελιώδεις αρχές.

Κανένα νομοσχέδιο για την αναμόρφωση της παιδείας, της υγείας, της φορολογίας, της ανάπτυξης δεν μπορεί να ευδοκιμήσει και να εφαρμοσθεί αν δεν έχει βάθος χρόνου. Αν οι εκπρόσωποί μας δεν αποφασίσουν να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να συμφωνήσουν στο ελάχιστο, που δεν θα το αμφισβητήσουν, είτε είναι κυβέρνηση είτε αντιπολίτευση, και να αρχίσουν να διαφωνούν όταν το επιτύχουν. Αν δεν αντιληφθούν πως το κράτος έχει συνέχεια και δεν το ράβουν στα μέτρα τους.

Καμία κοινωνία δεν μπορεί να αναπτυχθεί αν δεν στηριχθεί στην παραγωγή πρωτογενών προϊόντων που φέρνουν το πολυπόθητο πραγματικό πλεόνασμα – και η χώρα μας είναι πλούσια σε γη, πολιτισμό, ήλιο που μπορεί πρωτογενώς να εκμεταλλευθεί – και θελήσει να στηριχθεί σε χρηματιστηριακούς επενδυτές.

Συμπέρασμα: Νομίζω πως σε αυτές τις εκλογές ήρθε η ώρα οι καθημερινοί απλοί άνθρωποι να προσπαθήσουν να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, να μην παρασυρθούν από τη ρητορική των κομμάτων που το καθένα θα προσπαθεί να μας πείσει πόσο πιο ικανό είναι να τηρήσει τις συμφωνίες με τους θεσμούς. Να αρχίσουμε να εκφέρουμε τον λόγο μας. Να καταλάβουμε πως ζούμε στον ίδιο τόπο και η ανέχεια δεν έχει ιδεολογία, η πείνα δεν έχει ιδεολογία, αλλά και η εργασία δεν έχει πια ιδεολογία. Η μόνη ιδεολογία που υπάρχει είναι η παραγωγική δημιουργικότητα, η ισότητα των ανθρώπων, η αλληλεγγύη στους πραγματικά ανήμπορους. Και αυτό ας μην θεωρηθεί ως θρησκευτική ελεημοσύνη αλλά ως υποχρέωσή μας στις επόμενες γενεές.