Ο άνθρωπος διαθέτει στον πυρήνα της ύπαρξής του το ένστικτο της ελευθερίας, δηλαδή την τάση του να αναπτύξει ολόπλευρα τις δυνατότητές του υπερβαίνοντας τους περιοριστικούς καταναγκασμούς που του επιβάλλονται. Αυτό το ένστικτο, που θα μπορούσε να περιγραφεί κάλλιστα και ως ερωτικό ή δημιουργικό χωρίς η ουσία του να διαφοροποιείται σε μεγάλο βαθμό, συνιστά ένα από τα γνησιότερα ανθρώπινα χαρακτηριστικά.

Ads

Ελάχιστα πράγματα είναι τόσο βάρβαρα από τη σύλληψή τους ακόμα και προφανώς στην υλοποίησή τους, όσο ο περιορισμός, η στέρηση της ελευθερίας του ανθρώπου. Αυτή είναι η ακριβώς αντίρροπη τάση τουλάχιστον- αν και όχι μόνο- των διαφόρων ειδών συστημάτων εξουσίασης, αναλόγως της αντοχής τους στην ανθρώπινη δημιουργικότητα.

Το σύστημα εξουσίας και στη χώρα μας μπορεί να καυχιέται για το δήθεν φιλελευθερισμό του αλλά πράττει κάθετί το αναγκαίο προκειμένου να ακρωτηριάσει να περιορίσει και να διαστρεβλώσει την ελευθερία ούτως ώστε αυτό το βαθύ ανθρώπινο ένστικτο να καταστεί ακίνδυνο.

Βάσει της συστημικής, εξουσιαστικής αφήγησης, η “ελευθερία” δικαιολογείται μόνο στο πλαίσιο ενός στενόμυαλου και ρηχού ωφελιμισμού, που συνοδεύεται από γενναίες δόσεις υπακοής στο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, είτε διά της ενεργούς στράτευσης σε αυτό, είτε ακόμα καλύτερα διά της απολιτικής και εν τέλει αντί- πολιτικής αδιαφορίας.

Ads

Γι’ αυτό οτιδήποτε στρέφει το άτομο στον εσωτερικό απομονωτισμό του ή το οδηγεί στην κοινότοπη πολιτική ορθότητα εκθειάζεται ως “προοδευτικό”, την ίδια στιγμή που κάθε συλλογική αλλά και ατομική δράση διεκδίκησης πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων πρώτα απαξιώνεται και έπειτα αντιμετωπίζεται με την κατασταλτική βία.

Σε αυτό το πλαίσιο -και- η περίπτωση Ρωμανού λειτουργεί ως υπενθύμιση για το πόσο αν- ελεύθερη είναι η συνθήκη της καπιταλιστικής κρίσης και η κυριαρχία της παραδοσιακής και παραδοσιοκρατικής, αντιδραστικής δεξιά.

Δεν έχει καμιά σημασία η συμφωνία ή μη του οποιουδήποτε με τις ιδέες και την πρακτική του Ρωμανού. Έχουν μικρή σημασία οι απώτεροι στόχοι του ιδίου, πράγμα που μάλλον αντιλαμβάνεται.

Ο αγώνας του λειτουργεί αντικειμενικά ως σημείο αναφοράς για χιλιάδες ανθρώπους που υποφέρουν στις άθλιες ελληνικές φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, όχι απαραιτήτως επειδή δεν υπάρχουν τα χρήματα για να ζήσουν καλύτερα, πιο ανθρώπινα αλλά επειδή το σύστημα εξουσίας αρέσκεται να ποδοπατά τα δικαιώματα των ευάλωτων στέλνοντας διά αυτών σε όλους τους υπολοίπους ένα καθαρό μήνυμα ισχύος και αποθάρρυνσης της όποιας διεκδίκησης.

Κάθε αγώνας για ανάπτυξη των δυνατοτήτων του οποιουδήποτε, δηλαδή κάθε αγώνας για ελευθερία, ιδίως μάλιστα αυτού που βρίσκεται αντικειμενικά σε θέση αδυναμίας, διεξάγοντάς τον με όπλο το σώμα του δηλαδή με μέσο τον πρωταρχικό και συνάμα έσχατο υπαρξιακό πυρήνα του είναι αγώνας συλλογικός. Είναι ένα διάβημα ελευθερίας.

Και η ελευθερία καθενός εξ ημών και όλων ημών ως συλλογικότητας, δηλαδή ως λαού και ως κοινωνίας λειτουργεί εκτατικά όταν αγκαλιάζει κάθε έναν και κάθε τομέα του δημοσίου και ιδιωτικού βίου.

Μια χώρα υπό νεο- αποικιακή εξάρτηση, φοβισμένων ανέργων και φτωχών, μια χώρα στην οποία ο ευρισκόμενος σε θέση αδυναμίας τσαλαπατάται είναι μια χώρα που αναγκαστικά θα παρακμάσει. Αυτήν την παρακμή θα την πληρώσουν εξίσου και όλοι εκείνοι που νομίζουν ανοήτως και ένοχα ότι ένας κρατούμενος ή ένας μετανάστης λιγότερος δεν είναι δα και μεγάλο θέμα. Ακόμα και εκείνοι που δεν αντιλαμβάνονται ή υποκρίνονται ότι δεν κατανοούν συνολικά τί σημαίνει αυταρχισμός δε θα μείνουν ανέγγιχτοι ούτε από την υλική βία της φτώχειας, ούτε από τη φυσική βία του “νόμου και της τάξης”, αν ποτέ φτάσουν στο μη περαιτέρω και αποφασίσουν να διαμαρτυρηθούν.

Για αυτούς τους λόγους- και- ο Ν. Ρωμανός πρέπει να νικήσει. Γιατί είναι δίκαιος ο αγώνας του. Γιατί είναι δίκαιο να παλεύεις για την ανάπτυξη των δυνατοτήτων σου, για τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία, εν τέλει για αυτά που το κράτος δεσμεύεται να σου παρέχει όσο σου στερεί το μεγαλύτερο τμήμα της ελευθερίας σου.

Και αν το σκάσει πηγαίνοντας στη σχολή του; Πέραν του ότι το κράτος μπορεί άνετα να διασφαλίσει ότι κάτι τέτοιο δε θα συμβεί- πχ. βραχιολάκι- δε διστάζω καθόλου να πω ότι δε φοβάμαι να αναλάβω αυτό το κόστος ως πολίτης προκειμένου ένας φυλακισμένος να σπουδάσει. Προκειμένου να ξανακερδίσει λίγη αλλά σημαντική από την ελευθερία του.

Το ένστικτο της ελευθερίας υπάρχει σε όλους. Αλλά η εκδήλωσή του και η εδραίωσή του είναι υπόθεση συλλογικού αγώνα. Και η ασφάλεια χτίζεται πάνω σε ελεύθερους πολίτες, όχι πάνω σε αδύναμους, φοβισμένους, γεμάτους μίσος υποτακτικούς.