Ο πρωθυπουργός έχει την πολιτική ευθύνη για όλες τις πράξεις και τις παραλήψεις της κυβέρνησής του. Πιστώνεται τις επιτυχίες και χρεώνεται τις αποτυχίες. Έχει την πολιτική ευθύνη για όλες τις στραβές και για όλα τα… ατυχήματα.

Το επαναλάμβανε ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε κάθε περίπτωση για τον τότε πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, στην προσπάθειά του να τον αμφισβητήσει για να γίνει εκείνος πρωθυπουργός.

Το επαναλάμβανε ιδίως στην περίπτωση της τραγωδίας στο Μάτι, όπου επέρριπτε την πολιτική ευθύνη στον τότε πρωθυπουργό.

Όταν όμως ο ίδιος έγινε πρωθυπουργός και συνέβη στην Ελλάδα με δική του πολιτική ευθύνη, η μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή των τελευταίων χρόνων, με καμένα 1,3 εκατομμύρια στρέμματα δασικής γης, που ισοδυναμούν με τον 450% των καμένων της τελευταίας δεκαετίας, ισχυρίζονταν όταν η… δική του τραγωδία δεν είχε φέρετρα.

Κι ύστερα, όταν αρνήθηκε πεισματικά να επενδύσει στο ΕΣΥ για να στελεχώσει και να εξοπλίσει όσες ΜΕΘ χρειάζονταν για να θωρακιστεί η χώρα απέναντι στην πανδημία, οδηγώντας με αυτή τη συνειδητή πολιτική του επιλογή σε εκατόμβες νεκρών, το επιχείρημά του για να αποσείσει την πολιτική ευθύνη από πάνω του ήταν ότι τα ίδια συμβαίνουν και στην Ευρώπη.

Κι όταν τα διεθνή στοιχεία έδειξαν την Ελλάδα ως την τραγική πρωταγωνίστρια της Ευρώπης σε θανάτους ανά πληθυσμό από την πανδημία, όταν δηλαδή η πολιτική του ευθύνη απέκτησε επίσημα και φέρετρα, χαντάκωσε την είδηση. Πρώτα διακόπτοντας την τακτική ενημέρωση για την πορεία της πανδημίας εν μέσω θερινής έξαρσης και δεύτερον προστρέχοντας στη βοήθεια της… λίστας Πέτσα.

Αφού τα ΜΜΕ και οι εντεταλμένοι δημοσιογράφοι αποκρύπτουν εκ συστήματος τη μεγάλη αλήθεια για τις πολιτικές ευθύνες για την πανδημία. Μια αλήθεια που σε άλλες εποχές θα έριχνε κυβερνήσεις.

Κι όταν ο πρωθυπουργός, με δική του και πάλι πολιτική ευθύνη, προχώρησε στην πρόωρη, άκαιρη και σε βάρος των συμφερόντων της χώρας απολιγνιτοποίηση, υποστηρίζοντας τα καρτέλ του φυσικού αερίου που θησαύρισαν από τη συγκεκριμένη επιλογή, ισχυρίστηκε ότι επρόκειτο δήθεν για… πράσινη πολιτική και ότι το φαινόμενο της αύξησης των τιμών του φυσικού αερίου ήταν διεθνές.

Μένει βέβαια να ξεκαθαριστούν κάποιες… λεπτομέρειες για κάποιες επιχειρηματικές δραστηριότητες εκείνη την εποχή του ανιψιού του και γενικού γραμματέα του πρωθυπουργού Γρηγόρη Δημητριάδη. Ο οποίος παραιτήθηκε μόλις έγιναν γνωστές οι σχετικές δημοσιογραφικές πληροφορίες, φορτώνοντας εκδικητικά με αγωγές τους δημοσιογράφους που έκαναν τις αποκαλύψεις. Σύμφωνα με τις οποίες, εκείνη ακριβώς την κρίσιμη εποχή της απολιγνιτοποίησης, ο ανιψιός του πρωθυπουργού, ως μη όφειλε ως εκ της θέσης του, σύστησε εταιρεία διανομής ηλεκτρικού ρεύματος με τον αδερφό του επιχειρηματία που εμπορεύεται και χρησιμοποιεί το κακόβουλο λογισμικό Predator.

Κάτι περίεργες συμπτώσεις…

Και αργότερα όμως, όταν η κυβέρνηση ιδιωτικοποίησε τη ΔΕΗ, με την υπόσχεση ότι οι τιμές του ρεύματος θα μειώνονταν γιατί θα… αυτορυθμίζονταν η αγορά, μια πολιτική που είχε ως συνέπεια οι τιμές να φτάσουν στα ύψη, ισχυρίστηκε ότι φταίει ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Ο οποίος όμως, ατυχώς για τον κ. Μητσοτάκη, ξεκίνησε 6 μήνες αφού το ρεύμα και η βενζίνη είχαν αρχίσει να τραβούν την ανηφόρα.

Κι όταν αργότερα έγινε γνωστό από ευρωπαϊκά στοιχεία ότι γίναμε από τις ακριβότερες χώρες της Ευρώπης στο ρεύμα και η ακριβότερη στη βενζίνη, παρά τους σημαντικά χαμηλότερους μισθούς, και πάλι έβαλε τη λίστα Πέτσα να αποκρύψει τα τεκμήρια των πολιτικών του ευθυνών για την ακρίβεια.

Ένας πρωθυπουργός που αποδεδειγμένα, με διεθνή στοιχεία και τεκμήρια, οδηγεί τη χώρα του στην καταστροφή, διαχειριζόμενος τις κρίσεις όχι υπέρ του δημόσιου συμφέροντος, αλλά υπέρ των συμφερόντων μιας ολιγαρχίας του πλούτου, είναι αναμφισβήτητα ένας κακός και αποτυχημένος πρωθυπουργός.

Που θα αναλάβει, θέλοντας και μη, την πολιτική ευθύνη των αποτυχιών του, δεχόμενος τις συνέπειές τους στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν.

Όταν όμως ένας πρωθυπουργός έχει την πολιτική ευθύνη για τη δημοκρατική εκτροπή της χώρας του και τη δημιουργία παρακράτους με έδρα το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου, έχοντας αναλάβει ο ίδιος, με δική του πρωτοβουλία, την αρμοδιότητα της ΕΥΠ η οποία αποδεδειγμένα παρακολουθεί δημοσιογράφους και πολιτικά πρόσωπα, τότε τα πράγματα σοβαρεύουν.

Ένας πρωθυπουργός που έχει διορίσει δικούς του ανθρώπους στις θέσεις που είναι υπεύθυνες για τη δημιουργία παρακράτους και έχει αναλάβει με δική του πρωτοβουλία την αρμοδιότητα της ΕΥΠ η οποία αποδεδειγμένα παρακολουθεί πολίτες και πολιτικούς αρχηγούς, δεν είναι απλώς ένας αποτυχημένος πρωθυπουργός.

Είτε το παρακράτος στήθηκε και λειτούργησε με τη βούλησή του, είτε και εξ αιτίας της εγκληματικής ανευθυνότητάς του, γιατί είναι έγκλημα η έκπτωση των δημοκρατικών θεσμών, αυτός ο πρωθυπουργός είναι κάτι παραπάνω από αποτυχημένος.

Είναι ένας επικίνδυνος πρωθυπουργός.

Στο ενδεχόμενο βέβαια που όλα έγιναν με τις δικές του οδηγίες, όπως κάθε λογικός άνθρωπος έχει κάθε λόγο να πιστεύει, η πολιτική ευθύνη του πρωθυπουργού για το παρακράτος είναι προφανής και ομολογημένη.

Ακόμη και για όποιον όμως πιστεύει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης τα έκανε όλα αυτά, ανέλαβε δηλαδή την ευθύνη της ΕΥΠ, άλλαξε το νόμο για να διορίσει τον δικό του άνθρωπο, που ήταν χαμηλών προσόντων κι ακόμη διόρισε υπεύθυνο για την ΕΥΠ τον γενικό γραμματέα του και έμπιστο ανιψιό του, για να μην ασχολείται τελικά με την ΕΥΠ και τις παρακολουθήσεις, επιτρέποντας με την ανευθυνότητά του σε ένα κορυφαίας σημασίας για τη δημοκρατία ζήτημα τη δημιουργία παρακράτους, τότε οι πολιτικές του ευθύνες είναι εξ ίσου τεράστιες.

Ένας ανεύθυνος πρωθυπουργός που δεν μπορεί να ελέγξει ούτε το πρωθυπουργικό γραφείο του και τους συγγενείς του που τους διόρισε σε αυτό ακριβώς για να μπορεί να το ελέγχει απόλυτα, χωρίς αμφιβολία είναι ένας επικίνδυνος πρωθυπουργός.

Για τους δύσπιστους, που δεν πιστεύουν ότι καταλύθηκε το κράτος δικαίου στην Ελλάδα και ότι το Μέγαρο Μαξίμου λειτούργησε με παρακρατικές μεθόδους επί πρωθυπουργίας Κυριάκου Μητσοτάκη, υπάρχουν δύο αδιαμφισβήτητα στοιχεία.

Το ένα είναι η άρνηση των Βρυξελλών να εγκρίνουν την επόμενη δόση του Ταμείου Ανάκαμψης, με το αιτιολογικό ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις για το κράτος δικαίου.

Μια υπόθεση που δείχνει ότι οι παρακολουθήσεις πολιτών έχουν και εξαιρετικά σοβαρό οικονομικό αντίκτυπο στη χώρα.

Το δεύτερο στοιχείο είναι η παραίτηση του ισχυρού άνδρα του Μεγάρου Μαξίμου, του γνωστού ως «αντ’ αυτού» Γρηγόρη Δημητριάδη. Δεν θυσιάζει ένας πρωθυπουργός τον υπ’ αριθμόν ένα συνεργάτη και εξ αίματος συγγενή του, χωρίς σοβαρό λόγο…

Είτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνώριζε για τις παρακολουθήσεις είτε όχι, όπως προσπαθεί τώρα να ισχυριστεί για να απαλλαγεί από τις προφανείς πολιτικές ευθύνες του για την έκπτωση των δημοκρατικών θεσμών επί των ημερών της πρωθυπουργίας του, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Είτε έτσι είτε αλλιώς και εφόσον το παρακράτος λειτούργησε επί των ημερών του και με την ευθύνη του, είναι ένας επικίνδυνος πρωθυπουργός.

Εκείνο που πιθανόν να αλλάζει τα πράγματα, είναι εάν επιπλέον των πολιτικών, υπάρχουν και ποινικές ευθύνες. Αλλά αυτό θα το αποδείξει η προανακριτική Επιτροπή που ο Αλέξης Τσίπρας υποσχέθηκε να δρομολογήσει στην επόμενη Βουλή…

Μέχρι τότε, αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει ιστορία και θυμάται το σκάνδαλο watergate και την κατάληξη που είχε ο πρόεδρος Νίξον, πρέπει να παραιτηθεί.

Αν δεν το κάνει, θα αναγκαστεί να το κάνει σύντομα, κάτω από το βάρος των εξελίξεων και με πολύ χειρότερο τρόπο.

Δεν ξεμπερδεύει πάντως, όπως επιχειρεί, με μια συγγνώμη στον Ανδρουλάκη.

Γιατί, δυστυχώς γι’ αυτόν, η μετατροπή του επιτελικού κράτους σε παρακράτος και η χρήση του κακόβουλου λογισμικού Predator για την παρακολούθηση πολιτών δεν αφορά μόνο τον Ανδρουλάκη.

Αφορά στις ελευθερίες των πολιτών και γι’ αυτό είναι υπόθεση δημοκρατίας.