Υπάρχει ένας νομός στη φύση, στον όποιον υπόκεινται όλοι οι οργανισμοί, έμψυχοι και άψυχοι. Ο νομός της προσαρμοστικότητας. Ένας οργανισμός που δεν έχει την ευελιξία να ελίσσεται και να προσαρμόζεται γρήγορα στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος του είναι καταδικασμένος να εξαφανιστεί.

Το ίδιο συμβαίνει και στην Οικονομία, Το ευρώ, σε αντίθεση με τα εθνικά νομίσματα, όπως είναι το δολάριο, η στερλίνα, το φράγκο, η κορώνα, το γιεν, το γουάν, το ρούβλι, είναι ένα πολύ αργό νόμισμα, ένας βραδυκίνητος οργανισμός, που για να κινηθεί χρειάζεται τη σύμφωνη γνώμη 18 κρατών και για να ελιχθεί προαπαιτούνται συναντήσεις κορυφής και συμφωνίες με συγκλίσεις 18 κρατών.

Τη στιγμή που η FED στις ΗΠΑ χρειάζεται 5 λεπτά για να κινηθεί προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, η ΕΚΤ στην Ευρώπη χρειάζεται το ελάχιστο ένα 48ωρο και το σύνηθες ένα πολυήμερο.

Πάνω σ αυτά τα δεδομένα πρέπει να προσθέσει κάνεις τη δυσκινησία κεφαλαίων στη ζώνη του ευρώ, καθώς για να διοχετευτεί χρήμα από την ΕΚΤ προς μια χωρά πρέπει η ΕΚΤ να το δανείσει με τόκο (!) στην κεντρική τράπεζα, που με τη σειρά της θα το δανείσει με τόκο στις τράπεζες που θα το κινήσουν! Την ιδία στιγμή η FED απλώς διοχετεύει με μια εντολή χρήμα οπουδήποτε στις ΗΠΑ άτοκα!

Όπως καταλαβαίνει κάνεις, ενώ οι ΗΠΑ είναι Χώρα, η Ευρωζώνη είναι απλώς ένας τραπεζικός κερδοσκοπικός οργανισμός σε βάρος των μελών του!

Επιπλέον, ενώ οι χώρες που κινούν την παγκόσμια οικονομία έχουν να υπερασπιστούν ένα μοναδικό συμφέρον η κάθε μια, αυτό της χώρας τους, η ευρωζώνη και πολύ χειρότερα η Ευρωπαϊκή Ένωση αγκομαχά να υπερασπιστεί τα συμφέροντα 18 και 28 χώρων, που οι οικονομίες τους διαφέρουν μεταξύ τους!

Όπως καταλαβαίνει και ο πιο αδαής το ευρώ δεν έχει κανένα μέλλον σαν νόμισμα. Είναι πολύ δυσκίνητο και το περιβάλλον που αντιπροσωπεύει είναι πολύ ανομοιογενές και ενδοανταγωνιστικό. Το ποτέ θα διαλυθεί η ευρωζώνη είναι άγνωστο. Αυτό που δεν είναι άγνωστο στον γράφοντα και στα καθαρά οικονομικά στοιχειά είναι ότι αργά ή γρήγορα θα διαλυθεί.

Σ αυτό το περιβάλλον η Ελλάδα ζεί μια τραγική ειρωνία. Το ευρώ ως νόμισμα δεν την συμφέρει από καμμία πλευρά. Είναι πολύ ακριβό για μια χωρά χωρίς παραγωγικό ιστό και η όποια πρέπει να φτιάξει έναν τέτοιο. Είναι πολύ ακριβό βιομηχανικά, εργασιακά, παραγωγικά, εξαγωγικά, τουριστικά, γεωργικά, εμπορικά, μισθολογικά. Είναι φθηνό κυρίως για την αποπληρωμή των δάνειων της χώρας και για την εισαγωγή πρώτων υλών. Το χειρότερο: Η Ελλάδα υπό τις παρούσες συνθήκες είναι σχεδόν υποχρεωμένη να υπερασπίζεται σθεναρά την παραμονή της στο ευρώ!

Αλλά, η εγκατάλειψη του ευρώ απαιτεί προσκόλληση σε άλλο ή σε άλλα νομίσματα. Κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και καθόλου ασφαλές στις τωρινές συνθήκες. Προαπαιτεί ότι ο ελληνικός λαός είναι έτοιμος και πρόθυμος πριν ανακάμψει να περάσει τουλάχιστον 3 πειθαρχημένα χρόνια συνειδητής πραγματικής φτώχειας, όπου η σημερινή κατάσταση του θα του μοιάζει με ευημερία. Ο ελληνικός λαός δεν είμαι σίγουρος ότι είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Κυρίως γιατί κάνεις δεν τον έχει προετοιμάσει γιαυτό. Ο ελληνικός λαός προσδοκά ευημερία και όχι θυσίες και δάκρυα και αίμα. Αυτό του έχουν υποσχεθεί.

Μ’ αυτά τα δεδομένα η Ελλάδα ταξιδεύει ως μέρος ενός καραβιού που πρόκειται να διαλυθεί! Και δεν μπορεί να αποκολληθεί απ αυτό γιατί δεν υπάρχει στο ναυπηγικό του πλάνο ένα τέτοιο ασφαλές σχέδιο. Ταξιδεύει προς μια γενικότερη αποσύνθεση, ελπίζοντας, όπως και τα αλλά μέρη του πλοίου (πλήν της Γερμανίας), ότι η διάλυση θα γίνει σε ντόκο και συντεταγμένα και όχι στο πέλαγος.

Όπως λένε και οι ναυτικοί: μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες.

* Ο Γιώργος Παπαδόπουλος – Τετράδης είναι δημοσιογράφος