Δεν συμπαθώ αυτούς κι αυτές που γράφουν ποιήματα και βρίσκουν αφορμές να τα ποστάρουν. Καλύτερα στο συρτάρι παρά στην εκπόρνευση. Αλλά εδώ συγγνώμη θα την αποχαιρετήσω με ένα δικό μου ποίημα. Με την ζωή της απέδειξε πως δεν υπάρουν πουκάμισα αδειανά. Μας δίδαξε όλες (κι όλους ελπίζω) όπως κι η Αλίκη η Παπαδομιχελάκη πως να αντιστεκόμαστε στις σειρήνες, πως να επιμένουμε δίχως μίσος, πως να αντέχουμε να πολεμάμε όρθιοι ακόμη κι όταν είμασταν πλαγιαστοί… Σπουδαίος, πολύ σπουδαίος Άνθρωπος… η “δική μας” Σούλα.

ΥΓ και πόσο δίκιο έχει η Ρένα… 

Για Ένα Πουκάμισο Γεμάτο

“Θέλω να γυρίσω στο νησί μου που ’ναι
γεμάτο κορίτσια και να τους προσφέρω
ένα δίκτυ γεμάτο λέξεις απαγορευμένες μέχρι
τότε γι’ αυτές”. – J. Winterson “Η ποιητική του Έρωτα”

Έτσι κάπως θ’ άρχιζε η αληθινή
Απολογία της Ελένης,
που την ονομάσαν “κοινή”
στην Αρχαιότητα,
γιατί άφησε την κλίνη την βασιλική

για να βρει τον Εαυτό της.
Χαρίζοντας και σ’ αυτήν λέξεις που ’ταν
Μονάχα του Μενέλαου.
“Ταξίδι”, “Κατάκτηση”, “Ηδονή”, “Πείραμα”,
“Θάρρος”, “Σκέψη”, “Επιλογή”, ΖΩΗ.
Γράφοντας -Αυτή- την Οδύσσεια πριν καν
τον πηγαιμό του Οδυσσέα.
Δικαιωμένη όχι επειδή “δεν πήγε τελικά”,
ξεβγαλμένη στην ακτή της Αιγύπτου
κατά πως ήθελε ο ρομαντισμός των ανδρών,
Μα γιατί Πήγε.
Κατά πως το ’θελε ο ρομαντισμός Του Ανθρώπου.
Πουκάμισο γεμάτο,
Φορεμένο από μυριάδες σώματα,

-ονόματα και είδη διαφορετικών μύρια-
Που αλέστηκαν απ’ τα σαγόνια της Ιστορίας

  μα που στιγμή δε λερώθηκε,

     στιγμή δεν έπαψε ν’ ανεμίζει.

Έτσι κάπως θ’ άρχιζε η αληθινή
Απολογία της Ελένης,
Που την ονομάσαν “κοινή”
δίχως λόγο
Και Ωραία για τους λάθος Λόγους.

          Η Ελένη του Εαυτού της.

                     Όχι της κλίνης της βασιλικής
                                          Όχι της Τροίας,
                                                    Ούτε του Πάρη.
                                                           Κι ακριβώς γι’ αυτό
                                                                           “η Ωραία Ελένη”.