Ανησυχεί η ηγεσία της ΕΕ- και της Ευρωζώνης- και οργανώνει την “ενημέρωση” του κοινού διότι ανεβαίνουν- λέει- τα ευρωσκεπτικιστικά και ακροδεξιά κόμματα. Και τα βάζει όλα στον ίδιο τορβά: το Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας με εκδοχές της γαλλικής αριστεράς, το UKIP της Μ. Βρετανίας που δεν είναι και πολύ “ακροδεξιότερο” του Ντ. Κάμερον με το Jobbik της Ουγγαρίας και τη “δική μας” Χρυσή Αυγή, τη δεξιάς προέλευσης Εναλλακτική για τη Γερμανία, με κόμματα και κινήσεις της ελληνικής αριστεράς.

Κόμματα και χώροι με τεράστιες διαφορές άτεχνα- είναι η αλήθεια- τσουβαλιάζονται προκειμένου να περάσει στους ψηφοφόρους η ιδέα ότι όσοι αμφισβητούν την πορεία που έχει λάβει η Ευρωζώνη ή και η ΕΕ είναι κάτι περίεργοι και επικίνδυνοι τύποι. Ή ότι αν αμφισβητείς το γενικευμένο “μνημόνιο” που εγκαθίσταται σταδιακά σε όλες τις χώρες της ΟΝΕ βάσει των νέων δημοσιονομικών συνθηκών και κανονισμών είσαι αντί- δημοκράτης.

Πρόκειται για γνωστή μανιχαϊστική προπαγανδιστική τακτική δαιμονοποίησης της άλλης άποψης και ακόμα χειρότερα “εκχώρησής” της- διόλου τυχαία- στις πλέον χυδαίες, καθεστωτικές δυνάμεις που είναι οι ακροδεξιές ή και ναζιστικές.

Και όμως αυτό που πρέπει να αναρωτηθούμε είναι πόση λογική βρίσκεται στο να μην είναι κανείς σκεπτικιστής ή έστω σκεπτικός σε ό,τι αφορά το μέλλον της ΕΕ και της ΟΝΕ, όταν η κοινή εξωτερική πολιτική της ΕΕ καθίσταται συνένοχη για αιματοκυλίσματα- Ουκρανία, Συρία, Λιβύη, Αίγυπτο- όταν το κοινωνικό κράτος δικαίου διαλύεται, όταν η αστική δημοκρατία περιορίζεται και όταν αναπτυξιακά ιδίως η ΟΝΕ μετατρέπεται σε ασθενή κρίκο διεθνώς. Δηλαδή όταν όλοι οι πυλώνες στους οποίου βασίστηκε αυτή η ίδια η καπιταλιστική ΕΕ φθίνουν εξαιτίας επιλογών των κυρίαρχων στο εσωτερικό της δυνάμεων.

Μόνο- ίσως- οι αφελείς, οι δόλιοι, οι ολιγάρχες και οι συναισθηματικά προσκολλημμένοι μπορούν να μην είναι ούτε σκεπτικοί, ούτε σκεπτικιστές.

Επιπλέον ας αναρωτηθούμε το εξής: ποιός επιβάλλει από την αρχή της κρίσης αλλαγές κυβερνήσεων σε μια σειρά κρατών της ΕΕ αλλά και εκτός ΕΕ καταλύοντας τον πυρήνα της λαϊκής κυριαρχίας; Ποιός εκβιάζει αποφάσεις και πολιτικές απέναντι στη βούληση των λαών; ποιός περιορίζει κατά το δοκούν βασικές ελευθερίες της ΕΕ όπως για παράδειγμα της κίνησης κεφαλαίων και ανθρώπων; ποιός αντικαθιστά τα θεσμικά όργανα λήψης αποφάσεων της ΕΕ με διακυβερνητικές συναντήσεις και άτυπα δίκτυα οργανισμών και συγκεκριμένων κυβερνήσεων; ποιός ξεχαρβάλωσε το γαλλογερμανικό άξονα προς ακόμα πιο αντί- δημοκρατική κατεύθυνση; Ποιός ασκεί πολιτικές που εκτόξευσαν τη δυστυχία στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και κατά συνέπεια το ναζισμό;

Μάλλον όχι εμείς οι “ευρωσκεπτικιστές”, δηλαδή το μέρος εκείνο της αριστεράς και του προοδευτικού χώρου που βλέπει το προφαές, τον ελέφαντα στο δωμάτιο: ότι η ΕΕ φθίνει και ότι η ΟΝΕ έχει μετατραπεί σε μια αντιδραστική ένωση αποικιακού ελέγχου που δεν είναι βιώσιμη.

Αν κάποιος είναι υπεύθυνος για τη βαθιά κρίση δημοκρατίας στην ΕΕ και σε πολλά από τα κράτη- μέλη της είναι το σύστημα της καγκελαρίας του Βερολίνου, του μεγάλου κεφαλαίου, της ευρώ- κρατίας και των κατά τόπους συντηρητικών και υποταγμένων σε επιχειρηματικά συμφέροντα κυβερνήσεων. Το ίδιο σύστημα είναι επίσης ένοχο για την άνοδο της ακροδεξιάς και του ναζισμού, στους οποίους πασχίζουν να χαρίσουν την ανάγκη των λαών της Ευρώπης να απελευθερωθούν από την υπανάπτυξη ή και την ερημοποίηση που βιώνουν οι τελευταίοι.

Η ευθύνη από την άλλη, όσων ανήκουν στην αριστερά ή στον προοδευτικό εν γένει χώρο είναι ακριβώς να μη χαρίσουμε στην ακροδεξιά τον υγιή προβληματισμό και τη δικαιολογημένη αντίθεση των λαών απέναντι σε μια καταστροφική για τους ίδιους πολιτική και απέναντι στο άμεσο- όχι μοναδικό- πλαίσιο εφαρμογής αυτής που είναι οι επιμέρους κυβερνήσεις και η Ευρωζώνη.

Εξ’ ου πρέπει να πούμε τα σύκα- σύκα και τη σκάφη- σκάφη: όσων και αν μας τσουβαλιάζουν με την ακροδεξιά εμείς ξέρουμε ότι αν κάποιος υπερασπίζεται τη δημοκρατία είναι αυτές οι δυνάμεις που θέλουν τους λαούς κυρίαρχους στις χώρες τους και όχι φοβισμένους. Και που γιαυτό είναι αποφασισμένες να έρθουν σε κάθε αναγκαία ρήξη ακόμα και με την ευρωζώνη. Αυτή είναι η πραγματική αγάπη για την Ευρώπη: η αγάπη για τις μεγάλες κατακτήσεις του Διαφωτισμού και για λαούς που μπορούν να ζουν ειρηνικά επειδή διαφεντεύουν οι ίδιοι τις τύχες τους.