Όλους φαντάζομαι μας καταλαμβάνει κατά καιρούς αυτό το κάπως παράδοξο συναίσθημα ότι κάποια πράγματα, σκέψεις και πράξεις, από το παρελθόν μας τα έχουν βιώσει άλλοι σε κάποιο παράλληλο σύμπαν και όχι εμείς οι ίδιοι. Όταν αναλογίζομαι το παρελθόν νιώθω αυτό το ανάμικτο συναίσθημα έκπληκτης δυσπιστίας  – ότι οι εμπειρίες και τα γεγονότα που θυμάμαι είναι όντως δικά μου – και ταυτόχρονης συνειδητοποίησης – βλέπω ξεκάθαρα κάποια «τυφλά» έως σήμερα σημεία.

 
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, καμιά φορά πως θα μου φαίνεται στο μέλλον, αν υπάρχω και έχω σώας τα φρένας, η σημερινή μου καθημερινότητα. Πόσο απίστευτη ή τραγική ή καταστροφική θα μου φαντάζει τότε σε σχέση με σήμερα που η συνήθεια και οι παγιωμένες τακτικές θολώνουν ενίοτε την εικόνα. Βέβαια γνωρίζω πολύ καλά ότι το πως θα κριθεί το σήμερα σε 10 χρόνια για παράδειγμα – ex post facto – βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το τι μέλλει γενέσθαι από σήμερα μέχρι τότε. Και μετά σκέφτομαι ότι πιθανά δεν χρειάζεται αυτή η προβολή στο μέλλον αφού ήδη το παρόν, ενώ το βιώνω, μοιάζει συχνά ως ένα κακόγουστο παιχνίδι επιστημονικής φαντασίας και αφού συνεχώς μένω εμβρόντητη και άλαλη με τα όσα συμβαίνουν γύρω μου.
 
Άρα η άσκοπη αναρώτηση του πως θα μου φαντάζει στο μέλλον η τρέχουσα καθημερινότητα, οι σκέψεις, τα γεγονότα, η εποχή και γενικότερα η εμπειρία της αναγκαστικά συμβιωτικής και απόλυτα διαλεκτικής θέσης μου μέσα στην Ελλάδα του σήμερα θα πρέπει μάλλον να παραχωρήσει τη θέση της στην πιο σοβαρή αναρώτηση του με ποιόν τρόπο θα αλλάξει το δυστοπικό παρόν ώστε να υπάρξει ένα ουσιαστικό μέλλον για τη χώρα αυτή και για όλους εμάς που την κατοικούμε… Θα πρέπει να συνειδητοποιήσω εδώ και τώρα χωρίς άλλη καθυστέρηση και αδράνεια ότι αυτό που συμβαίνει όντως συμβαίνει στην Ελλάδα και όχι σε κάποιο άλλο παράλληλο σύμπαν όσο απίστευτη κι αν είναι ώρες ώρες η πραγματικότητα.
 
Και θα πρέπει να δω τα τυφλά σημεία και να τα αντιμετωπίσω χωρίς το προτέρημα ή το βοήθημα της εκ των υστέρων κατανόησης, χωρίς το επιμύθιο, όσο και αν προσπαθεί η κυβέρνηση και τα διάφορα επικοινωνιακά και άλλα παρακλάδια της να με παραπλανήσουν και με οδηγήσουν τεχνηέντως στην αντίθετη κατεύθυνση. Γιατί αυτό που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό όσο ο παρανοϊκός πανικός των κομμάτων της συμπολίτευσης ότι θα χάσουν την εξουσία αυξάνεται, δεν έχει προηγούμενο.

Ακόμα και η πρόφαση της δημοκρατικότητας έχει χαθεί. Ζούμε σε ένα καθεστώς ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό, το Σύνταγμα κοντεύει να χάσει παντελώς την ισχύ και την σημασία του ενώ πληθαίνουν οι αντισυνταγματικές ρυθμίσεις και νομοθεσίες, τα δικαιώματα των πολιτών καταστρατηγούνται όλο και περισσότερο χωρίς κανέναν ενδοιασμό και χωρίς νομικές ή άλλες συνέπειες.
 
Ο ενδιάθετος αλλά και ο έναρθρος κυβερνητικός λόγος βρίθει ακροδεξιού λαϊκισμού και τρομοκρατίας προς τους ψηφοφόρους. Διχαστικά σχόλια, άλλοτε καλυμμένος εκφοβισμός και άλλοτε απροκάλυπτες απειλές, ανερυθρίαστα ψέματα και παράνομη αντιδημοκρατική λογοκρισία αποτελούν μερικά μόνο από τα στηρίγματα των κκ Σαμαρά και Βενιζέλου. Συνεπικουρούμενοι πάντα από τον θίασο του κυβερνητικού ανασχηματισμού που – μαζί με το ποδόσφαιρο και την ανασκαφή στην Αμφίπολη – προσφέρουν θεάματα  – χωρίς άρτο  – στον λαό όπως συμβαίνει με κάθε ακροδεξιό (φασιστικό, χουντικό κλπ) πολιτικό σύστημα. Οι κκ Βούλτεψη, Ντινόπουλος, Βορίδης, Γεωργιάδης, Γιακουμάτος και άλλοι πολλοί «αστέρες» της πολιτικής ελίτ του τόπου διασκεδάζουν μαζί με τους δημοσιογράφους των τηλεοπτικών καναλιών παραπληροφορώντας τον κόσμο και αποπροσανατολίζοντας τον. Το πιο σοβαρό και επικίνδυνο κομμάτι, όμως, αυτής της σύγχρονης ανελεύθερης και αντιδημοκρατικής πραγματικότητας που ζούμε είναι οι υπαρκτές και αποδεκτές από τον πρωθυπουργό σχέσεις βουλευτών και μελών της 40αρας Νέας Δημοκρατίας με την Χρυσή Αυγή, οι σχέσεις της Αστυνομίας και του στρατού με αυτήν την εγκληματική οργάνωση, η αύξηση της δύναμης της στη λαϊκή και μικροαστική μερίδα των ψηφοφόρων αλλά και η επίδραση της στους νέους και, πάνω από όλα, η αβεβαιότητα ως προς το μέχρι που είναι διατεθειμένη να φτάσει η κυβέρνηση προκειμένου να μην χάσει την εξουσία.
 
Δεν ξέρω πως θα μας φαίνεται η σημερινή μας ζωή σε δέκα χρόνια. Δεν ξέρω καθόλου τι μπορεί να έχει συμβεί μέχρι τότε. Ξέρω όμως σίγουρα ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει, ξέρω ότι η χώρα έχει ανάγκη να ορθοποδήσει αληθινά και ισότιμα, ότι πρέπει η Ελλάδα να καταφέρει να βγει από την κατάσταση υποτέλειας και εποπτείας στην οποία μας έχουν οδηγήσει η διαπλοκή, η βαθιά και παρούσα διαφθορά και οι μνημονιακές μας υποχρεώσεις και ότι η δημοκρατία που είναι βαρύτατα τραυματισμένη πρέπει να αποκατασταθεί. Γιατί παρόλο που είναι ύπουλο και καλυμμένο το δημοκρατικό και συνταγματικό έλλειμμα είναι αληθινό και υπαρκτό. Δεν ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η λύση, δεν ξέρω αν θα καταφέρει να αντιμετωπίσει τα τεράστια προβλήματα που θα κληρονομήσει. Ξέρω μόνο ότι αν δεν αλλάξουν τα πράγματα σήμερα – άμεσα – σε δέκα χρόνια κινδυνεύουμε να αναπολούμε το παρόν με κάτι που θα πλησιάζει σε νοσταλγία μπροστά στα χειρότερα που θα έρθουν όσο κι αν ψεύδεται η κυβέρνηση και τα εντελώς πια ξεπουλημένα ΜΜΕ και όσο κι αν επαγγέλλονται ανάπτυξη και έξοδο από την κρίση.