Η ποικίλη Δεξιά μετά το 2019, μια εγχώρια Alt Right, έχει ρίξει τις μάσκες και επιχειρεί να κατεδαφίσει το κοινωνικό συμβόλαιο της Μεταπολίτευσης. Επιτίθεται κατά κύριο λόγο στα μεσοστρώματα, όπως αναδύθηκαν την τελευταία 50ετία, επιτίθεται στην κινητικότητα και στην κουλτούρα του εξισωτισμού που χαρακτηρίζουν τον κοινωνικό σχηματισμό με άλλοτε άλλη ένταση από τη δεκαετία του ‘60 έως σήμερα.

Η πανδημία και η γεωπολιτική υπερθέρμανση στο Αιγαίο και τη ΝΑ Μεσόγειο ανέδειξαν επιπλέον προβλήματα ασφάλειας και επιβίωσης, πέραν της χρεοκοπίας και της Μεγάλης Υφεσης. Αρα θα περίμενε κανείς η δεξιά κυβέρνηση υπό τον Κυρ. Μητσοτάκη να μετριάσει τον αντιμεταρρυθμιστικό της οίστρο, προκειμένου να μη θέσει σε κίνδυνο την εθνική συνοχή. Κανείς μετριασμός δεν επισυνέβη. Οι νομοθετικές και πολιτικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη κινούνται σταθερά προς την διαρκώς περιοριζόμενη πρόσβαση ή και τον αποκλεισμό των λαϊκών στρωμάτων από τα δημόσια αγαθά, όπως η παιδεία, η περίθαλψη, η ασφάλιση, αλλά και τη διαρκή επιδείνωση των όρων κοινωνικής αναπαραγωγής των μεσαίων στρωμάτων.

Πρόκειται για στρατηγική επιλογή της Δεξιάς μετά τα μνημόνια, για σκληρή ταξική πολιτική: μετά το σοκ του 2010 και του 2015, επιχειρεί να ανακτήσει τον έλεγχο επί των εναπομεινάντων εθνικών πόρων, προς όφελος μιας ολιγαρχικής ελίτ, αδιαφορώντας ακόμη και για την εθνική συνοχή και ασφάλεια. Η κυβερνητική τρόικα περί τον Μητσοτάκη αδιαφορεί ακόμη και για τις δικλίδες ασφαλείας της συντηρητικής παράταξης: στηριζόμενη στην προπαγάνδα και τη μηντιακή υποστήριξη, περιφρονεί τις κοινωνικές ανάγκες της εκλογικής της βάσης. Περιφρονεί συστηματικά τους στοιχειώδεις κανόνες ηθικής, περιφρονεί την κοινή λογική, περιφρονεί ακόμη και ταυτοτικούς πυρήνες.

Μπετά και μάρμαρα

Η προπαγάνδα και το μηντιακό firewall σταδιακά αδυνατούν να καλύψουν την αλαζονεία και τη βαναυσότητα με τις οποίες αντιμετωπίζονται κοινά αποδεκτές αξίες και κώδικες. Ιδίως σε πεδία όπως η πολιτιστική κληρονομιά και η εξωτερική πολιτική, με υψηλά συμβολικά φορτία, η κυνική ή χυδαία επιπόλαιη διαχείριση προκαλούν όλο και σφοδρότερες αντιδράσεις από παραδοσιακούς ακολούθους και συμμάχους της Δεξιάς. Η εσωκομματική του ομηρία στην εξωτερική πολιτική εξελίσσεται σε παραλυτική αδράνεια ― δεν θα αργήσει η στιγμή που θα φανεί και στα μάτια της κοινής γνώμης. Η δε καταστροφή των μνημείων στο Μετρό Θεσσαλονίκης και η μπετόστρωση της Ακρόπολης είναι δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, κατά τις οποίες η κυβέρνηση και προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης δέχονται σφοδρές επικρίσεις από τον ξένο τύπο, τη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα και προσφάτως από σοβαρή μερίδα της αστικής τάξης.

Είναι ενδεικτικό ότι λίγες ημέρες μετά την απολύτως οριακή απόρριψη των προσφυγών στο Συμβούλιο της Επικρατείας για τα μνημεία στο Σταθμό Βενιζέλου Μετρό Θεσσαλονίκης, με διχασμό της Ολομέλειας, κορυφώθηκαν οι διεθνείς και εγχώριες αντιδράσεις. Ο Κυρ. Μητσοτάκης θορυβημένος από τις επιστολές που του απευθύνονταν προσωπικά από διεθνείς προσωπικότητες, επισκέφθηκε εσπευσμένως το αρχαιολογικό σκάμμα, ενάμιση χρόνο μετά την πεισματική του άρνηση να διατηρηθούν ακέραιες οι αρχαιότητες. Ισως κάποιοι του ψιθύρισαν ότι θα μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός όχι μόνο της πιο ταξικής και αντεθνικής Αντιμεταρρύθμισης στην παιδεία και την εργασία και του ανωφελέστερου λοκντάουν, αλλά και ως ο ωλετήρας πρωθυπουργός της βυζαντινής ταυτότητας της Θεσσαλονίκης και της μνημειακής ακεραιότητας της Ακρόπολης.

Οι πλούσιοι αφοδεύουν το άρθρο 107 του Συντάγματος

Η πολιτική του Κυρ. Μητσοτάκη και της εξωκοινοβουλευτικής του τρόικας δεν είναι αλυσίδα τυχαίων αποφάσεων. Η πολιτική αυτή συμπυκνώνει με τον πιο κυνικό τρόπο τις αντιλήψεις για τη χώρα μιας ορισμένης ελίτ πλουσίων, η οποία σιχαίνεται τη δημοκρατία με τους κανόνες της και την ίδια την πολιτική με τις συμβάσεις και τους περιορισμούς της αυθαιρεσίας τους. Η συγκεκριμένη τάξη των πλουσίων αντλεί πλούτο από προνομιακές σχέσεις με το δημόσιο, χωρίς να επενδύει παραγωγικά, χωρίς να ρισκάρει, ουσιαστικά μια τάξη προσοδοθήρων ασχολούμενων με real estate, υπηρεσίες και εισαγωγές. Ο πλούτος της συνήθως εξάγεται, γίνεται διεθνής, αφού έχουν εξασφαλίσει ότι δεν θα φορολογηθούν. Η Ελλάδα γι΄ αυτούς είναι ένας ιδανικός τόπος διακοπών, ένας αφορολόγητος παράδεισος· για τους εφοπλιστές μάλιστα η φοροαπαλλαγή χαίρει συνταγματικής προστασίας με το άρθρο 107.

Ο ελληνικός λαός είναι οι δυνητικοί υπηρέτες, οιονεί δουλοπάροικοι, φτηνή εργατική δύναμη ― κι αν πλεονάζουν, ας μεταναστεύσουν.  Η πολιτική διοίκηση, υπουργοί, βουλευτές, είναι μια τάξη επιστατών, σέμπρων, στη μούρη των οποίων οι πλούσιοι ολιγάρχες μπορούν και να αφοδεύουν ― κατά την πρόσφατη ακριβή περιγραφή του εκφραστικότατου εφοπλιστή για τον μουγκό πρωθυπουργό.

Οι Ελληνες πλούσιοι αφοδεύουν πάνω στη μούρη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Οι ξένοι θεωρούν ότι οι Ελληνες είναι ζητιάνοι, και οι ζητιάνοι δεν μπορούν ούτε να διαλέξουν τύπο φρεγάτας ― όπως καυστικά είπε Αμερικανός πρώην διπλωμάτης. Και ο πρωθυπουργός έχει την εξής εικόνα για το λαό που τον εξέλεξε: ο μέσος Ελληνας είναι εξαρτημένος απ΄ τον μισθό του, και το παιδί του καλά θα κάνει να βολευτεί βοηθός ψυκτικός ή delivery boy σε τουριστικά βανάκια, να ξεχάσει τα πανεπιστήμια.
Αφοδευμένος και ζητιάνος, ο πρωθυπουργός πετυχαίνει τουλάχιστον να διαχειριστεί την πληβειοποίηση ψυχών και σωμάτων: καταργεί το οκτάωρο, εδραιώνει την επισφάλεια, αποκλείει τους φτωχούς από την ανώτατη εκπαίδευση. Και χειρίζεται το εθνικό συμβολικό απόθεμα σαν AirBnB, με γυψοσανίδες και μπετά, όλα πωλούνται όλα ενοικιάζονται. Το σχέδιο για το μέλλον είναι η εθνική παρακμή.