Την μία μέρα έτρεμα.
Την άλλη ανατρίχιαζα.
Μέσα στον φόβο.
Μέσα στον φόβο.
Πέρασε η ζωή μου.
(στίχοι από ποίημα του Μ. Σαχτούρη)
 
Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά, που μαρτύρησαν και κακοποιήθηκαν από στρατιές ενηλίκων, γονιών, εκπαιδευτικών και άλλων. Αυτή θα ήταν και η μαρτυρία της 18χρονης από την Πετρούπολη, θύμα της παθολογίας της οικογένειάς της. Αυτή θα ήταν η μαρτυρία των παιδιών, που κακοποιήθηκαν στα σπίτια τους, σε οικοτροφεία, σε σχολεία και σε κατ’ οίκον μαθήματα.
 
Το παραμύθι του κακού λύκου μεταμφιεσμένου σε καλή γιαγιά είναι τόσο πραγματικό! Ας μην ξεχνάμε όμως την αρχή του παραμυθιού. Είναι η μητέρα που έστειλε την 8χρονη κόρη της στο δάσος, παρ’ όλο τού ό,τι γνώριζε την ύπαρξη του λύκου. Πόση φροντίδα και νοιάξιμο για το παιδί! Ευτυχώς, στο παραμύθι, ο πατέρας, που δεν είναι τέρας, σώζει την κόρη του. Στην πραγματικότητα δεν συνέβη έτσι. Δυστυχώς για την 18χρονη ο πατέρας ήταν τέρας.
 
Η παθολογία έχει βαθιές ρίζες στη ανθρώπινη ύπαρξη. Οι ίδιες οι οικογένειες καταστρέφουν τις λειτουργίες, που είναι αναγκαίες για την ύπαρξή τους. Σε αυτά τα οικογενειακά συστήματα δεν υπάρχουν εμπεδωμένες αξίες και αρχές ικανές να λειτουργήσουν ως φραγμός στην επέκταση της παθολογίας. Έτσι η υγεία είναι προς εξαφάνιση.
 
Οι άνθρωποι αφήνονται στη βία, κακοποιούν και σκοτώνουν το μέλλον. Τα παιδιά! Και βυθίζονται στην ηθική και ψυχική εξαθλίωση. Όπως λέει ο Theodor Adorno: «Προς τα κάτω, όλο και πιό χαμηλά, όπως οι ζωολογικοί μας πρόγονοι, προτού σταθούν στα πισινά τους πόδια. Και χαμηλότερα και χειρότερα».
 
Ο δρόμος προς την κόλαση στρώνεται πάνω στον πόνο που προκαλούμε. Πάνω στις στάχτες της ψυχής των παιδιών μας.
Μέσα από την βία, ο άνθρωπος παραμένει στην αθλιότητά του και συγκρούεται συνεχώς όχι με τον θάνατο, αλλά με την δική του ηθική κατάπτωση. Δέσμιος της αθλιότητάς του.
 
Πάντα συμπρωταγωνιστής στο δράμα είναι ο Αδιάφορος Άνθρωπος. Χρόνια κακοποίησης, χρόνιοι καυγάδες, χρόνιοι ξυλοδαρμοί και βασανισμοί. Πολλοί άκουσαν και είδαν. Κανείς δεν μίλησε. Φαίνεται η σιωπή να είναι το κλειδί, που εγγυάται την ασφάλειά μας. Η τυφλότητα και η κώφωσή μας είναι συγκλονιστικές!
 
Ο Φ. Νίτσε διέβλεψε, ότι ο πολιτισμός οδεύει προς την κατάσταση του Τελευταίου Ανθρώπου. Ενός αδιάφορου πλάσματος, ανήμπορου να ονειρευτεί, κουρασμένου από την ζωή του, που δεν παίρνει κανένα ρίσκο και καμμία ευθύνη, επιζητώντας μόνον την βολή και την ασφάλειά του. Ο αδιάφορος άνθρωπος ξέρει, αλλά δεν θέλει να ξέρει ότι ξέρει και γι’ αυτό δεν ξέρει. Είναι η υιοθέτηση μιας στάσης, που καταλήγει στον αποκλεισμό της ετερότητας, από το πεδίο των ηθικών ενδιαφερόντων του.
 
Μία άλλη απειλή σήμερα είναι η ψευδοενασχόληση. Άνθρωποι μιλούν μετά μανίας για αξίες, αρχές, προστασία περιβάλλοντος, ελευθερία, ισότητα και αγάπη. Εμπλέκονται σε ναρκισσιστικές αντιπαραθέσεις και αυτιστικούς διαλόγους, συμμετέχοντας τελικά στην συγκάλυψη του τίποτα, που στην πραγματικότητα πολύ συχνά συμβαίνει. Όταν έρθει η στιγμή να βοηθήσουν ουσιαστικά, τότε αποστρέφουν το βλέμμα, αναβάλλουν και ξεχνάνε.
 
Πολλές από τις δομές υπολειτουργούν, οι ειδικοί είναι πολυτέλεια, η γραφειοκρατία θριαμβεύει. Το να πάρουμε την ευθύνη και να δράσουμε, ως ενεργοί πολίτες και άνθρωποι, για πολλούς είναι απειλή.
 
Το δάσος έχει λύκους. Το να στέλνουμε εκεί τα παιδιά μας είναι έγκλημα. Το να κακοποιούμε και να σκοτώνουμε τα παιδιά, σημαίνει ότι δεν θέλουμε να υπάρξει το αύριο. Διάβαζα κάπου έναν κοινωνιολόγο να λέει: «Οι πολιτισμοί δεν πεθαίνουν δολοφονημένοι, αλλά αυτοκτονούν». Ίσως οι άνθρωποι ενέχουν την επιθυμία να εξαφανιστούν… Μία μυστική ρωγμή της ύπαρξης.
 
Τα εγκλήματα κατά των παιδιών, μου φέρνουν στο νου το νανούρισμα του Taubert:
 
Κοιμήσου στην καλή γαλήνη.
Κλείσε τα ματάκια.
Άκου πως πέφτει η βροχή.
Άκου πως γαυγίζει το σκυλάκι του γείτονα.
Το σκυλάκι δάγκωσε έναν ζητιάνο.
Ξέσκισε τα ρούχα του.
Ο ζητιάνος τρέχει αιμόφυρτος.
Το σκυλάκι έρχεται και για σένα.
Κοιμήσου στην καλή γαλήνη.
Κλείσε τα ματάκια.
 
Ας δαμάσουμε τον λύκο μέσα μας. Για χάρη των παιδιών.-

Ads

* Η Ελένη Νίνα είναι κλινικός ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια. 

Το παραπάνω κείμενο ήταν αποτέλεσμα αιτήματος της δημοσιογράφου και συμβούλου ανθρωπίνων σχέσεων Κρυσταλίας Πατούλη για το Tvxs, με σκοπό να απαντηθούν ερωτήματα σχετικά με τις κακοποιήσεις και δολοφονίες παιδιών, όπως τη δολοφονία της 18χρονης από την Πετρούπολη από τον ίδιο τον πατέρα της, την κακοποίηση που υπέστησαν τα παιδιά του ιδρύματος στον Πειραιά επί 5 δεκαετίες, ή για τον δάσκαλο μουσικής που κακοποιούσε τις μαθήτριές του, και πολλά άλλα.