6 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και το σύστημα όχι μόνο δεν προσπάθησε να προστατεύσει τα δικαιώματα των πολιτών, αλλά ξεκινώντας από το 2008 βλέπουμε μία συνεχή κατάφωρη παραβίαση ανθρωπίνων, αστικών και πολιτικών δικαιωμάτων… Η φωνή των πολιτών όχι μόνο σε φτάνει στα εθνικά κέντρα εξουσίας, αλλά και τούτη συλλήβδην καταστέλλεται δίπλα σε θεμελιώδη δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του Ανθρώπου.

Από καιρό είχε αποκαλυφθεί η ανάγκη του συστήματος να μειώσει και τη σημασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα πολιτικά δικαιώματα των πολιτών… Από καιρό καταγράφουμε την τρομολαγνεία και τη συνεχή καταπάτηση των δικαιωμάτων των πολιτών. Ήταν αναμενόμενο να φτάσουμε και στο σημερινό επίπεδο… Ένας απεργός πείνας εγκαταλείπεται, ένας Αστυνομικός Διευθυντής αναλαμβάνει ρόλος υπερδημάρχου στην Αθήνα και υποκαθιστά με απαγορεύσεις συναθροίσεων αιρετικά πολιτικά και πολιτειακά όργανα με το φόβο των επεισοδίων.

Η κρίση όμως γύρω από τον Ρωμανό και τον Κωστάρη δεν πρέπει να εξετάζεται μόνο υπό τη σκέπη των ανθρωπίνων και σωφρονιστικών δικαιωμάτων και υπό το απάνθρωπο πρόσωπο της κυβέρνησης (που έδωσε τόσες ευκαιρίες να αποκαλυφθεί η αδιαφορία της για τα ανθρώπινα δικαιώματα, από τις συνθήκες της Αμυγδαλέζας μέχρι το γάμο ομόφυλων ζευγαριών). Η σημερινή κρίση εντάσσεται σε ένα συνολικό πλαίσιο του πώς η κυβέρνηση βλέπει τον πολίτη, το νόμο και το πολιτικό σκηνικό…

Ο Υπουργός Δικαιοσύνης μίλησε για τους δικαστές και το νόμο. Είναι όμως ο ίδιος που επί μήνες έκρυβε τη δικογραφία-αίτημα άρσης ασυλίας του Μιχελάκη στο γραφείο του και την έστελνε πίσω… Είναι ο εισαγγελικός εκπρόσωπος μιας κυβέρνησης που αρνείται να υλοποιεί δικαστικές αποφάσεις…

Η συγκυβέρνηση προσπαθεί να κάνει το Νίκο Ρωμανό παράδειγμα τόσο στους φυλακισμένους (που όλο και περισσότερο αντιδρούν για τις συνθήκες κράτησής τους και την περίθαλψή τους) όσο και στους πολίτες. Άλλωστε, η επέκταση της αστυνομοκρατίας αυτά τα χρόνια είναι άνευ προηγουμένου. Πρόκειται για μία συνεχή καταστολή απέναντι στη λαϊκή αντιπολίτευση, την άρνηση του κόσμου να δεχθεί το ξαναμάτωμα και την τεχνητή ένδεια. Και ο Νίκος Ρωμανός λειτουργεί ως το άλλοθι της συγκυβέρνησης να κάνει επίδειξη δύναμης κι αυταρχισμού. Άλλωστε, ειδικά τα δύο κόμματα που την αποτελούν -με τους μετασχηματισμούς της τελευταίας διετίας- ξεπέρασαν ό,τι ανθρωπιστικό είχαν μέσα τους.

Επιδιώκουν την ένταση. Ενόψει της επετείου για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και των αναμενόμενων αντιδράσεων για τα μέτρα που θα λάβουν, από τώρα τροφοδοτούν την ένταση και την κοινωνική πόλωση τρομοκρατώντας τους πολίτες, περιστέλλοντας τα δικαιώματα των κρατουμένων και φέρνοντας στην επιφάνεια τα πια εκδικητικά σύνδρομα των συντηρητικών πολιτών και το φόβο για την “κοινωνική σταθερότητα” που θα τους “απειλήσει”…

Και σε τούτη τη στροφή βρίσκονται εύκολα υπερασπιστές εκείνων που θέλουν περιστολή ελευθεριών δε διάφορες αφορμές. Η εξύβριση των απεργών πείνας από ακροδεξιούς πολιτικούς και πολιτευτές όπως και η φιλελεύθερης εμφάνισης -μα ακροδεξιά στην ουσία της- έμμεση επίθεση στα πολιτικά φρονήματα αναδεικνύουν το πολιτικό υπόβαθρο της κρίσης. Όταν τίθεται υπό αμφισβήτηση ακόμα και το δικαίωμα στην άποψη και κατηγορείται ο Ρωμανός είναι επικίνδυνος επειδή είναι αντικαπιταλιστής. Το δικαίωμά του για μόρφωση τίθεται υπό αίρεση επειδή αρνείται ένα καταπιεστικό σύστημα. Και τούτη η θέση -αν και φαντάζει “ψύχραιμη” μπροστά στις ακροδεξιές κορώνες που στόλιζαν τον ηλεκτρονικό τύπο τις προηγούμενες εβδομάδες- αμφισβητεί το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα στην ελευθερία γνώμης.

Ωστόσο, οφείλουμε να δούμε και την αντιπρόταση του -πλέον συντηρητικού στα ελληνικά χρονικά- Υπουργού Δικαιοσύνης. Οι εκπαιδευτικές άδειες σε κρατούμενους δεν είναι απλά ένα προνόμιο καλής θέλησης του κράτους. Είναι ένα ελάχιστο δικαίωμα προκειμένου να επανασυνδεθεί με την κοινωνία ο μελλοντικός αποφυλακισμένος. Στην ουσία είναι από τα λίγα χαρακτηριστικά πραγματικού σωφρονισμού στο ελληνικό σύστημα. Μία μόρφωση σε τέσσερις τοίχους, δε συμβάλλει στο σωφρονισμό…

Σήμερα είναι ένας αναρχικός, αύριο θα είναι ένας βιαστής ή ένας δολοφόνος, που θα κληθούμε κάποια στιγμή να τον απελευθερώσουμε από τη φυλάκισή του… Εκείνος θέλουμε ή όχι να είναι επανενταγμένος;

Ο κυβερνητικός συντηρητισμός πηγάζει απευθείας από τον προεπαναστατικό γαλλικό κώδικα σωφρονισμού… Επειδή θέλει να πλέξει καταστάσεις ευνοϊκές ενόψει εκλογών (ιδεολογικά μέσω της “αυστηρότητας” και της ανάδυσης “εκδικητικότητας απέναντι σε έναν με διαφορετικά φρονήματα και πολιτικά μέσω της ελπίδας δημιουργίας επεισοδίων) θα θεσμοθετηθεί η εξ αποστάσεως μόρφωση των κρατουμένων, ένα βήμα ακόμα στη μη κοινωνική επανένταξη των κρατουμένων και των αποφυλακισθέντων και στην απουσία ηρεμίας στις φυλακές.

“Κατεβάστε” τη νέα ποιητική συλλογή του Δήμου Χλωπτσιούδη, «κατάστιχα»
από την cosmotebooks ή από το myebooks.gr