Kατά πολλούς, εντός ΣΥΡΙΖΑ, η δήλωση Πετρόπουλου που άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να δοθεί δώρο Πάσχα στους συνταξιούχους, δεν ήταν παρά μια αυτόνομη διολίσθηση του υφυπουργού Εργασίας σε μια «φιλολαϊκή, προεκλογική κορώνα» – σε ό,τι, κοινώς, θα χάιδευε τα αυτιά των ψηφοφόρων εν μέσω προεκλογικής περιόδου. Το παρασκήνιο και τα όσα ακολούθησαν είναι γνωστά, το Μέγαρο Μαξίμου και το υπουργείο Οικονομικών αιφνιδιάστηκαν, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος άδειασε ευθέως τον υφυπουργό, και ο Τάσος Πετρόπουλος οδηγήθηκε σε αναδίπλωση.

Κατά κάποιους άλλους ωστόσο, επίσης εντός ΣΥΡΙΖΑ, η δήλωση Πετρόπουλου άνοιξε ερωτήματα και πιθανές εκλογικές «χαραμάδες». Το κύριο, δε, εξ αυτών των ερωτημάτων, όπως διατυπωνόταν χθες το βράδυ, είναι εάν ο υφυπουργός Εργασίας έβγαλε πρόωρα στο τραπέζι, ή αποκάλυψε κατά λάθος, ένα από τα «κρυφά χαρτιά» της κυβέρνησης που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε περίπτωση εκλογικού αιφνιδιασμού. Πρόκειται για ένα ερώτημα που συνδέεται τόσο με σχετικά δημοσιεύματα, περί πιθανού δώρου Πάσχα, που υπήρξαν και το Σαββατοκύριακο, αλλά και με τον προβληματισμό που εξακολουθεί να υπάρχει σε μερίδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για το εάν οι εκλογές πρέπει να γίνουν τελικά το φθινόπωρο ή να επισπευσθούν στον Μάιο μαζί με τις ευρωεκλογές.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός επέμεινε και στην τελευταία του δημόσια τοποθέτηση στην εξάντληση της τετραετίας παρ΄ότι, όπως είπε, πολλοί τον «γαργαλάνε» για πρόωρες εθνικές κάλπες. Οι πληροφορίες δεν δείχνουν πως έχει μεταβάλλει, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, άποψη, όμως το βέβαιο είναι πως εκείνοι που «γαργαλούν» επανέρχονται. Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν πως το θέμα των εκλογών, κυρίως ως προς το θετικό αφήγημα που μπορούν να έχουν και, κατ’ επέκταση, και ως προς τον χρόνο τους απασχολεί ξανά τις τελευταίες ημέρες τις κομματικές και κυβερνητικές συσκέψεις. Και όσοι υποστηρίζουν την επίσπευσή τους, θεωρούν ότι καταλυτικό ρόλο στις τελικές αποφάσεις του Αλέξη Τσίπρα θα παίξει η υπόθεση της προστασίας της πρώτης κατοικίας.

Η κατάθεση του νομοσχεδίου για το διάδοχο σχήμα του νόμου Κατσέλη – ένα ζήτημα που θεωρείται ύψιστης σημασίας για την κυβέρνηση με δεδομένη την κοινωνική και πολιτική ευαισθησία του – ανοίγει και τον τελικό γύρο της διαβούλευσης με τους δανειστές. Και, κατά τα ίδια στελέχη, μια ενδεχόμενη αδυναμία σύγκλισης και συμβιβασμού σε αυτό το μπρα ντε φερ μπορεί να αποτελέσει και την αφετηρία του εκλογικού αιφνιδιασμού. ‘Η άλλως μια – διασταλτικά έστω – «μονομερής ενέργεια» μπορεί να παράσχει το αφήγημα, και μαζί και το δίλημμα, το οποίο θα δώσει την δυνατότητα στην κυβέρνηση να πάει σε μια πρόωρη και μετωπική εκλογική σύγκρουση.

Κατά τους υποστηρικτές του εν λόγω σεναρίου, μια «μονομερής ενέργεια» στο ζήτημα της πρώτης κατοικίας μπορεί να συνδυαστεί και με μια εξίσου δυναμική κίνηση στο θέμα των 120 δόσεων. Και τότε, το καθαρό δίλημμα της κάλπης θα είναι «ποιος πραγματικά δίνει, και ποιος θέλει και μπορεί να δώσει την μάχη» υπέρ των ασθενέστερων στρωμάτων και υπέρ της οριστικής εγκατάλειψης της λιτότητας στην μεταμνημονιακή εποχή.

Οι υπέρμαχοι της άλλης άποψης (και της φθινοπωρινής κάλπης) κρατούν μεγάλες αποστάσεις από το σενάριο της ρήξης. Κάποιοι εξ αυτών, μάλιστα, δεν παραλείπουν να επισημάνουν πως, την δεύτερη φορά, «η «ιστορία επαναλαμβάνεται πάντοτε ως φάρσα». Η δε βασική τους επιχειρηματολογία είναι πως το νέο, και κύριο πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνησης και του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα χτίστηκε την τελευταία διετία πάνω στην επιλογή της φιλολαϊκής μεν, υπεύθυνης δε και ρεαλιστικής, διακυβέρνησης. Ως εκ τούτου, όπως λένε, μια «επιστροφή στο 2015» θα συνιστούσε κίνηση ύψιστου πολιτικού ρίσκου. Και σε καμία περίπτωση δεν θα εγγυάτο και «εκλογικό αποτέλεσμα αντίστοιχο με εκείνο του 2015»…