Πέμπτη μέρα απεργίας των Πακιστανών εργατών γης στη Σκάλα Λακωνίας.

 
Δουλεύουν στα χωράφια, ζουν σε άθλια καταλύματα, απαγορεύεται να πάνε στα καφενεία του χωριού (θυμίζει Αμερικάνικο Νότο…)  και κάθε Παρασκευή δέχονται επιθέσεις από την αστυνομία.
 
Είναι η μέρα πληρωμής, βλέπεις… μα αυτούς τους δημόσιους λειτουργούς (κι ευτυχώς δεν είναι όλοι έτσι)  δεν θα τους αποκαλέσει κανείς ένοπλες συμμορίες του ελληνικού κράτους και της κυβέρνησης. Θα ήταν χυδαίος λαϊκισμός. (Και θα ήταν!…). Ενώ όταν λέγεται η φράση ένοπλες συνιστώσες (λάθος καλή μου Σοφία!) για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι…
 
Αλλά πίσω από τις βιτρίνες των κομμάτων υπάρχουν άνθρωποι. Κι εκεί στη Λακωνία σε άκρα μιντιακή σιωπή (αυτό κι αν δείχνει πόσο έχουν δίκιο) τους τρομοκρατούν για να μην έχουν απαιτήσεις.
 
Στις περιπτώσεις αυτές φαίνεται απροκάλυπτη η σαπίλα εκείνων που ουρλιάζουν «έξω οι ξένοι!». Εκείνων που τους θέλουν να δουλεύουν σαν σκλάβοι σε δουλειές που δεν καταδέχονται αυτοί και τα βλαστάρια τους, αλλά τους θέλουν και τρομοκρατημένους, χωρίς δικαιώματα και αξιοπρέπεια…
 
Πλάνο για όλους στον Οργουελικό καινούργιο κόσμο. Αλλά κι αυτοί οι Πακιστανοί! Να μην είναι λιγάκι όμοιοι με μας ώστε να τους συμπαρασταθούμε ευκολότερα.
 
Ανάμεσα μας κυλά το ποτάμι. Και μη ξεγελιέσαι, πρέπει να διαλέξεις όχθη. Αν θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος.

* Φωτογραφία από το site της ΚΕΕΡΦΑ