Ίσως ναι, ίσως όχι!

Είναι όμως η κρίση αυτή καθαυτή που αναδεικνύει, με τον πλέον περίτρανο τρόπο, ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, είναι ίσως η ίδια η Ευρώπη, η λειτουργία της και ένα μέλλον που μοιάζει αμφίβολλα κοινό.
 
Η αλληλεγγύη στην Ε.Ε.
 
Η αλληλεγγύη και η ισότητα αποτελούν τους δύο βασικούς πυλώνες του αρχικού οικοδομήματος της Ευρώπης.
 
Και οι δύο αναδεικνύονται καθημερινά μέσα από την λειτουργία της Ένωσης.
 
Η Ευρωπαϊκή ιστορία –και όχι μόνο- θα έχει αρκετό υλικό για να εμπλουτίσει χιλιάδες σελίδες αναφορικά με την αλληλεγγύη που επέδειξε η Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν μία χώρα μέλος της χρειάστηκε την βοήθεια των εταίρων της. Η πολιτική διαχείρηση και η προσέγγιση για επίλυση του ελληνικού οικονομικού προβλήματος θα διδάσκονται αναμφιλόγως στα οικονομικά Πανεπιστήμια ανά τον κόσμο, σε διαλέξεις με θέματα όπως (1) «Πως να χρεωκοπήσετε μία χώρα σε οκτώ κινήσεις» και (2) «Αλληλλεγγύη, αυτή η άγνωστη».
 
Τελευταία η Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη ξεδιπλώνεται με παρόμοιο μοτίβο και στο ζεστό θέμα των ημερών, το προσφυγικό, με τα 28 Κράτη Μέλη να κάνουν ότι θεωρούν καλύτερο προς το ατομικό τους συμφέρον.
 
Η ΕΕ και τα όργανά της
 
Όλα τα κράτη μέλη της Ε.Ε., βάσει των καταστατικών και των λοιπών κανονισμών της, μαζεύονται –όπως γνωρίζουμε- ανά τακτά χρονικά διαστήματα εις τας Βρυξέλλας και σε λοιπές Ευρωπαϊκές πόλεις, με απώτερο σκοπό να συνεννοηθούν, να βγάλουν από κοινού αποφάσεις και να πράξουν ως ένα σώμα βάσει αυτών.
 
Βέβαια, αυτό που συνήθως καταφέρνουν με ιδιαίτερη επιτυχία, και μετά από ώρες διαβουλεύσεων και χαμένης φαιάς ουσίας, είναι (1) μία κοινή οικογενειακή Ευρωπαϊκή φωτογραφία γεμάτη αστραφτερά χαμόγελα και (2) να συμφωνήσουν ότι διαφωνούν στα περισσότερα και σημαντικότερα θέματα που άπτονται των αρμοδιοτήτων τους και επηρεάζουν το μέλλον των Ευρωπαϊκών Λαών.
 
Η Ε.Ε στα φόρτε της
 
Κάτι παρόμοιο συνέβη και πριν από μερικές ημέρες, όπου η πολιτική ηγεσία των Μελών της Ενωμένης Ευρώπης συναντήθηκαν με σκοπό να βρουν την λύση στη προσφυγική κρίση. Ήλθον, είδον και αφού ανέπτυξαν τις πολιτικές του αρετές εστιάζοντας παράλληλα και στην ανθρωπιστική κρίση, τράβηξαν τον δρόμο της επιστροφής, ερμηνεύοντας ο καθένας διαφορετικά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής.
 
Οι χώρες του Βορρά είχαν τα δικά τους συμπέρασματα, οι χώρες του Βίζεγκραντ με την Αυστρία έκαναν πως δεν άκουσαν-δεν κατάλαβαν και οι χώρες του Νότου κατανόησαν κάτι άλλο, ενώ η Ελλάδα ερμήνευσε μάλλον με τον δικό της ρομαντικό τρόπο τις αποφάσεις της Συνόδου.
 
Αποτέλεσμα; Απολύτως κανένα
 
Μόλις μερικές ημέρες αργότερα, τα σύνορα κλείνουν και ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ευχαριστεί τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων «για την εφαρμογή μέρος των αποφάσεων της Ε.Ε για την ολοκληρωμένη στρατηγική στην προσφυγική κρίση».
 
Υπό αυτό το πρίσμα, νομίζω ότι δεν χωράει καμία αμφιβολία. Ως Ευρωπαίοι θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι.
 
Πρώτον, διότι ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός και οι ιδέες του ανθρωπισμού όπως τις διδαχτήκαμε, βιώνουν μία από τις καλύτερες περιόδους μέσα από την λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και φυσικά με το σφράγισμα των συνόρων.
 
Δεύτερον, η Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη επιδεικνύει το μεγαλείο της με τα Κράτη Μέλη της να στέλνουν στρατό και αστυνομία για την φύλαξη των συνόρων τρίτων χωρών έναντι μίας χώρας μέλους της Ε.Ε..
Με άλλα λόγια, η επιτομή της αλληλεγγύης.
 
Τέλος, ως Βαλκάνιοι, θα πρέπει να είμαστε περήφανοι και για τους γείτονές μας -τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων- που επιτέλους διδάσκουν πολιτισμό, ανθρωπισμό και αναδεικνύουν την χάρη τους στα Ευρωπαϊκά σαλόνια. Διότι και τάφρους έσκαψαν και τοίχους σήκωσαν. Και με τον τρόπο αυτό έδειξαν και την συνέπειά τους αλλά και την «υπευθυνότητά τους ως μέλη της διεθνούς κοινότητας».
 
Άνθρωποι στις λάσπες
 
Οι πρόσφυγες ωστόσο παραμένουν εγκλωβισμένοι σε μία χώρα που αδυνατεί να βοηθήσει τον εαυτό της, βουλιάζοντας μέρα με την μέρα ακόμη πιο βαθειά στις λάσπες που περικλύουν το καθημερινό τους δράμα.
 
Το πιο πιθανό, είναι να μείνουν εγκλωβισμένοι για πολύ καιρό ακόμη εκεί. Το μονο που μπορεί να αλλάξει είναι το νούμερο, καθώς το καλοκαίρι πλησιάζει και ο αριθμός των ανθρώπων που θα έρχονται από τις Τουρκικές ακτές θα αυξάνεται όλο και περισσότερο.
 
Η πλήρης ασυνεννοησία που αναδεικνύεται στο φλέγον θέμα την προσφυγικής κρίσης δεν μας εκπλήσσει ιδιαίτερα. Εκπλήσσει ενδεχομένως αυτούς τους ανθρώπους που με τις οικογένειές τους προσπάθησαν να ξεφύγουν από έναν ακόμη πόλεμο, και αδυνατούν να κατανοήσουν πως μία ένωση 28 χωρών, (που αποτελεί την ισχυρότερη οικονομική ένωση σε παγκόσμιο επίπεδο), αδυνατεί να συνεννοηθεί και να βρει μία λύση για μία φουχτα ανθρώπων.
 
Φοβάται η ΕΕ τους πρόσφυγες;
 
Πολύ πιθανόν! Αυτό όμως που διαφαίνεται περισσότερο είναι ο φόβος για τον ίδιο της τον εαυτό. Ο φόβος ότι η Ευρώπη είναι ανίκανη να διαχειριστεί ένα ακόμη σημαντικό πρόβλημα και αναδεικνύει την πολιτική ανωριμότητά της να διαχειριστεί συλλογικά θέματα που άπτονται το μέλλον της.
Μακάρι να κάνω λάθος.
 
 
* Ο Μενέλαος Πέτροβας είναι πρώην τραπεζικό στέλεχος, πιστωτικός αναλυτής – σύμβουλος επιχειρήσεων