Η ήττα της διαπλοκής στις χθεσινές εκλογές είναι σημαντική – αλλά χωρίς την νίκη Δούρου στην περιφέρεια Αττικής, δεν θα ήταν αρκετή. Θα ήταν διαχειρίσιμη. Οι καναλάρχες θα μπορούσαν να παρουσιάσουν μια “ισορροπημένη” εικόνα ενός κολοβού μηνύματος.

Τώρα όμως το 1/3 της χώρας περνά στην διαχείριση της Αριστεράς και των συμμάχων της  – η μεγαλύτερη περιφέρεια με αυξημένες αρμοδιότητες και απευθείας διαχείριση του μεγαλύτερου μέρους του 30% του νέου ΕΣΠΑ… ακόμη και ο δήμος της Αθήνας που χάθηκε οριακά για την Αριστερά με το νεανικό πρόσωπο, θα είναι υπό αριστερή εποπτεία και λόγω περιφέρειας και λόγω αντιπολίτευσης. Για τα επόμενα 5 χρόνια.

Συμπέρασμα 1ο: η ήττα της διαπλοκής δεν είναι διαχειρίσιμη. ΝΔΠΑΣΟΚ δεν έχουν καν δικό τους κομματικό άνθρωπο σε κανέναν σημαντικό μεγάλο Δήμο, έχασαν κατά κράτος στην κεντρική πολιτική σκηνή, έχασαν και την Περιφέρεια Αττικής. Και οι δυνατότητές τους με την ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διαθέτουν καθημερινά απονομιμοποιημένοι αλλά και τις παραλυτικές δεσμεύσεις τους σε δημοσιονομικό επίπεδο, δεν τους επιτρέπουν καμία διαχείριση – μόνο την παραμονή στην εξουσία δίκην Τσαουσέσκου… 

Είναι θέμα χρόνου η πτώση του αντιφιλελεύθερου, αντιαναπτυξιακού, παρασιτικού φορολογικά και αυταρχικού κοινωνικά σχήματος του παλιού δικομματισμού.

Η Αριστερά από την άλλη, θα διαχειριστεί κρατικά κονδύλια, δήμους και περιφέρειες, ΕΣΠΑ και δημοσιονομική πολιτική. Συμμαχίες. Είναι έτοιμη γι αυτό; 

Η εικόνα των αποτελεσμάτων δείχνει πολλά πράγματα χρήσιμα για την διατύπωση μια εναλλακτικής εξόδου από την κρίση, πέραν από τις πρωτόλειες αντιμηνμονιακές διατυπώσεις. Αυτό που ανέδειξε την Αριστερά πρώτη δύναμη είναι οι συμμαχίες της. Όπου υπήρξαν νέοι άνθρωποι και σχήματα αυοδιοικητικά με ιστορία και μη κομματικούς επικεφαλής, η νίκη ήταν άνετη – όπου προβλήθηκαν υποψηφιότητες με λόγο παρόμοιο της μειοψηφικής τάσης του ΣΥΡΙΖΑ και “(παλαιο)κομματικούς” εκφραστές, έστω και αναγνωρισμένου έργου από την τοπική κοινωνία, τα σχήματα έμειναν στον πρώτο γύρο χωρίς να καρπωθούν το ρεύμα ανατροπής: μια ματιά στην υστέρηση των αυτοδιοικητικών ποσοστών από τα χθεσινά πολιτικά ποσοστά των ευρωεκλογών, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι κερδίζει η ανανέωση σε λόγο και πρόσωπα και χάνει η στερεότυπη και ιδεολογικά “καθαρή” κομματική έκφραση. 

Συμπέρασμα 2ο: Το “ρεύμα ΣΥΡΙΖΑ” δεν είναι κομματικό – είναι το ρεύμα των προοδευτικών δυνάμεων που εκφράστηκε μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό ήταν και ένα εσωτερικό δημοψήφισμα μέσα στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, που κερδήθηκε από την πλειοψηφική τάση του ενιαίου κόμματος, την τάση που συμμαχεί με τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας χωρίς πιστοποιητικά πρότερου αντιμνημονιασμού, συχνά ανερμάτιστου και αδιαφοροποίητου από τον λόγο δυνάμεων του χθες. 

Ο προοδευτικός κόσμος επέλεξε “ΣΥΡΙΖΑ για την αλλαγή” – και Ποτάμι με κάποιο δισταγμό αφού η εικόνα του δεν είναι ακόμη σταθερή. Ο ΣΥΡΙΖΑ εισέπραξε, όπως και το 2012, την μακρόχρονη συγκέντρωσή του στην συνεργασία, πρώτα των δυνάμεων της αριστεράς (με φοβερές θυσίες ως προς το στίγμα του κατά την χαοτική περίοδο των συνιστωσών) και σήμερα όλων των προοδευτικών δυνάμεων από το μεταρρυθμιστικό κέντρο έως τις παρυφές της δογματικής αριστεράς.

Γέφυρες και ΔΗΜΑΡ, αλλά και οι οικολόγοι όλων των εκφράσεων, πλήρωσαν τις θολές πολιτικές μεταστροφές τους, τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις ανανέωσης και διεύρυνσης αλλά και την παρουσία διαπλεκομένων επαγγελματιών της πολιτικής, παλαιών και νέων, στις τάξεις τους. 

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ αφομοιωμένο στην πολιτική της ΝΔ, συνεχίζει να συρρικνώνεται. Δεν μπορεί να παρουσιάσει μια εναλλακτική, δεν το ξεχωρίζεις από συνιστώσα της ΝΔ πλέον. Επιβιώνει σε ποσοστά ΚΚΕ (μετά το πρόσφατο 36,6% των περασμένων ευρωεκλογών ή το 12% των εθνικών του 2012) χάρη στην παρουσία του στον κρατικό μηχανισμό και την συνεχιζόμενη εξάρτηση ψηφοφόρων και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών από ρουσφετολογική τακτοποίηση. 

Αν δεν διαφοροποιηθεί πραγματικά από την ΝΔ (πράγμα που σημαίνει ρήξη μαζί της αφού τα νούμερα και οι υποσχέσεις “ανάπτυξης” δεν βγαίνουν) η πτώση θα συνεχιστεί – ήδη το Ποτάμι απορροφά ότι υγιές είχε απομείνει στον χώρο αυτό.

Η πτώση της συγκυβέρνησης είναι πλέον πολύ κοντά. 

Και γίνεται -ευτυχώς για τον τόπο- ήρεμα και συστημικά. 

Συμπέρασμα 3ο: Η προπαγάνδα Σαμαρά Βενιζέλου Μέρκελ, έπεσε στο κενό – η αλλαγή γίνεται ήρεμα και συγκροτημένα: αναγνωρίζεται από όλη την Ευρώπη και κανείς έλληνας πολίτης δεν τρέχει στα σούπερ μάρκετ να πάρει εβαπορέ ή στα ΑΤΜ να βγάλει τις πενιχρές του αποταμιεύσεις αν υπάρχουν. Ούτε υπάρχουν ακυρώσεις τουριστών – το αντίθετο: όλοι θέλουν να δουν την ιστορική χώρα που αντιστέκεται ξανά, με ωριμότητα, αξιοπρέπεια και δημοκρατικό προσανατολισμό. 

Και παρουσιάζονται σαν τα σαλιγκάρια μετά την βροχή της δαιμονοποίησης, όλο και περισσότεροι νηφάλιοι συνομιλητές της προοδευτικής συμμαχίας με κορμό την Αριστερά, και στο εσωτερικό της χώρας και στο εξωτερικό, με σκοπό της επίτευξη εκείνης της προωθητικής προγραμματικής κυβερνητικής σύνθεσης που μπορεί να βγάλει την χώρα και τους ανθρώπους της από τον πάτο του πηγαδιού που την έρριξαν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. 

Το επόμενο διάστημα, ο χώρος του κέντρου, ο χώρος των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων θα διεκδικηθεί από την νέα προοδευτική συμμαχία. Και η Αριστερά καλείται να ενισχύσει τον ρεαλισμό και τις συμμαχίες της, αφού της έλαχε ο ιστορικός ρόλος να προτείνει και εφαρμόσει μια εναλλακτική της άδικης λιτότητας λύση, στην χειρότερα χτυπημένη μεταπολεμικά δυτική κοινωνία από μια διπλή κρίση: χρηματοπιστωτική και κομματική-πελατειακή ταυτόχρονα. Να γυρίσει τον τροχό της ιστορίας όπως είπε ο επικεφαλής της Α Τσίπρας. Με λογισμό, αμεσότητα και επάρκεια – γιατί η ανθρωπιστική κρίση επιδεινώνεται καθημερινά και δεν υπάρχει χρόνος για κομματικούς υπολογισμούς.