Τον Μάιο του 2012 μετά τις εκλογές η βουλή απαρτίστηκε από 108 βουλευτές της ΝΔ, 52 του ΣΥΡΙΖΑ, 41 του ΠΑΣΟΚ, 33 των ΑΝΕΛ, 26 του ΚΚΕ, 21 της ΧΑ και 19 της ΔΗΜΑΡ. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ τότε, πριν υπογραφεί το δεύτερο Μνημόνιο, αποφάσιζε να λάβει μέρος σε Κυβέρνηση όλων των κομμάτων, αυτή θα στηριζόταν από 108 συντηρητικούς βουλευτές (ΝΔ), πιθανόν 33 συντηρητικούς ή χωρίς σαφή προσδιορισμό  αν λάμβαναν μέρος και οι ΑΝΕΛ, και 103 ας πούμε της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς. Θα ήταν μάλλον μία κυβέρνηση με συντηρητικό μεν πρωθυπουργό (Σαμαράς) αλλά με ισορροπημένο προσανατολισμό. Για μην αδικούμε τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε η ΔΗΜΑΡ τόλμησε τότε να πάρει μέρος σε μία κυβέρνηση που θα είχε όντως και συντηρητικό πρωθυπουργό αλλά και συντηρητικό προσανατολισμό.

Οδηγηθήκαμε στις εκλογές του Ιουνίου που χρεώθηκαν μάλλον στην άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες και το αποτέλεσμα ήταν ΝΔ 129 βουλευτές, ΣΥΡΙΖΑ 71, ΠΑΣΟΚ 33, ΑΝΕΛ 20, ΚΚΕ 12, ΧΑ και ΔΗΜΑΡ 17. Έγινε λοιπόν κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ με την προσθήκη και της ΔΗΜΑΡ.
Κυβέρνηση με συντηρητικό πρωθυπουργό αλλά και με σαφή συντηρητικό προσανατολισμό μιας και το άθροισμα των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ ήταν λιγότερο από το μισό του συνόλου των βουλευτών της ΝΔ.

Εκλογές Ιανουάριος 2015: Ο ΣΥΡΙΖΑ φτάνει σε οριακή αυτοδυναμία με 149 βουλευτές και φτιάχνει μια σχετικά ισχυρή κυβέρνηση μαζί με τους βουλευτές των ΑΝΕΛ σαφώς με προοδευτικό πρωθυπουργό και προοδευτικό προσανατολισμό.

Παρόλα τα προβλήματα, τις αντεγκλήσεις, τις εσωτερικές διαφωνίες ο ΣΥΡΙΖΑ, με απώλεια αρκετών δικών του βουλευτών, αλλά με την στήριξη της ΝΔ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ και με μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία υπογράφει την νέα δανειακή σύμβαση, γίνεται η πρώτη χρηματοδότηση και παρότι διαθέτει ακόμη 118 βουλευτές και 8 με διφορούμενη διάθεση αλλά μάλλον συμπορευόμενους, έχει ήδη προγραμματίσει έκτακτο συνέδριο για την αναδιοργάνωσή του, ξαφνικά αποφασίζει να παραιτηθεί διεκδικώντας σε άμεσες εκλογές την αυτοδυναμία. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις δυστυχώς δεν επιβεβαιώνουν τις προβλέψεις. Αντίθετα δημιουργούνται και νέες αντιθέσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ.

Παρατήρηση πρώτη: Μήπως βλέπουμε το ίδιο έργο τρία χρόνια μετά. Ο ΣΥΡΙΖΑ να «πηγαίνει για μαλί και να βγαίνει κουρεμένος». Και στο μισό τους να επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα βγει ισχυρότερος από όσο ήταν πριν τις εκλογές.

Παρατήρηση δεύτερη: Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά δεν θέλει να κυβερνήσει. Αν το ήθελε θα φρόντιζε πριν τις εκλογές να πιέσει προς τη δική του κατεύθυνση για την ψήφιση νομοσχεδίων για τη ριζική αλλαγή της δομής και της λειτουργίας του κράτους (ανάπτυξη, παιδεία, υγεία, δημόσια διοίκηση κ.λπ.) που μόνιμα αναφέρονται αλλά ποτέ δεν υλοποιούνται. Πρέπει κανείς να είναι πολύ αφελής αν νομίζει πως αυτά τα νομοσχέδια, που πρέπει να θεραπεύσουν παθογένειες δεκαετιών και να συγκρουσθούν με θύλακες βαθιά ριζωμένους σε κάθε έκφανση της δημόσιας ζωής, είναι υπόθεση 151, άντε 160, ψήφων μιας Βουλής και όχι αποτέλεσμα πλατειάς συναίνεσης, κάτι που η προηγούμενη Βουλή μάλλον προσέφερε και με ισχυρό παράγοντα ένα αριστερό κόμα και που η καινούργια μάλλον δεν θα προσφέρει.

Παρατήρηση τρίτη: Από το 2010 κανένα κόμμα δεν άσκησε εξουσία, παρά μόνον προσπαθούσε να δείνει εξετάσεις για την εφαρμογή των μνημονίων, και όταν χρειαζόταν να ασκήσει εξουσία έπαιρνε πάντα τη γνώμη των «θεσμών» μη τυχόν και χρεωθεί το όποιο κόστος.

Συμπέρασμα: Μάλλον όλα τα κόματα ενδιαφέρονται περισσότερο για τη δική τους «καλοπέραση» παρά για τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών. Μάλλον η άσκηση εξουσίας πλέον είναι επάγγελμα παρά λειτουργία.

Το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς; Οργανωνόμαστε στην καθημερινότητά μας ή συνεχίζουμε να είμαστε βωρά στις διαθέσεις των εξουσιών επιμένοντας στην ατομικότητά μας και στο δόγμα «Έλα μωρέ εγώ θα τα καταφέρω καλύτερα μόνος μου, πού να μπλέκω με τους άλλους;» ταυτιζόμενοι απόλυτα με τη λογική των κομμάτων.