Για την τραγική υπόθεση του Νίκου Ρωμανού έχουν γραφτεί πολλά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα blogs και στα ειδησεογραφικά μέσα, ιντερνετικά και έντυπα. Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να προσθέσω εγώ, καθισμένη βολικά πίσω από μια οθόνη υπολογιστή, ώστε να εκφράσω την οδύνη και τον θυμό που νιώθω. Τις τελευταίες δυο τρεις μέρες, από τότε που χειροτέρεψε η υγεία του Νίκου και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου. Και δεν μπορώ να καταλάβω πως φτάσαμε σε αυτό το χάλι ως κοινωνία αλλά και ως συντεταγμένο κράτος. Από πότε άρχισε να μας χαρακτηρίζει τέτοια αναλγησία, τέτοια εκδικητικότητα, τέτοια εγκληματική αδιαφορία για τη ζωή ενός παιδιού; Ενός παιδιού που, έστω και εσφαλμένα, έστω και αντικοινωνικά, επέλεξε έναν ακραίο τρόπο να εκφράσει την οργή του για τον παιδικό φίλο που ξεψύχησε στα χέρια του χτυπημένος από σφαίρα αστυνομικού. Ενός παιδιού που θα μπορούσε να είναι ο γιός μου, ο γιός σου, ο γιός του καθενός από εμάς.

Ads

Αναλογίζομαι τον εαυτό μου στη θέση της μάνας του Νίκου και μου κόβεται η ανάσα. Να βλέπω το παιδί μου να αργοπεθαίνει και να μην ξέρω τι να κάνω για να το σώσω. Να προσπαθήσω να τον πείσω να φάει – τίποτα και κανείς τους δεν αξίζει να χάσει εκείνος τη ζωή του – ή να σταθώ σιωπήλη δίπλα του και να σεβαστώ την δύναμη και το τσαγανό του, που έριξε μια μούντζα σε όλους αυτούς και στο σάπιο σύστημα που εμείς σκύβουμε το κεφάλι ντροπιαστικά; Να φωνάξω και να ικετέψω, να πέσω στα γόνατα και να παρακαλέσω κάποιον από όλους αυτούς που έχουν τη ζωή του παιδιού μου στα χέρια τους να φανούν επιτέλους άνθρωποι, να θυμηθούν ότι μιλάμε για τη ζωή ενός 20χρονου που ήδη τιμωρείται σκληρά για τις πράξεις του ή να μην καταδεχτώ να πέσω στο επίπεδό τους όπως δεν καταδέχεται ούτε το παιδί μου;

Να απειλήσω όλους εκείνους που αρνούνται στον γιό  μου το δικαίωμα στη μάθηση – που του παρέχει ο νόμος – ότι, αν πάθει κάτι, θα καεί όχι μόνο η Αθήνα αλλά η Ελλάδα ολόκληρη, ότι η κοινωνία, στο χάλι που την έχουν καταντήσει δεν πρόκειται να αντέξει τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου, τον θάνατο του παιδιού μου που προκάλεσε η κρατική εκδικητικότητα και αναλγησία, η εγκληματική αδιαφορία των μηχανισμών της Δικαιοσύνης ή να περιμένω στωϊκά με την ελπίδα ότι κάτι θα τους κάνει να δουν την αλήθεια εστω και τώρα και να κινηθούν πριν να είναι πολύ αργά; Να παρακαλέσω τους γιατρούς να τον σιτήσουν υποχρεωτικά ό, τι και να λένε οι διεθνείς συμβάσεις περί βασανισμού απεργών πείνας – τι με νοιάζουν άλλωστε εμένα όλα αυτά, εγώ θέλω το παιδάκι μου να ζήσει, να μην πεθάνει έτσι θυμωμένο και πικραμένο από όλους όσους τον πρόδωσαν ή τον διέψευσαν – ή να κάνω την καρδιά μου κάτι πιο σκληρό και από την πέτρα και να σεβαστώ την απόλυτη άρνησή του να σιτησθεί μέχρι ή να κερδίσει στο νόμιμο αίτημά του ή να πεθάνει;

Γνωρίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι – τους έχω δεί άλλωστε στο διαδίκτυο που επιτρέπει κάθε μορφής χυδαιότητα και που όλα τα ισοπεδώνει και τα συγχωρεί – που θα μου έλεγαν ας πρόσεχα, ας μην είχα αναθρέψει έτσι το παιδί μου, ας μην είχε κάνει ένοπλη ληστεία κι ας μην είχε εγκληματίσει… Όμως θα τους έλεγα να μην ξεχνούν πριν ρίξουν «τον πρώτο λίθο» – γνώρισμα των απανταχού ύπουλων υποκριτών – ότι η «τρομοκρατία» έχει πολλά πρόσωπα και ότι αν ποτέ η κοινωνία των ευσεβών και νομοταγών πολιτών θέλει να ξαναεντάξει τον «αναρχικό» γιό μου στους κόλπους της, χρειάζεται να εκφράσει κατανόηση για τον θυμό του, χρειάζεται να βρει τρόπο να του δείξει ότι υπάρχει ισοτιμία και δικαιοσύνη, χρειάζεται να τον κάνει να πιστέψει ότι η βία και η εκδίκηση δεν είναι πολιτική επιλογή. Θα τους έλεγα να αναλογισθούν ότι αν το δικό μου το παιδί είναι τόσο ένοχο για τις πράξεις που διέπραξε στα 16 του ή για την ιδεολογία του τότε το σκληρό κράτος της διαπλοκής και της διαφθοράς αλλά και οι βάναυσοι μηχανισμοί καταστολής του τι ευθύνη φέρουν γι’ αυτό;

Ads

Αυτό που συμβαίνει είναι νροπή και όνειδος για όλους μας. Τι να περιμένει όμως κανείς από αυτά τα ανθρωπάκια που γυρίζουν από τα εξωτερικά με την ουρά κάτω από τα σκέλια, υποτακτικοί και υποδουλωμένοι στην τρόϊκα και τους δανειστές; Πως να αντέξουν οι δειλοί και φοβισμένοι το θάρρος ενός 20χρονου νέου που τους φτύνει κατάμουτρα και τους φέρνει αντιμέτωπους με την δική τους εγκληματική ανικανότητα και αδυναμία; Μόνο η εκδίκηση έμεινε στους «νόμιμους» τρομοκράτες για να τιμωρήσουν τον Νίκο που τόλμησε να τους αντισταθεί…