«Ούτε μέσα τους θέλουμε, ούτε να τους διώξουμε μπορούμε», είναι στην πράξη το σύνθημα της πολιτείας για τους μετανάστες, όπως το διατυπώνει στο tvxs.gr ο αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου Δημήτρης Χριστόπουλος.  Ο ίδιος χαρακτηρίζει, εκτός από απάνθρωπη, άσκοπη την κράτηση των μεταναστών οι οποίοι εισέρχονται παράνομα στη χώρα από τα σύνορα του Έβρου. Επιπλέον, διαπιστώνει απραξία αναφορικά με τις συνθήκες στο κέντρο της Αθήνας και αποδομεί την αλλαγή της Συνθήκης του Δουβλίνου ως πανάκειας.

Ads

Ποια είναι η στρατηγική του ελληνικού κράτους ως προς τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τα κύματα μετανάστευσης, κατά βάση προερχόμενα από την Ανατολή;
 
Δεν υπάρχει μία προφανής στρατηγική αλλά μία στρατηγική η οποία «διαβάζεται» μέσα από τις «γραμμές». Ουσιαστικά, φτιάχτηκε εκ του αποτελέσματος, εξαιτίας της ανυπαρξίας πολιτικής βούλησης αλλά και της διαχειριστικής ανικανότητας των ελληνικών διοικήσεων να θέσουν σε μια σχετική τάξη αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα με την παράνομη μετανάστευση. Αυτή η στρατηγική αποτελεί μία μίξη του εξής συνθήματος: ‘Ούτε μέσα τους θέλουμε, ούτε να τους διώξουμε μπορούμε’. Ως εκ τούτου, φτάσαμε να αντιμετωπίζουμε μία κατάσταση κατά την οποία το ελληνικό κράτος «φωνάζει» στην πράξη, κυρίως προς τους εταίρους της ΕΕ, ότι μέσα στην όλη του χρεοκοπία, έχει ακόμη μία: τη μεταναστευτική χρεοκοπία. «Λέει» με άλλα λόγια: ‘Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για τους μετανάστες. Όσο δεν ασχολείστε εσείς, εγώ θα είμαι εδώ και θα προσθέτω μία ακόμη χρεοκοπία στο κοντέρ μου’.
 
Ανάμεσα σε άλλα, έχετε χαρακτηρίσει άσκοπη την κράτηση των μεταναστών στα κέντρα του Έβρου.
 
Τη θεωρώ, καταρχάς, απάνθρωπη, με την έννοια ότι στην Ελλάδα έχουμε ένα θύλακα παρασωφρονισμού, αδιανόητου για κράτος του 21ου αιώνα. Ένα θύλακα στον οποίο παραβιάζονται τα στοιχειώδη δικαιώματα, γεγονός το οποίο παραδέχονται όλοι, και οι ίδιοι οι αστυνομικοί. Ωστόσο, θέλω να επισημάνω εδώ ότι ο εξευτελισμός της ανθρώπινης αξίας είναι και άσκοπος. Ο εγκλεισμός αποτελεί μία παραβίαση του δικαιώματος του ανθρώπου να κινείται ελεύθερα. Σύμφωνα με το σωφρονιστικό κώδικα, ο κρατούμενος στερείται μόνο αυτού του δικαιώματος και κανενός άλλου. Εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο οι κρατούμενοι να στερούνται όλων των δικαιωμάτων τους και στο τέλος να μη στερούνται του δικαιώματος να κυκλοφορούν ελεύθερα, καθώς φεύγουν ελεύθεροι και μεταβαίνουν στην Αθήνα.
 
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο τι συμβαίνει; Εθελοτυφλεί η ΕΕ; Έχει άλλον προσανατολισμό;
 
Μέσα στην «τρικυμία» που διέπει σήμερα τις σχέσεις της με τον ευρωπαϊκό νότο και ειδικά με την Ελλάδα, απλώς παρακολουθεί την κατάσταση και φοβάται μη τυχόν οποιαδήποτε κίνηση στην κατεύθυνση βελτίωσης της κατάστασης, ή στην κατεύθυνση της ισοβαρούς κατανομής των μεταναστευτικών πληθυσμών, αυξήσει με δραστικό τρόπο τις μεταναστευτικές ροές προς τον ευρωπαϊκό βορά. Διότι η ΕΕ έχει και η ίδια τις δικές της πολιτικές σκοπιμότητες. Αφήνει κάπως την κατάσταση, προσπαθώντας εν μέρει να την καλλωπίσει με διάφορα κονδύλια τα οποία όντως διατίθενται για κέντρα φιλοξενίας, κράτησης κλπ αλλά από την άλλη μεριά δεν αξιοποιούνται με ευθύνη του ελληνικού κράτους.
 
Όσον αφορά στο ζήτημα του φράχτη στον Έβρο;
 
Η κατασκευή του φράχτη έχει δημοπρατηθεί και υποτίθεται ότι κάποια στιγμή θα προχωρήσει. Η Σουηδή αρμόδια Επίτροπος έχει δηλώσει ότι το πρόβλημα δεν λύνεται με το φράχτη. Σημειωτέον, αν υπάρχει σε κάτι σχετικό ενδιαφέρον από τη πλευρά της ΕΕ, αυτό δεν είναι ανθρωπιστικού αλλά λογιστικού τύπου, με την έννοια: ‘να μη ξοδέψουν αυτοί οι Έλληνες τα λεφτά τους πάλι τζάμπα’.
 
Τι βλέπετε να γίνεται με τις συνθήκες στο κέντρο της Αθήνας, οι οποίες ασφαλώς αφορούν και τους Έλληνες και τους μετανάστες κατοίκους του;
 
Προσωπικά, δεν βλέπω απολύτως τίποτα. Υποτίθεται πως δημιουργήθηκαν επιτροπές, ότι ο δήμαρχος προεκλογικά είχε δεσμευτεί για πρωτοβουλίες όπως η προώθηση ενός συστήματος καταγραφής αυτών των ανθρώπων κλπ. Παρατηρείται μόνο μία συνεχής ρητορική η οποία αναπαράγεται και, μάλιστα, συχνά με έναν εντελώς ξενοφοβικό τρόπο σε ό,τι αφορά το ζήτημα του κέντρου.
 
Υπάρχει κάποια εξέλιξη με το ζήτημα της συνθήκης του Δουβλίνου;
 
Η συνθήκη του Δουβλίνου χρησιμοποιείται από όλους ως πασπαρτού, ωστόσο, αφορά μόνο τους αιτούντες άσυλο οι οποίοι αποτελούν ένα μικρό ποσοστό των ανθρώπων που αυτή τη στιγμή διέρχονται τα σύνορα παράνομα. Αποτελεί μόνο ένα από τα πολλά προβλήματα. Ακόμη και αν καταργηθεί, δεν θα αλλάξει κάτι.