Πρέπει να συνεργαστούμε ως Έλληνες πέρα από τις οποιεσδήποτε διαφορές, που σαφώς υπάρχουν. Διότι, επιμένω, ζούμε σε πόλεμο. Κανονικό παγκόσμιο πόλεμο, που ανάλογα με την αντοχή του το κάθε κράτος, πορεύεται“, η κορυφαία μουσική ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός Δήμητρα Γαλάνη, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη με αφορμή τις κρίσιμες επερχόμενες εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012, συμμετέχοντας στην ακτιβιστική Έρευνα για την Κρίση που δημοσιεύεται στο tvxs από το 2010.

Ads

Δ.Γ.: Κάθομαι και παρατηρώ, είτε βρίσκομαι στην Ελλάδα, είτε σε ένα ταξίδι στο εξωτερικό (όπου μπορείς και βλέπεις τα πράγματα σχετικά αποστασιοποιημένα και ψύχραιμα) και έχω την αίσθηση ότι έχει ξεκινήσει ένα κατάμαυρο σύννεφο να σκεπάζει σιγά – σιγά την Ευρώπη και όλη την ανθρωπότητα. Όπως αποτυπωνόταν, θυμάμαι, σε κάποιες παλιές ασπρόμαυρες ζωγραφιές, η επέκταση του φασισμού στον Β΄Παγκόσμιο.

Και από όπου περνάει, ξαφνικά, αρχίζουν να καταρρέουν οι οικονομίες η μία μετά την άλλη! Το ένα κράτος μετά από το άλλο. Έτσι χωρίς καμία διάκριση. Δεν πρέπει να μείνει τίποτα όρθιο!

Ισλανδία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Πορτογαλία,  Ισπανία, Ιταλία, Βέλγιο και λίγο Γαλλία κοκ. Και έπεται συνέχεια. Όλοι πρέπει να ζούμε κάτω από από αυτή την τρομοκρατία… Τώρα μας λένε ότι και η Κύπρος αλλά και η Ισπανία κινδυνεύουν να μπουν στον έλεγχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Πράγματα, δηλαδή, τελείως παράλογα! Πώς γίνεται, ενώ, μέχρι σήμερα, η οικονομία της Κύπρου, ήταν μια υγιής οικονομία, ξαφνικά να καταρρέει;

Πως γίνεται να χρεοκοπεί η Ισπανία; Πώς, εν μία νυκτί, δημιουργήθηκαν αυτά τα προβλήματα; Πως γίνεται κάποιοι “οίκοι” να εξαφανίζουν λαούς και κράτη ολόκληρα; Πώς εξηγούνται λογικά αυτά τα πράγματα;
Πρέπει να είσαι πολύ βλαξ, για να πιστέψεις ότι τα προβλήματα δημιουργήθηκαν επειδή δεν βγαίνουν τα νούμερα, ή επειδή εδώ στην Ελλάδα ήμασταν σπάταλοι ή ακόμα και πολύ σπάταλοι…

Μα τι λέμε τώρα! Είναι ένα παραμύθι, ένα χθόνιο σχέδιο, ή μια απύθμενη ανικανότητα…;

Στην Ελλάδα, επειδή ήταν όλα “ξέφραγα” και δεν υπήρχε κράτος και καμία οργάνωση, στην αρχή μουδιάσαμε και κατεβάσαμε το κεφάλι μπροστά στην κατάντια μας όταν διαπιστώσαμε, όλοι πλέον, ότι δεν λειτουργούσε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια. Μας βρήκαν, λοιπόν σε αυτή την κατάσταση, και έτσι μπόρεσαν να κάνουν πάνω μας έναν βάρβαρο και σκληρό πειραματισμό.

Δεν υπάρχει, πλέον, η παραμικρή αμφιβολία γι αυτό. Διάλεξαν ένα μικρό κράτος, ένα μόρφωμα κράτους θα έλεγα, το οποίο, μάλιστα, οι ίδιοι έβαλαν το χεράκι τους και το “έστησαν” έτσι, για να δουν ποιές θα είναι οι ανοχές και οι αντοχές της κοινωνίας και για να κερδίσουν χρόνο κατά τη γνώμη μου. Βρήκαν βέβαια “εξαιρετικούς” συνεργάτες σε αυτό τα γνωστά πρόσωπα των κομμάτων εξουσίας…

Μπορεί να υπάρχουν πολλά που μας κάνουν να τραβάμε τα μαλλιά μας ή να ντρεπόμαστε για το  πώς καταντήσαμε έτσι. Πώς δηλαδή δώσαμε εμείς το δικαίωμα σε αυτούς τους ανθρώπους να μας κυβερνούν γιατί τους ανεχτήκαμε ή κάναμε τα στραβά μάτια ή αδιαφορήσαμε. Υπάρχουν πολλά, που έγιναν και είναι λάθος, και τα οποία πρέπει να μας σοκάρουν τόσο,  ώστε να μας αναγκάσουν να ξαναβρούμε τους εαυτούς μας και να λειτουργήσουμε φυσιολογικά σαν άνθρωποι και σαν ώριμοι πολίτες. Αυτά, όντως, ισχύουν και είναι εσωτερικά μας προβλήματα τα οποία είμαι σίγουρη ότι θα καταφέρουμε να τα λύσουμε.

Αλλά, το άλλο κομμάτι, που έχει να κάνει με τη διεθνή συγκυρία, είναι κάτι, που νομίζω, ότι, κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει! Κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποια θα είναι η εξέλιξη της Ευρώπης, εκτός από αυτούς που την οδηγούν, εκεί όπου την οδηγούν.

Η κατάσταση είναι πολύ τεταμένη και από ότι φαίνεται κι αυτοί, όμως, έχουν χάσει τον μπούσουλα. Ασχολούνται με μας, μόνον όποτε χρειάζονται έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να πούνε ότι κάποιος φταίει… Στου κασίδη το κεφάλι, δηλαδή. Έτσι μας χρησιμοποιούν, αντί να κοιτάνε τις πομπές τους και την εγκληματική ανικανότητα τους, μια και από ότι φαίνεται δεν γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι που θα τους βγάλει… Όλα έχουν γίνει αριθμοί και οι άνθρωποι αόρατοι…

Κάθομαι και παρακολουθώ, θα έλεγα σχεδόν μαζοχιστικά, αυτές τις συζητήσεις στα τηλεοπτικά πάνελ, με διάφορους εκπροσώπους των κομμάτων, που ο καθένας λέει τα δικά του και άκρη δεν βγαίνει. Και αναρωτιέμαι: αυτό είναι το θέμα μας τώρα; Οι ίδιες στερεότυπες ερωτήσεις «και τι θα κάνετε αν σας αρνηθούν;» και ο άλλος να απαντά «να σας εξηγήσω…» και στη συνέχεια τίποτα… Ή το άλλο “Μέσα ή έξω από την Ευρώπη”, “ευρώ ή δραχμή” λες και ξέρουν και οι ίδιοι που ρωτούν… Συνεχώς τα ίδια! Διότι κανείς, βέβαια, δεν ξέρει τι θα συμβεί! Και όμως, επιμένουν να βγαίνουν στις τηλεοράσεις και να μη λένε τίποτα.

Ας ησυχάσουν λίγο. Ας μη μιλήσουνε για λίγο μήπως και “ακούσουν” αυτό που στη πραγματικότητα συμβαίνει στον κόσμο.

Αλλά βλέπεις, άλλο που δεν θέλουν τα κανάλια της διαπλοκής και των συγκεκριμένων συμφερόντων. Η σύγχυση και ο πανικός να μεγαλώνουν και ο κόσμος, κάτω από αυτή την επήρεια, να πηγαίνει για να ψηφίσει.
 
Κρ.Π.: Δηλαδή, με λίγα λόγια, λέτε, πως αυτή η κρίση που ζούμε, είναι μία εκ βάθρων αλλαγή, που δεν γνωρίζουμε τα αποτελέσματά της, η οποία αφορά όλη την Ευρώπη, αν όχι όλο τον κόσμο, και η Ελλάδα είναι το σύμπτωμα που την ανέδειξε;
 
Δ.Γ.: Ναι, έτσι πιστεύω ότι είναι. Το πρόβλημα είναι του συστήματος και η Ελλάδα ένα σύμπτωμα, το οποίο μάλιστα το αντιμετωπίζουν δίνοντας μία εντελώς πειραματική θεραπεία, χωρίς να τους ενδιαφέρει και πολύ αν  θα πεθάνει ο ασθενής ή όχι. Και αυτό είναι ανήθικο και πρέπει να μας ταρακουνήσει…

Σ’ αυτές τις περιστάσεις πρέπει αν είναι δυνατόν να γίνουμε όλοι ένα (μιλώ πάντα για το υγιές κομμάτι της κοινωνίας μας και του πολιτικού μας κόσμου) και με κοινωνική και συλλογική ευθύνη να πορευτούμε μαζί και μάλιστα αν είναι δυνατόν σε απόλυτη συνεννόηση.

Να αναπτύξουμε μία κοινή στρατηγική αντιμετώπισης. Να μπορούσε να υπάρχει δηλαδή μία συνεννόηση, απλά με ένα νεύμα, ένα “κλείσιμο του ματιού”, ώστε ενωμένοι να βρεθούμε απέναντι σε αυτόν τον φασισμό, τη χούντα του άπληστου κέρδους! Και να ελιχθούμε σωστά… Αυτό πρέπει να κάνουν οι πολιτικοί μας και αυτό το μήνυμα πρέπει να στείλουμε και εμείς στους άλλους λαούς της Ευρώπης και μαζί τους να αγωνιστούμε για να τελειώσουμε κάποτε με αυτόν τον εφιάλτη…
 
Κρ.Π.: Αν δεν κάνω λάθος, η συνεργασία και η αλληλεγγύη όπως και ο προβληματισμός για το «όλοι μαζί να δούμε τι θα κάνουμε» εκφράστηκε πρώτα στο Σύνταγμα με την Άμεση Δημοκρατία, και από τον Σύριζα, κατόπιν, για την ενότητα της Αριστεράς (συμπτωματικά, βγήκε και μία διαφήμιση που λέει, ελάτε να συνεργαστούμε όλοι μαζί…) Πιστεύετε ότι είναι το κοινό αίσθημα; Γιατί μέχρι στιγμής, δεν βλέπουμε έμπρακτη συσπείρωση προς αυτή την κατεύθυνση…
 
Δ.Γ.: Ναι έτσι είναι. Η συνεργασία και η συλλογική συνείδηση χρειάζονται τώρα περισσότερο παρά ποτέ! Πιστεύω ότι ο κόσμος το έχει καταλάβει αυτό και το ελπίζει. Το φωνάζει άλλωστε με την ψήφο του. Για να γίνει αυτή η πρόσκληση όμως πιστευτή και για να ανταποκριθεί ο κόσμος, πρέπει να γίνει μέσα από καθαρούς ανθρώπους και πολιτικούς.

Όλη αυτή η κάστα των “μολυσμένων” από τη διαπλοκή πολιτικών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, όλο αυτό το αρρωστημένο περιβάλλον, πρέπει να σιωπήσει και να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Εδώ είναι όμως που τρελλαίνεται κανείς βλέποντας τα ίδια πρόσωπα που έσυραν τη χώρα σ’ αυτή τη περιπέτεια, να βγαίνουν και να έχουν το θράσσος να μιλούν και μάλιστα να μιλούν ακόμα και για….  επαναδιαπραγματεύσεις.

Και επειδή ξέρουν, ότι δεν έχουν πλέον καμία αξιοπιστία ούτε εντός αλλά και ούτε εκτός της χώρας, αρκούνται στο να ενσπείρουν τον πανικό και τη καταστροφή. Και ο κόσμος φοβάται και μπερδεύεται. Και όταν φοβάσαι κλείνεσαι και κοιτάς φοβικά μόνο τα του οίκου σου. Είναι λογικό και ανθρώπινο. Μήπως όμως θα έπρεπε να τους γυρίσουμε πίσω αυτόν τον φόβο?

Σήμερα περισσότερο από ποτέ ο καθένας πρέπει να σκεφτεί καθαρά, χωρίς επιρροές, τι πραγματικά θέλει και ανάλογα να πράξει στις ερχόμενες εκλογές. Τέρμα το κρυφτούλι και τα δήθεν. Ο καθένας πρέπει να ταχθεί με αυτό που πιστεύει και αισθάνεται ότι πραγματικά τον εκπροσωπεί.

Εμείς, σαν δημόσια πρόσωπα, οφείλουμε να επηρεάσουμε τον κόσμο βοηθώντας τον απλά να καταλάβει και να μη φοβηθεί να καταθέσει την αλήθεια του, όποια κι αν είναι αυτή. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε γρήγορα αυτό που θέλουμε, διότι είμαστε σε πόλεμο.

Θέλω να ελπίζω, πως, όποιες διαφορές κι αν υπάρχουν, κάποια στιγμή θα αποφασίσουμε να συνασπιστούμε απέναντι στον εχθρό. Στον πόλεμο, δηλαδή, δεν υπήρχαν αυτές οι διαφορές, ανάμεσα στους ανθρώπους. Στον πόλεμο ήμασταν όλοι μαζί, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Όλοι έκαναν αντίσταση, εκτός από τους συνεργάτες των στρατευμάτων κατοχής δηλαδή τους μαυραγορίτες, τους δωσίλογους και τους ρουφιάνους….
 
Κρ.Π.: Δυστυχώς, τώρα δεν είμαστε ένα… Μιλάτε για το σημαντικότερο όλων, ίσως, αυτή τη στιγμή. Δηλαδή, ότι πρέπει να συνεργαστούμε ως Έλληνες.
 
Δ.Γ.: Ναι, πρέπει οπωσδήποτε. Είτε έχουμε καταλάβει, όσοι έχουμε καταλάβει, είτε δεν έχουμε καταλάβει, πρέπει να συνεργαστούμε ως Έλληνες πέρα από τις οποιεσδήποτε διαφορές, που σαφώς υπάρχουν.

Διότι, επιμένω, ζούμε σε πόλεμο. Κανονικό παγκόσμιο πόλεμο, που ανάλογα με την αντοχή του το κάθε κράτος, πορεύεται.

Πριν λίγες μέρες ήμουν στο αεροδρόμιο στη Λισσαβώνα, και με ρώτησε ένας αστυνομικός που έκανε έλεγχο στα διαβατήρια  «Ελληνίδα, ε;», λέω «ναι», μου λέει «τι γίνεται, εκεί, σε σας;», του απαντώ, “να στο πώ με μία λέξη; Χάλια”! Και μου απαντά με ένα πολύ θλιμμένο ύφος «και εδώ τα ίδια και χειρότερα !».

Κι ήταν ένας αστυνομικός… Ένα νέο παιδί. Οι άνθρωποι εκεί, μέσα στην απελπισία τους, έχουν ξεχάσει, θέσεις, αξιώματα και εξουσίες. Είναι πάνω απ’ όλα άνθρωποι και συμπάσχουν. Αυτός είναι ο πολιτισμός τους.

Πρέπει, λοιπόν, και εμείς κάποτε να σταματήσουμε τη “φαγωμάρα” μεταξύ μας. Χάνουμε την ενέργεια μας που αυτή τη στιγμή μας είναι απολύτως απαραίτητη για να είμαστε γεροί, και έτοιμοι για τα πάντα!

Παράλληλα να θυμόμαστε ποιά είναι η δύναμή μας. Και η δύναμή μας είναι, ότι, είμαστε μια μικρή, μεν, χώρα, αλλά σε μια εξαιρετικά ανθρώπινη κλίμακα, με φυσικό πλούτο, μια αγροτική χώρα που μπορεί να ζει από αυτά που παράγει και από αυτά που θα παράξει μελλοντικά. Είμαστε μια χώρα που γεννάει μυαλά μαστόρων σε πάρα πολλές τέχνες και επιστήμες.

Πιστεύω ότι για όλα υπάρχει μια λύση αρκεί να δει κανείς τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Οι ανθρώπινες ζωές όμως που χάνονται κάθε μέρα δεν έρχονται πίσω. Και η ακύρωση της ελπίδας των νέων ανθρώπων είναι στυγνό έγκλημα εκ προμελέτης! Και δεν μιλάω μόνο για την Ελλάδα. Μιλάω για όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Επιτέλους, απέναντι σε αυτό, πρέπει να ενωθούμε και να μη το επιτρέψουμε! Να είμαστε απόλυτα ενωμένοι, με μυαλό, με σκέψη και ψυχραιμία όσο μπορούμε. Έχοντες (δεν μιλάω για τους κατέχοντες…)  ή μη έχοντες, χρειάζεται να είμαστε ενωμένοι, διότι όλοι τελικά βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Άλλος τώρα, άλλος αργότερα!
 
Κρ.Π.: Ίσως, είστε ο πρώτος άνθρωπος που το εκφράζει δημόσια και τόσο ξεκάθαρα…
 
Δ.Γ.: Πιστεύω ότι για να είσαι ανεξάρτητος και αυτόνομος, όσο γίνεται, πρέπει να είσαι ώριμος. Οι κοινωνίες πρέπει να ωριμάσουν και να αντιδράσουν επιτέλους ενήλικα. Η ελευθερία δεν κατακτάται έτσι εύκολα. Η ελευθερία και η αυτονομία έχουν υποχρεώσεις. Και τί σημαίνει ενήλικες; Ότι μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, ισότιμα, και να δούμε τι μας συμφέρει να κάνουμε για το καλό μας. Αυτό σημαίνει ενηλικίωση: Ανάληψη ευθυνών!

Και όχι να λέμε ότι φταίει κάποιος άλλος, συνέχεια. Μας βολεύει πάρα πολύ αυτό! Και κάνουμε όλοι τα στραβά μάτια μπροστά στην αθλιότητα της παγκόσμιας απληστίας.
 
Κρ.Π.: Σε σχέση με την συνεργασία, πρακτικά τι θα είχατε να προτείνετε;
 
Δ.Γ.: Οι εκλογές είναι ένα γεγονός, το οποίο έχει πάρει το δρόμο του. Θεωρώ ότι ενδεικτικό της ωριμότητάς μας σαν λαός, θα είναι να πάψουμε να εκφραζόμαστε μικροκομματικά. Αντίθετα, πρέπει να καταλάβουμε σε τι κατάσταση βρισκόμαστε. Πρέπει να καταλάβουμε επίσης ότι, τα πάσης φύσεως μηντιακά μηνύματα, ως διλλήματα, είναι για τα σκουπίδια!

Έχουμε καταλάβει πλέον τη σοβαρότητα της κατάστασης και είναι στο χέρι μας να κοιτάξουμε μπροστά και να αποφασίσουμε ότι όλα πρέπει να αλλάξουν! Αυτό θέλει χρόνο αλλά τώρα πρέπει να γίνει η αρχή!

Νομίζω, ότι ο ελληνικός λαός με την πρώτη ψήφο του, είπε, “καθαρίστε μου τον τόπο από τη βρώμα και την δυσωδία! Κι αυτό πρέπει να συνεχίσει να λέει!

Είμαι σίγουρη, ότι όλοι ξέρουμε, ότι ο ο επόμενος ηγέτης αυτής της χώρας, θα είναι εκείνος που θα πει “Καθαρίζω τον τόπο! Και από κει και έπειτα ζητάω από όλους να βοηθήσουν!” Αν δεν συμβεί αυτό, δεν θα πεισθεί κανένας να βοηθήσει. Διότι, είναι άλλο να ζητήσει από τον χαμηλοσυνταξιούχο και τον χαμηλόμισθο, ένας «καθαρός» πολιτικός να κάνει κάποιες θυσίες για ένα διάστημα, και άλλο να του το ζητήσει ένας αναξιόπιστος πολιτικός, που τον έχει ξεγελάσει επί σειρά ετών και που τον έφερε στην εξαθλιωμένη κατάσταση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή!
 
Κρ.Π.: Βέβαια, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ελλήνων που ψηφίζει τα δύο αυτά κόμματα.
 
Δ.Γ.: Υπάρχει ακόμα η σκιά των πελατειακών σχέσεων αλλά σε πολύ μικρό βαθμό. Υπάρχει και ένα μέρος των ελλήνων που ακόμη ψηφίζει για… άσχετους λόγους: Από απόλυτα ιδιοτελείς, και αντιδραστικούς, ή χαζούς, μέχρι επικίνδυνους από… εγκεφαλική βλάβη. Ασφαλώς υπάρχει και αυτό! Αλλά, η κυρίαρχη τάση είναι: Καθαρίστε μας τον τόπο!
 
Κρ.Π.: Σε αντίθεση, με τις ηγεσίες των κομμάτων, ο κόσμος καταλαβαίνει, νομίζετε, περισσότερο, ότι υπάρχει αυτή η ανάγκη της συνεργασίας, και για άλλη μια φορά είναι υπεράνω των ηγεσιών του και των κυβερνήσεών του; Και, ίσως να μην θέλει «κομματάρχες αρχηγούς» αλλά μία διακυβέρνηση συνεργασίας;
 
Δ.Γ.: Από το ένστικτο της επιβίωσης είναι πιο μπροστά ο κόσμος, γιατί ο κόσμος υποφέρει… Όσο για το θέμα των αρχηγών, δεν είναι αν είσαι αρχηγός, αλλά τι είδους αρχηγός είσαι. Υπάρχουν οι αρχηγοί που καμώνονται τους αρχηγούς, και υπάρχουν και οι αρχηγοί που έχουν γεννηθεί ηγέτες.

Όταν ένας λαός εναποθέτει την ελπίδα του στον όποιον αρχηγό, η στοιχειώδης ηθική –και είναι νομοτελειακό αυτό- είναι να νιώθει και να φέρει αυτή τη τεράστια ευθύνη! Αυτή τη στιγμή ο λαός θέλει να πάρουν την ευθύνη όλοι όσοι είναι καθαροί μέσα από συνεργασίες που είναι απαραίτητες για να είναι αυτή η ευθύνη συλλογική.
 
Κρ.Π.: Είμαστε όλοι Έλληνες, είμαστε όλοι ένα σύστημα… Είμαστε όλοι ένα… Αυτό δεν εννοούσαν και εκείνοι που διαδήλωσαν υπέρ των Ελλήνων σε όλη την Ευρώπη; Ότι, δηλαδή, τα προβλήματα των Ελλήνων, είναι και δικά τους, και τους αφορούν;
 
Δ.Γ.: Αυτό πρέπει να συμβεί περισσότερο από ποτέ. Διότι, αν δεν αντιδράσει η ανθρωπότητα, αυτό το σκοτεινό 0.001% της, θα συνεχίσει τη δουλειά του ανενόχλητο! Είτε αυτό λέγεται ενέργεια, είτε αυτό λέγεται πετρέλαιο, είτε αυτό λέγεται φυσικό αέριο, είτε αυτό λέγεται γενικά απληστία . Θα συνεχίσουν!

Δεν τους ενδιαφέρει η ανθρώπινη υπόσταση. Μπορούμε λοιπόν να είμαστε όλοι μαζί; Μπορούμε να είμαστε ένα; Μπορούμε να είμαστε απέναντι στο κακό, όλοι μαζί σαν μία γροθιά; Σαφώς και δεν είμαστε όλοι ίδιοι, και δεν έχουμε όλοι τα ίδια συμφέροντα. Αλλά υπάρχει ένα κοινό σημείο, απέναντι σε ένα πόλεμο. Στον πόλεμο, δεν είναι ενωμένοι οι άνθρωποι; Ε, έτσι πρέπει να κάνουμε και τώρα!

Και κάτι ακόμα πολύ σοβαρό. Η ώρα που πας και ψηφίζεις, που κλείνεσαι σε ένα παραβάν και είσαι μόνος σου, εκείνη την ώρα, που είναι η αποθέωση της Δημοκρατίας, καλείσαι να πάρεις την ευθύνη της πράξης σου. Εκείνη την ώρα είσαι μόνος. Δεν είσαι ούτε με την παρέα σου, ούτε αγκαλιά με την τηλεόραση και το κάθε διαπλεκόμενο κανάλι που σου έχει κάνει το κεφάλι «να!», προσπαθώντας να σε επηρεάσει… Εκείνη την ώρα είσαι μόνος σου, αντιμέτωπος με το μέλλον το δικό σου και των παιδιών σου!

Θέλω να πιστεύω ότι είμαστε ένας λαός άξιος και δεν είμαστε χαμένοι.
Και ότι, ήδη, το έχουμε κάνει το πρώτο βήμα.
Ας το ολοκληρώσουμε!

—
*φωτογραφία: Λίλα Σωτηρίου