Η πρόεδρος της Βουλής πήρε πολύ τοις μετρητοίς τη θέση της, μη γνωρίζοντας όμως πως στην Ελλάδα δεν πρέπει να τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς, που λέει και ο σοφός λαός. Χρειάζεται μέτρο. Το μέτρο της πολιτικής.

Ας αρχίσουμε από τα βασικά: πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Η αίσθηση της συγκυρίας. Ο πρόεδρος της Βουλής τηρεί βεβαίως τον κανονισμό, λαμβάνει αποφάσεις που έχουν κανονιστικό υπόβαθρο, αλλά είναι ταυτόχρονα μέρος του πολιτικού συστήματος και μάλιστα κορυφαίο. Επομένως οι αποφάσεις του μοιραία συνυπολογίζονται στην πολιτική αρένα ως πολιτικές αποφάσεις, όχι ως ετυμηγορίες. Η κα Ζωή Κωνσταντοπουλου  είναι πρόεδρος της Βουλής, όχι του Αρείου Πάγου.

Όταν λοιπόν όλη η Ελλάδα, για να μην πω όλη η Ευρώπη, περιμένει τον πρωθυπουργό να απαντήσει στις κινήσεις Σόϊμπλε που μας οδηγούν απευθείας εκτός ευρώ, τότε η πρόεδρος της Βουλής έχει ένα και μόνο έργο: να τον διευκολύνει. Δηλαδή να κάνει μια ομαλή συνεδρίαση, που να δείξει ότι πίσω από τον Τσίπρα συντάσσεται όλη η αντιπολίτευση. Και όχι να τινάξει στον αέρα τη συνεδρίαση.

Επί της ουσίας: όταν η ΧΑ κάνει πρόταση ονομαστικής ψηφοφορίας και δεν είναι παρούσα, δεν λειτουργείς ως μέλος της κοινοβουλευτικής της ομάδας. Αφήνεις την πρόταση να καταπέσει. Δεν κάνεις χρήση του κανονισμού, διότι αν κάνεις χρήση τότε μοιραία συντάσσεσαι. Και αυτό, από πολιτική άποψη, δεν πρέπει να το κάνεις.

Εν προκειμένω η πρόεδρος, επειδή δεν συμφωνεί μάλλον με την στέρηση αδείας των προφυλακισμένων βουλευτών της ΧΑ, ένεκα της οποίας δεν μπορούν να παραστούν στη Βουλή – ούτε κι εγώ συμφωνώ επίσης- αποφάσισε να θεραπεύσει τις λανθασμένες δικαστικές αποφάσεις με δικές της. Αλλά το επαναλαμβάνουμε: δεν είναι δικαστής. Είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ειδικότερο πρόβλημα με την κα Ζωή Κωνσταντοπούλου – της οποίας την εντιμότητα, τη νομική επάρκεια και το αγωνιστικό πνεύμα δεν υποτιμώ καθόλου και μάλιστα είναι χαρακτηριστικά που σπανίως τα συναντάς όλα μαζί – είναι ότι με σχετική ευκολία υπερβαίνει τα πλαίσια του ρόλου της, ότι επίσης προκαλεί πολιτικά προβλήματα στην κυβέρνηση, προβλήματα που προκύπτουν από υπερβολική έκθεση στα μίντια. Είναι, τηρουμένων των αναλογιών, μια νέα περίπτωση Βαρουφάκη. Πρέπει κάπως να προσαρμοστεί στα καθήκοντα του προέδρου της Βουλής. Δηλαδή να μην είναι στο προσκήνιο. Δυστυχώς.

Κανένας δεν θυμάται ποτέ τον πρόεδρο της Βουλής. Και αν τον θυμάται ποτέ δεν είναι για καλό. Θυμόμαστε τον Νόβα. Θυμόμαστε τον Αλευρά. Και οι δύο άνθρωποι σεβαστοί, αξιοπρεπείς, που ωστόσο έπεσαν σε βαρύ πολιτικό λάθος.

Δεν είναι ώρα τώρα για να θυμόμαστε την πρόεδρο της Βουλής. Ας αφήσει τον Πάνο Καμμένο να κάνει μόνος τη δουλειά του με τους αξιωματικούς του, ας αφήσει τους δικαστές να αποφασίζουν λάθος για τους χρυσαυγίτες, ας αφήσει επιτέλους και τον Σταύρο, τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά να ψάχνονται. Και ας αφήσει τον Τσίπρα να κυβερνήσει με ηρεμία.

Δεν είναι ώρα δηλαδή για την πρόεδρο της Βουλής.  Άλλοι κάνουν τώρα το πολιτικό παιχνίδι.