Το διάγγελμα Τσίπρα για διανομή του υπερβάλλοντος πλεονάσματος στους χαμηλοσυνταξιούχους, αλλά και το πάγωμα της αύξησης ΦΠΑ στα νησιά που θίγονται απ’ το προσφυγικό, αιφνιδίασε ευχάριστα τους πάντες εκτός από την αξιωματική αντιπολίτευση.

Μετά από παταγώδεις αποτυχίες στη διαπραγμάτευση του 2015 και στη σύγκρουση με τη διαπλοκή -κυρίως λόγω έλλειψης στρατηγικού σχεδίου- φαίνεται ότι εγκαινιάζεται μια νέα περίοδος όπου οι κινήσεις μελετώνται σε βάθος πριν υλοποιηθούν.

Είναι μια καθόλα επιτυχής κίνηση γιατί αφενός μεν είναι επιτρεπτή από το πλαίσιο της συμφωνίας, έστω και οριακά, έστω και αν δεν είναι ιδιαίτερα διπλωματικό να ανακοινώνεις κάτι χωρίς να έχεις προειδοποιήσει τους εταίρους- δανειστές σου, αφετέρου δε γιατί ο έλληνας πρωθυπουργός βγαίνει κερδισμένος ανεξάρτητα από το αν θα την αποδεχθούν ή όχι οι «θεσμοί».

Αν μεν την αποδεχθούν –δηλαδή επιτρέψουν να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση και ν’ ανοίξει ο δρόμος για την ποσοτική χαλάρωση-, τότε θ’ αποδειχθεί ότι η κυβέρνηση είναι συνεπής προς τις υποσχέσεις της και τώρα που της το επέτρεψαν οι συνθήκες αρχίζει να τις υλοποιεί.

Αν δεν την αποδεχθούν τότε θα έχουμε παραίτηση της κυβέρνησης και προκήρυξη εκλογών με το αιτιολογικό ότι η άλλη πλευρά αθέτησε τους όρους της συμφωνίας.

Εκ των πραγμάτων τότε – και αν στο μεταξύ οι δανειστές δεν έχουν αναθεωρήσει την αρχική τους θέση- τα κόμματα θα κατέβουν στις εκλογές με κύριο διακύβευμα την παραμονή ή όχι στην Ε.Ε.

Δηλώνοντας βέβαια ότι παραμονή σημαίνει υποταγή στις επιθυμίες του -κάθε- Σόιμπλε και σιωπηρή παραδοχή ότι οι συμφωνίες άλλοτε τηρούνται και άλλοτε όχι.

Είναι όμως και μια κίνηση ωφέλιμη για τον τόπο, καθώς η κοινωνία δεν αντέχει άλλα μέτρα, ούτε θυσίες χωρίς αύριο.

Αν γίνει αποδεκτή τότε θα έχουμε άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και ταχύτερη ανάπτυξη.

Αν δεν γίνει αποδεκτή τότε το «δεν πάει άλλο» που μουρμουρίζει ο κόσμος χαμηλόφωνα θα πάρει σάρκα και οστά και θα οδηγήσει τα πράγματα σε μια οριστική λύση.

Αν οι δανειστές αθετήσουν τη συμφωνία και μας οδηγήσουν σε εκλογές δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε πέρα από τη διχόνοια.

Η μόνη προϋπόθεση για να βγούμε κερδισμένοι ως λαός από τις εξελίξεις, είναι να συμφωνήσουμε σε ένα μίνιμουμ εθνικής πολιτικής το οποίο όλα τα κόμματα οφείλουν να δεσμευθούν ότι θα υπηρετήσουν με συνέπεια και ειλικρίνεια πέρα από μικροκομματικές σκοπιμότητες.

Έχουμε τη φήμη ότι τρωγόμαστε μεταξύ μας.

Έχουμε τη φήμη ότι «θέλουμε να ψοφήσει η γελάδα του γείτονα».

Όμως την ιστορία μας τη γράψαμε όταν ήμασταν ενωμένοι.

Αυτό ας κάνουμε και τώρα.

Όχι από ρομαντισμό, αλλά από ανάγκη: Το απαιτούν οι καιροί.