Και εσείς, και οι συμπατριώτες σας.

2 μηνών… 5 μηνών
6 μηνών… 7 μηνών
…1 έτους… 1 έτους
…1 έτους… 2 ετών
… 2 ετών … 2 ετών
… 3 ετών … 3 ετών
… 3 ετών … 3 ετών
… 3 ετών … 4 ετών
… 4 ετών … 4 ετών
… 4 ετών … 5 ετών
… 5 ετών … 5 ετών
… 5 ετών … 5 ετών
… 5 ετών … 5 ετών
… 6 ετών … 6 ετών
… 6 ετών  … 6 ετών
… 6 ετών  … 7 ετών
… 7 ετών  … 7 ετών
… 7 ετών … 8 ετών
… 8 ετών … 8 ετών
… 9 ετών … 9 ετών
[…]          […]

Κυρία Μέρκελ,

Τα ονόματα δεν τα ξεχάσαμε. Πως θα μπορούσαμε άλλωστε. Υπάρχουν γραμμένα με το ίδιο τους το αίμα στο μυαλό και στη ψυχή μας. Υπάρχουν και στο μνημείο των σφαγιασθέντων. Εκεί που φυλάμε τα οστά τους. Και τα κρανία τους που έχουν μάτια. Και στόματα, και λαλιά.

Φέτος, με την εκκωφαντική σιωπή τους ζήτησαν να διαβάσετε μόνο τις ηλικίες τους. Και εσείς, και οι άνδρες και γυναίκες της χώρας σας. Τίποτα άλλο. Μόνο αυτό. Μόνο τις ηλικίες. Ούτε καν όλων. Μόνο τις σαράντα που σας παρέθεσα. Των σαράντα παιδιών μας. Παιδιών του Διστόμου. Της Ελλάδας, της Ευρώπης, του Κόσμου.

Έχετε το ανάστημα να το κάνετε; Το ανθρώπινο ανάστημα. Το έχετε; Το έχουν οι Γερμανίδες και Γερμανοί συμπατριώτες σας; Και αναφέρομαι σε όλους τους συμπατριώτες σας. Γιατί όπως δεν υπάρχουν συλλογικές ευθύνες, έτσι δεν υπάρχουν και αθώες κοινωνίες. Ποτέ δεν υπήρχαν.

Ούτε τότε που η χώρα σας αναβάθμιζε την έννοια της λέξης φρικαλεότητα. Με περιεχόμενο τόσο, που ποτέ δεν είχε άλλοτε. Διαβάστε τις ηλικίες: 2 μηνών, 5 μηνών, 6 μηνών, […].

Ούτε σήμερα που η χώρα σας αδειάζει από περιεχόμενο τις λέξεις αλληλεγγύη, ανθρωπιά και άλλες. Τις ίδιες λέξεις που πλήρεις περιεχομένου σας προσφέρθηκαν αφειδώς από άλλους λαούς. Τότε που η χώρα σας τις είχε ανάγκη.
Μαζί και απ’ όλους εμάς, σε τούτη τη μικρή κι απέραντη Ελλάδα. Την ίδια Ελλάδα που λίγα μόλις χρόνια πριν είχατε καταστρέψει. Είχατε κλέψει. Είχατε δολοφονήσει. Αυτή η χώρα κι αυτός ο λαός, σας έδειξε πως εννοεί την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά.
 
Κυρία Μέρκελ,

Δυστυχώς για σας δεν έχετε αυτό που η φιλόσοφος Susan Neiman ονομάζει «Ηθική Διαύγεια» (Moral Clarity). Έναν συνδυασμό ηθικών αρχών που πρέπει να είναι οδηγός στη λήψη αποφάσεων για πραγματικά ζητήματα.

Εσείς και οι συμπατριώτες σας, δεν μάθατε ακόμα πως αθώες κοινωνίες δεν υπάρχουν. Εμείς, πέντε χρόνια τώρα, πληρώσαμε βαρύ τίμημα που για λίγο το ξεχάσαμε. Πολύ βαρύτερο απ’ αυτό που μας αναλογούσε. Κι ας έχουμε ως λαός ελάχιστη ευθύνη. Εσείς, δυστυχώς για σας, συνεχίζετε με απίστευτη ελαφρότητα να δολοφονείτε τη Δημοκρατία και τη χώρα που τη γέννησε.

Προσπαθείτε, ξανά, να υποτάξετε τη χώρα μας και το λαό της. Στο τέλος θα είστε πάλι οι ηττημένοι. Τότε, οι συμπατριώτες σας θα λένε «δεν ήξερα», «δεν είδα», «δεν άκουσα». Τα γνωστά δηλαδή. Εσείς τι θα λέτε; Πιστεύετε πως θα υποδείξετε στην Ιστορία πώς να γράψει τις σελίδες της;

Ό, τι και να γίνει. Όσο κι αν χρειαστεί, στο τέλος η Ελλάδα και οι Έλληνες θα είναι εδώ. Όρθιοι και περήφανοι. Γιατί τα κρανία των συγχωριανών μας σε όλη την Ελλάδα έχουν στόματα. Και λαλιά. Και με την εκκωφαντική σιωπή τους μας φωνάζουν.

Ο φασισμός δεν θα νικήσει.

Δεν νίκησε με τανκς. Δεν θα νικήσει και με Banks.

* Ο Χρήστος Γιαννίμπας είναι συγγραφέας και αρθρογράφος

** Στην κεντρική φωτογραφία πιζόντας από την σφαγή του Διστόμου αφήνει ένα λουλούδι στα οστά των 218 θυμάτων της σφαγής του Διστόμου στο Μαυσωλείο. Πριν από 72 χρόνια στρατιωτική μονάδα των ναζί κατακτητών κατέσφαξε τον άμαχο πληθυσμό του Διστόμου ως αντίποινα σε αντιστασιακή ενέργεια. Οι κάτοικοι του Διστόμου, διεκδικούν ακόμη την ηθική και υλική δικαίωση τους για το έγκλημα.